Rudi kazini... (weer aan het werk...)

Na bijna 6 maanden "vakantie" gehad te hebben, was het maandag 12 november eindelijk zover; ik ging weer aan het werk! We hadden een auto gehuurd zodat Richard mij met alle bagage in Mago af kon zetten. Dit leek ons handiger omdat de verhuizing vanuit Pandi naar het nieuwe huis in zicht is en zo stond niet al mijn bagage ook nog eens in de weg.
Voordat ik over alle avonturen ga vertellen, zal ik eerst even uitleggen wat voor soort organisatie "Mago" is. Mago guesthouse is te vinden in het kleine dorpje Mago wat ongeveer 50 minuten rijden is vanaf Kisumu. Op de compound van de organisatie is een guesthouse en een "polytechnic school" te vinden. Het is een "income generating project" en dat betekent dat alle inkomsten van het guesthouse gebruikt worden voor het project zelf en voornamelijk de school. Het is opgezet door Nederlanders en Mago is nauw verbonden met de gemeente "Putten" en de community in Mago zelf. Het Nederlandse bestuur werkt samen met het Keniaanse bestuur en zo nu en dan komen er Nederlandse vrijwilligers om de organisatie te ondersteunen. Voor meer informatie over Mago, zie de website; www.magoguesthouse.com of www.helpkenia.nl.

Toen we eenmaal in Mago aankwamen, werd ik meteen geconfronteerd met de Keniaanse manier van werken. Het guesthouse was namelijk helemaal volgeboekt en er was eigenlijk geen plek meer voor mij. Ik zou een paar nachten door moeten brengen in een container. Nu was dit in Nederland al het plan geweest, maar de containers vielen toch wat tegen en je zit best afgelegen dus voor mij alleen leek me dat niet zo heel erg gezellig. Maar goed, het was even niet anders en ik ben inmiddels wel wat gewend... ;)
We hebben snel de spullen binnen gezet en toen moest Richard al weer terug naar Kisumu om verder te gaan met het huis. Daarna snel aan de slag, kijken waar ik kon helpen. Ik werd verwelkomd en rondgeleid door Annemiek en Anouk. Twee Nederlandse meiden die de afgelopen 3 maanden vrijwilligerswerk hadden gedaan in Mago en vorige week weer terug zijn gegaan naar Nederland.
De afgelopen twee weken hebben vooral in het teken gestaan van overdragen, rondleiden, uitleggen en kennis maken. De meiden hadden in 3 maanden tijd veel gedaan in en rond Mago en het was fijn om door Nederlanders ingewerkt te worden in een toch wel redelijk Keniaanse organisatie. We merkten wel dat het ook lastig was om met zoveel kennis, eigenwijsheid en drie verschillende meningen voor een kleine organisatie te werken. Het werd op een gegeven moment erg vermoeiend om steeds maar alles te overleggen en alles met elkaar te moeten bespreken. Dankbaar voor de kennis en de voorbereidingen heb ik afgelopen donderdag samen met Eric, de chauffeur van de organisatie, de meiden bij het vliegveld in Kisumu afgezet. Ze zullen zeker gemist worden in Mago!

Omdat ik voorlopig bij Mago aan het werk zal gaan, hebben de manager, de supervisor van het guesthouse en ik regelmatig gesprekken gehad over wat mijn rol nou precies gaat worden voor de komende 4 maanden. Het is ook lastig om verder te gaan met het werk van de vorige vrijwilligers omdat ik deze keer niet met projectgeld naar Kenia ben gekomen, maar nu echt aan het werk ga voor een organisatie. Ik ga dus uitvoeren wat mijn leidinggevende opgeeft. Voor nu hebben we afgesproken dat ik vooral de supervisor van het guesthouse, Sheilla, zal gaan ondersteunen. Sheilla heeft ontzettend veel verantwoordelijkheden en een aantal van deze taken zouden best aan mij overgedragen kunnen worden. We hebben voor iedere periode die gaat komen steeds een verdeling in het team gemaakt wie voor wat verantwoordelijk is en we hopen dat het werk zo wat soepeler en wat meer behapbaar zal zijn voor ieder teamlid. De eerste drukke periode staat al voor de deur; op 9 december zullen we weer klaar staan voor een conferentie van 40 personen voor zo'n 7 dagen. Toen ik net begon, was dezelfde conferentie bezig, dus we hebben er een hoop van kunnen zien en leren. Ik ben dan ook erg benieuwd naar de ontwikkelingen en leerpunten voor de volgende keer!

