Kwaheri Rafiki! (Tot ziens vriend!)
Door: Jessica
Blijf op de hoogte en volg Jessica
01 Maart 2013 | Kenia, Kisumu
"Kenia veranderen lukt me niet en wil ik niet, ik zal me aan moeten passen..."
Deze zin hoor ik steeds vaker terug komen en wat zou ik graag willen dat het me zou lukken!
De mensen die mij goed kennen, zullen tijdens het lezen van mijn verhalen vaak mijn gezicht en stem in gedachten hebben en ik ga er vanuit dat jullie dan ook duidelijk mijn sarcasme en ironie herkennen; dat zou toch wel een heel erg gemis zijn als ik dat kwijt zou raken... ;)
De afgelopen weken waren goed, leuk, warm en gezellig. Natuurlijk heb ik nog steeds dipjes en weet Richard nog steeds niet goed hoe hij daar mee om kan gaan, maar we merken dat we echt een dagelijks leven aan het opbouwen zijn.
Ik voel dat ik ergens naar toe leef. Ik weet dat het mopperen, de negatieve opmerkingen, het klagen en het overdrijven tot het dramatische, typisch "Jessica" is. Maar voor mijn gevoel heb ik aan 6 maanden mopperen, de negatieve opmerkingen, het klagen en het overdrijven tot het dramatische, wel even genoeg. Ik hoor mezelf plannen maken voor hoe ik het de volgende periode aan wil pakken. De altijd reflecterend leerkracht zit nog steeds in mij;
wat kan ik de volgende keer anders doen?
Ik merk dat het vooral onmacht is wat mij nog zo boos maakt en mateloos irriteert. Daarom heb ik mezelf beloofd hard aan de slag te gaan met mijn Swahili boek. De volgende periode wil ik m'n eigen mannetje weer kunnen staan. Mensen zullen weten over wie ze stiekem kletsen, grapjes maken en proberen geld te ontfutselen! Ik ben nou eenmaal iemand van woorden en wat of wie ben ik dan nog als ik dezelfde woorden niet ken?
Hakuna (Matata) Matatu
De mensen die ooit Afrika bezocht hebben en ook zo naïef zijn geweest om in zo'n propvol en afgeladen busje te stappen met het idee "we wilden toch onder de mensen zijn en wat van de cultuur proeven" zullen dit beeld direct voor zich zien. Als ik 's morgens naar de Matatu's loop en van een afstand bekijk hoe de mensen omgaan met deze bijzondere manier van transporteren, hoor ik ver weg een kermis in Nederland.
"HEEEEEEEEEEEEEEEEEERRRREEEEEEE WE GOOOOOO GOO GOO GOO!"
"Uhm, jongeman in de rode Matatu, wil je alsjeblieft gaan zitten?"
Ik zie de meest populaire attractie voor me; Dega Dance, Move It, Octopus of iets dergelijks. De attractie zelf maakt voor het verhaal niet zoveel uit, maar het is de attractie waarbij de werknemers (lees: allemaal jongens rond de 16/17 die zich te stoer voelden voor een serieus baantje en deze zomer niet meer op vakantie wilden met hun ouders en dus dachten flink te scoren met een baantje bij de kermis) behulpzaam de klanten (lees: meisjes, jongedames en vrouwen die met een beetje flirten hopen op een gratis ritje, of meer) naar de plaatsen wijzen en vervolgens langskomen om een muntje te collecteren en het karretje/bakje goed af te sluiten. Het is allemaal zo vergelijkbaar. Ik zie de mannen die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat met een sigaretje en/of biertje de mooiste vrouwen aanspreken en deze proberen in hun Matatu te krijgen. Ze staan met groepjes mannen bij elkaar en maken grapjes of zingen liedjes. Ik zie ze aandacht vragen door naar iedereen te roepen (alsof de mensen zelf nog niet wisten waar ze heen willen), door tegen de deuren of het dak van het voertuig te slaan en hoe herkenbaar; door zo lang mogelijk te blijven staan op het bewegende voertuig zonder te vallen, op tijd af te stappen en dat allemaal met je stoerste gezicht. Uiteraard wordt dit hele ritueel gevolgd door de meest vreselijke versierpogingen of openingszinnen.
Vorige week vrijdag kwam ik thuis uit Mago en werd Richard weer helemaal bedolven onder Matatu verhalen en hoe onbeschoft de conducteur nu wel weer niet was geweest. Wat er tijdens de 2 uur durende reis allemaal was gebeurd en hoe in deze Matatu niet de verkiezingen het meest gekozen gespreksonderwerp was, maar uiteraard dat ene blank meisje dat weigert meer geld te betalen, geen seksuele voorkeur heeft voor Matatu chauffeurs en ook geen Keniaanse mobiel bezit. Richard toont enigszins gniffelend zijn medeleven, lacht om mijn dramatische verhalen, stelt vragen over de mensen in de Matatu en geeft me dan een knuffel en zegt; maar nu ben je weer thuis, lieverd! :D
Nu was deze reis ook wel heel indrukwekkend. Ik had vanaf Mago al snel een plekje in een Matatu en nog wel voorin! Wow, dat was echt boffen! Ik stapte in en vol goede moed zou ik deze reis proberen zonder naar de muziek op mijn telefoon met decibel 10000 te luisteren.
Na ongeveer 20 minuten reed de chauffeur de weg af naar een tank station. Hier komen we wel vaker. Het tankstation staat langs de weg naar Mago en zitten wat winkeltjes en een paar scholen naast. Het was vrijdagmiddag dus de scholen gaan dicht en de leerlingen naar huis.
Nou moeten jullie weten dat ik echt geen mensenvrees heb. Ik heb geen problemen met grote groepen volwassenen, studenten, kinderen of wat dan ook. Zelfs spreken voor grote groepen vind ik leuk. Ik heb meerdere klassen tegelijk les gegeven over de meeste ongemakkelijke onderwerpen zoals seksuele voorlichting en de dood, ik heb in Kenia in het Engels meerdere ouderavonden vol gesproken, ik heb meegedaan aan musicals en optredens waarbij ik moest zingen; kortom, in het middelpunt van de belangstelling staan, mezelf kwetsbaar opstellen en veel aandacht krijgen is geen punt voor mij. Maar wat me nu overkwam...
Al die leerlingen van zo'n 2 tot 3 scholen, kregen in de gaten dat er in die ene Matatu die stond te tanken, een blanke vrouw voorin zat... Binnen één minuut stonden er zo'n 100 tot 200 leerlingen om de Matatu te roepen;"Mzungu, how are you? I'm fine!" En niet in koor, nee, allemaal door elkaar heen!! Wanhopig zoekend naar mijn oordopjes met muziek decibel 10000, tikt mijn buurman me op mijn schouder en zegt;"they are greeting you!"
Ik vraag enigszins geïrriteerd; "Really?!!"
"Ja!" zegt de man. En tot overmaat van ramp;"You should greet them too!"
Uhm, nou meneer, als ik de magische woorden in het Swahili, Luo, Layha of welke taal dan ook had gevonden zodat deze kinderen stoppen met schreeuwen, dan had ik dat gedaan. Maar de woorden die ik tot nu toe geprobeerd heb, maakten het alleen maar erger. Dus ben ik terug gestapt naar mijn pedagogische achtergrond; ongewenst gedrag negeren, gewenst gedrag complimenteren. Met kinderen over het algemeen en in ieder werelddeel werkt dit prima; ze houden echt wel een keer op met roepen en schreeuwen. Het is alleen zo jammer als de ouders zich ermee gaan bemoeien;
"Look, a mzungu! Say; mzungu, how are you, I'm fine!"
Zo jammer... Ook in Kenia kan je als leerkracht nooit winnen van de ouders dus negeren wint het nog steeds! :)
Mago
Ik weet nog goed dat ik na de eerste maanden in Kenia wel eens aan Richard gevraagd heb; waar is hier de liefde? Ik zie hier zoveel hardheid, afstand en oppervlakkigheid tussen mensen. Ouders en kinderen, vrienden en vriendinnen, leerkrachten en leerlingen, werkgevers en werknemers. Mensen liegen, bedriegen en bedonderen de boel waar je bij staat en daarbij maakt het echt niet uit of de andere persoon je dochter, vriend, collega, baas of man is. Ook op straat zie ik zelden een moeder die haar kind echt knuffelt, beschermt of begroet zoals ik dat in Nederland gewend was. Ik zie geen warmte, geen enthousiaste en geen interesse. Het is allemaal zo... "oke"...