Het was fijn om weer aan het werk te zijn en het team in Mago is erg vriendelijk en hartelijk. Ik merkte vooral in Mago dat het toch wel handig is om een beetje Swahili te praten en te verstaan omdat de mensen in Mago weer een andere stamtaal hebben dan in Kisumu. In Kisumu wordt er voornamelijk Luo gesproken, in Mago Luhya. De meeste mensen spreken goed Engels, maar Swahili begrijpen, is in het dorpje en met studenten toch wel erg handig.
Ik zal nu vanaf maandag tot vrijdag in Mago werkzaam zijn en in het weekend zal ik terug gaan naar Kisumu. Dit is voor ons, en vooral voor mij, nog wel een lastig punt. Ik ben naar Kenia gekomen om bij Richard te zijn en uiteraard begrijp ik heel goed dat daarvoor gewerkt moet worden en dat gaat allemaal prima. Maar als ik dan 's avonds gekookt heb in een luxe keuken, een warme douche heb genomen en daarna helemaal alleen naar bed ga op een verlaten compound, dan vraag ik me wel af wat ik daar eigenlijk doe. Het openlucht toilet, het ontwikkelingsgericht koken, het handslopende wasritueel en leven in de drukke stad; het valt allemaal zo mee als ik dan weer in Kisumu ben en Richards vrolijke gezicht zie; ik ben weer thuis!
Het zou veel fijner zijn om iedere dag heen en weer te reizen naar Mago. Nu ga ik iedere maandagochtend naar Mago en vrijdagmiddag naar huis met een Matatu. Een Matatu is een klein busje dat zo'n 15 personen zou kunnen vervoeren. In Kenia stoppen ze met gemak zo'n 25 tot 30 personen (lees dieren, dozen, pakketten, stoelen, kinderen, baby's, koffers en ieder ander object dat vervoerd moet worden) in zo'n busje. Het mag vanzelfsprekend zijn dat dit niet de meest ideale manier van reizen is. De laatste keer kwam ik met blauwe plekken op m'n benen, armen en een oorbel minder aan in Mago. Ook staan de chauffeurs van de Matatu's bekend om hun gevaarlijke rijstijl; ze rijden, ook volgeladen, ontzettend hard en ontwijken tegemoetkomend verkeer pas op het allerlaatste moment. Om nou iedere dag heen en weer te gaan met een Matatu is dus voor zowel ons als voor de organisatie geen oplossing. We zijn nu dus hard op zoek naar een betaalbare auto waarmee ik iedere dag zelf heen en weer zou kunnen rijden.

Afgelopen zaterdag was er een marathon voor de wereld AIDS dag in Kisumu. We wilden ons als estafette team in laten schrijven en we hadden al 7 mensen bij elkaar! Helaas kwamen we er vrijdag bij het inschrijven achter dat er maar 5 mensen mochten meelopen. We moesten snel beslissen en omdat Annemarie en ik niet in de beste conditie waren om te rennen (Annemarie had malaria en ik was 2 dagen ervoor op m'n knie gevallen), kozen we ervoor om de overgebleven 5; Johan, Eva, Eefje, Annelie en Beryl in te schrijven. Zaterdagmorgen moesten we om 5 uur 's ochtends klaar staan bij het startpunt om de shirts op te halen. Om 6 uur zou de start zijn. Uiteraard werd dat steeds later, het blijft tenslotte Kenia... ;) Johan en Beryl zouden de eerste twee delen lopen, Eva zou daarna volgen tot Eefje en Annelie heeft 't afgemaakt tot de finish. We hebben de meeste lopers aan kunnen moedigen omdat de rit goed uitgelegd was. Het laatste stuk hebben we met z'n allen gelopen en we werden als helden onthaald bij de finish! :D
Het was gaaf om zoiets met z'n allen te doen en Annemarie en ik waren supertrots op onze lopers! Het was namelijk niet de makkelijkste route; niet alle wegen waren verhard en omdat de start uitgelopen was, was het inmiddels erg warm geworden! Het was echt een topprestatie en dat voor zo'n goed doel! :D
Toen we daarna naar huis liepen, kwamen we erachter dat er ook een looptocht georganiseerd was voor de wereld AIDS dag. Jammer dat we dit niet eerder wisten, dan hadden Annemarie en ik misschien daar nog aan mee kunnen doen. We hebben nog een klein stukje meegelopen en zijn daarna naar huis gegaan. Eerst even een dutje doen want om 4 uur opstaan en de hele ochtend in de brandende zon lopen, staan en rennen is erg vermoeiend! Richard is nog herstellende van malaria en ging (gelukkig) ook nog even liggen; heerlijk stil in huis! ;)

Het nieuwe huis gaat zo ontzettend snel! Volgens Richard kunnen we met zo'n 2 weken naar ons huis verhuizen. Nog niet alles is dan helemaal gedaan en af, maar het is dan wel bewoonbaar en de rest kunnen we vanaf daar doen. Ik kan echt niet wachten om lekker op ons eigen plekje te wonen en om het huis in te richten naar hoe "wij" het willen. Hier in Pandi was daar niet echt plek voor en het meeste van mij staat dus nog in koffers ingepakt.
Ik kan ook echt genieten van het feit dat Richard zo zijn best doet om ook wat aan te passen naar de Nederlandse normen en waarden. Hier in Kenia is het voornamelijk de man die eigenaar is van land, huis en andere bezittingen. Als er dan mensen rondgeleid werden in het nieuwe huis, hoorde ik hem zichzelf steeds corrigeren; dit is mijn... onze keuken, dit is mijn... onze slaapkamer... enzovoorts. :D Het is fijn om te zien dat hij zich ook realiseert dat sommige dingen gemixt (moeten) worden. Het is niet altijd logisch maar we weten inmiddels wel dat sommige dingen nou eenmaal belangrijk zijn voor de ander en dat hebben we gewoon te respecteren. We zijn niet Nederlands, we zijn niet Keniaans.
Hij zegt heel mooi; "We blend".

Volgende week hebben we een hoop leuke dingen op de planning staan; op woensdag 5 december gaan we met 7 Nederlanders pakjesavond vieren en dan mogen eindelijk onze chocolade letters de koelkast uit! :D Richard is jarig en vrijdag vieren we ook nog de verjaardag van Eefje! Ook heb ik deze week gehoord dat er met Kerst een vriendinnetje deze kant opkomt en daar zijn we ook erg blij mee! :D

Fijn dat jullie allemaal nog zo betrokken zijn en ik wens jullie allemaal hele mooie en gezellige feestdagen toe!

Liefs Jessica