Richard ziet dit wel en heeft het uitgelegd als een uitingsverschil. In Nederland laten wij bijna allemaal onze emoties zien. In ons gezicht, in onze stem, in onze lichaamshouding en vaak ondersteunen de juiste woorden onze emoties. Hier in Kenia wordt alles binnen gehouden, alleen in extreme situaties komen deze emoties aan de oppervlakte. En helaas was de omstandigheid erg naar en verdrietig, maar ik was erg blij dat ik vorige week getuige mocht zijn van deze zeldzame Keniaanse liefde in het openbaar.
Vorige week dinsdag werd één van onze leerkrachten onwel in de lerarenkamer en moest de chauffeur de desbetreffende man met spoed naar het ziekenhuis vervoeren. Hij werd rond 9 uur 's ochtends buiten bewustzijn opgenomen in een klein ziekenhuis in een dorp vlakbij Mago. Een collega en goede vriend bleef de hele dag bij hem, totdat de vader en de vrouw van de leerkracht gearriveerd waren. Omdat er nog steeds niet veel nieuws was en het nieuws wat Mago wel bereikte niet heel hoopvol was, besloten een aantal leerkrachten en ik 's middags op bezoek te gaan. De man zag er inderdaad niet goed uit. Zijn vader probeerde bij de dokter om uitslagen, uitleg of iets van informatie te krijgen, maar de artsen uit dit plaatselijke ziekenhuis gedroegen zich ronduit arrogant, ongeïnteresseerd en onbereikbaar naar de patiënten en bezoekers. Ik stond al een poosje te koken van bezorgdheid en irritatie toen ik eindelijk groen licht kreeg van een collega om in te grijpen. Ik sprak de dokter aan en vroeg beleefd om de uitslagen. Hij vertelde direct (dat is de impact van een blanke vrouw die om antwoorden vraagt) dat alle uitslagen goed waren en dat het nog steeds een raadsel was wat er precies aan de hand was. Met dit nieuws ging ik terug naar onze groepje bezoekers en uiteindelijk probeerden de leerkrachten de vader te overtuigen om onze patiënt over te plaatsen naar een groter en beter ziekenhuis in de stad. De vader twijfelde omdat hij het ziekenhuis en de dokters niet wilde beledigen. Een goede vriendin en collega van de leerkracht brak op dat moment mijn hart; "We are really worried and we saw him leave this morning. His situation is not improving and they are not trying. It would be better if we would take him to another hospital. We just want our boy to be better and to come home!"
Om een lang verhaal kort te maken; een heel pittig gesprek tussen mij en de dokter over de belabberde "zorg", een onzekere vader en het niet verkrijgen van een formulier voor overplaatsing verder, werd door de vader van de patiënt besloten om in hetzelfde ziekenhuis te blijven. Nadat wij vertrokken, kwamen de uitslagen van de andere onderzoeken opeens heel snel en het bleek meningitis te zijn. Hij heeft een flinke kuur gekregen, is weer bij bewustzijn en is op dit moment aan het herstellen.
Hoewel deze dag een flinke domper had gekregen, was ik 's avonds dankbaar voor het meemaken van het ongelukkige voorval. Het was zo ontroerend om te zien hoe deze mensen, enkel collega's, om elkaar geven en voor elkaar vechten. Toen de discussie vervoer naar een ander ziekenhuis ten sprake kwam, werd zonder twijfel voorgesteld geld in te zamelen onder alle collega's en zo voor de zorg te betalen. Ik was er echt stil van...
Verkiezingen en afscheid nemen
Het is vandaag vrijdag 1 maart, nog 3 dagen te gaan voor de verkiezingen. De verkiezingen die hier in Kenia voor ontzettend veel spanningen zorgen. Er strijden 8 leiders om president te worden en volgens mij is de vraag niet eens zozeer wie er gaat winnen maar meer of het proces rechtvaardig en betrouwbaar verloopt en of het volk wel of niet tevreden is met de uitslag... Ik heb inmiddels veel mensen leren kennen die echt een goed onderbouwde mening hebben over wie er wel of geen president van Kenia zou moeten zijn, mensen die zich echt verdiepen in de politiek en alle debatten proberen te volgen.
Helaas zijn er ook nog veel mensen die alleen maar wat namen rond roepen (vaak de leider die ook afkomstig van de desbetreffende stam is) en er van overtuigd zijn dat als hij/zij niet de winnaar zou zijn, er sowieso gesjoemeld is met de stemmen. Vooral langs de wegen en in de kleinere dorpjes doet de commotie mij meer denken aan de groepjes jongens op het schoolplein die de bekende en verhitte discussie over voetbal hebben;
- "voor welke club ben jij?"
- "Ajax natuurlijk! Jij dan?"
- "Ajax? Ajax zuigt, daar maakt mij moeder de wc mee schoon! Feyenoord is veel beter!"
(Het ligt er maar net aan in welke regio de school zou staan, maar aangezien ik dichtbij Rotterdam woonde en werkte, zou het als volgt verder gaan...)
De leerling die voor Feyenoord is, zet "Hand in Hand kameraden" in en het grootste gedeelte van de groep springt hem bij. De meiden starten een polonaise en hoogstwaarschijnlijk is het roepen van de grove en beledigende leuzen de volgende stap. Uiteraard zou ik hier als weloplettende leerkracht allang pedagogisch verantwoord tussen gesprongen zijn.
Helaas heeft dit niet zoveel zin in Kenia... Toen ik vorige week met een vriendin boodschappen had gedaan, werd ons bij de uitgang gevraagd op wie wij gingen stemmen. Verbaasd keken wij de man aan en terwijl we doorliepen, riepen we lachend "Obama for president!" Waarop de man aan zijn vriend vroeg; "Obama? I thought he already won the elections!"...
Hoe de verkiezingen gaan verlopen, weet niemand. Het is een kwestie van goed voorbereiden, grote groepen mensen ontwijken en de adviezen vanuit de Nederlandse ambassade zoveel mogelijk opvolgen. Sinds vorige maand krijgen de ingeschreven Nederlanders in Kenia via
e-mail en sms alle informatie en adviezen doorgestuurd. Zo worden we op de hoogte gehouden van eventuele campagnes, demonstraties en acties die met de verkiezingen te maken hebben. Voorlopig zijn alle berichten nog niet schokkend en is er geen gevaar, maar ja This Is Kenya (TIK) en dat kan zo in een uur compleet veranderen.
Omdat het niet veilig is om te reizen en zal ik de komende periode vanuit Kisumu voor Mago werken. Ik heb de vorige week alle leerkrachten geïnterviewd en foto's gemaakt zodat de website weer helemaal up-to-date wordt.
Door de aankomende verkiezingen zijn veel mensen vertrokken. Kenianen maar ook toeristen, bezoekers, vrijwilligers en dus ook vrienden. Omdat wij vlakbij het vliegveld wonen, hebben we goed zicht op de drukte daar. Er staat iedere morgen een file naar het vliegveld, het aantal vluchten is toegenomen en alle vluchten zijn compleet volgeboekt.
De afgelopen maand zijn er weer veel vrienden vertrokken en dat is soms ook moeilijk. Het is echt geen oorlogsland en het is heus niet alsof er hier een "band-of-brothers" gevoel ontstaat alleen omdat je met elkaar optrekt in Kenia. Maar iedereen die hier is geweest, merkt wel dat het leven hier bijna alleen bespreekbaar is met mensen die er zelf ook zijn geweest. De dingen die je meemaakt, de frustraties die je hebt, de gevoelens die je ervaart en soms ook de wanhoop en het verdriet is zo goed te begrijpen als je er allebei bent geweest. Ik kan heel goed met mijn ouders praten en ik kan ze ook echt alles vertellen maar sommige dingen zijn gewoon niet te vertellen, die moet je zelf zien en zelf ervaren. Nou zal ik mijn ouders echt niet in een Matatu stoppen voor de "ervaring", maar ze dit tweede thuisland laten zien, is iets wat Richard en ik nog steeds heel graag zouden willen doen.
Dankbaar voor alle leuke, avontuurlijk en gezellige ervaringen, heb ik weer afscheid genomen van een handjevol nieuwe vrienden. Vrienden die je vanaf dag één hebt kunnen verwelkomen in Kisumu, vrienden die zelf ook een haat/liefde verhouding hebben met Kenia, vrienden die je maar één keer ontmoet maar meteen een goede klik hebt, vrienden met wie je een goed gesprek hebt omdat je er in de supermarkt achterkomt dat jullie alle twee de enige Nederlands sprekende klanten zijn en vrienden die jou bedanken voor de adviezen en tips terwijl je jezelf nog zo vaak verdwaald voelt.
Nederland - Kenia
31 maart zijn de 6 maanden voorbij en omdat ik geen verblijfsvergunning en/of werkvergunning heb, moet ik het land uit. We wisten van te voren dat er maar een kleine kans was dat het zo snel zou lukken om alles rond te krijgen, dus dit was geen schok. Ik zal op 1 april (geen grapje!) weer voet op Nederlandse bodem zetten en voor ongeveer 4 weken blijven. Ik hoop begin mei weer terug te komen naar Kenia en verder te zoeken naar een langdurige baan om zo een werkvergunning te krijgen.
Hoewel ik nog een maand in Kenia zal verblijven, zeg ik, voor nu, gedag tegen deze periode en kijk ik uit naar wat komen gaat.
Het was een mooie, leerzame, dankbare en emotionele periode en het heeft altijd ontzettend geholpen om al mijn gedachtes op papier te zetten. Het gaf rust in mijn hoofd en als ik vervolgens jullie lieve en opbeurende reacties las, gaf dat me weer moed, kracht en positieve energie om door te zetten. Ik wil jullie dan ook allemaal onwijs bedanken voor het trouw lezen en volgen van mijn verhalen in Kenia.
Ik hoop jullie snel weer nieuwe verhalen te kunnen geven, in Nederland en/of in Kenia.
Liefs Jessica
Deze zin hoor ik steeds vaker terug komen en wat zou ik graag willen dat het me zou lukken!
De mensen die mij goed kennen, zullen tijdens het lezen van mijn verhalen vaak mijn gezicht en stem in gedachten hebben en ik ga er vanuit dat jullie dan ook duidelijk mijn sarcasme en ironie herkennen; dat zou toch wel een heel erg gemis zijn als ik dat kwijt zou raken... ;)
De afgelopen weken waren goed, leuk, warm en gezellig. Natuurlijk heb ik nog steeds dipjes en weet Richard nog steeds niet goed hoe hij daar mee om kan gaan, maar we merken dat we echt een dagelijks leven aan het opbouwen zijn.
Ik voel dat ik ergens naar toe leef. Ik weet dat het mopperen, de negatieve opmerkingen, het klagen en het overdrijven tot het dramatische, typisch "Jessica" is. Maar voor mijn gevoel heb ik aan 6 maanden mopperen, de negatieve opmerkingen, het klagen en het overdrijven tot het dramatische, wel even genoeg. Ik hoor mezelf plannen maken voor hoe ik het de volgende periode aan wil pakken. De altijd reflecterend leerkracht zit nog steeds in mij;
wat kan ik de volgende keer anders doen?
Ik merk dat het vooral onmacht is wat mij nog zo boos maakt en mateloos irriteert. Daarom heb ik mezelf beloofd hard aan de slag te gaan met mijn Swahili boek. De volgende periode wil ik m'n eigen mannetje weer kunnen staan. Mensen zullen weten over wie ze stiekem kletsen, grapjes maken en proberen geld te ontfutselen! Ik ben nou eenmaal iemand van woorden en wat of wie ben ik dan nog als ik dezelfde woorden niet ken?
Hakuna (Matata) Matatu
De mensen die ooit Afrika bezocht hebben en ook zo naïef zijn geweest om in zo'n propvol en afgeladen busje te stappen met het idee "we wilden toch onder de mensen zijn en wat van de cultuur proeven" zullen dit beeld direct voor zich zien. Als ik 's morgens naar de Matatu's loop en van een afstand bekijk hoe de mensen omgaan met deze bijzondere manier van transporteren, hoor ik ver weg een kermis in Nederland.
"HEEEEEEEEEEEEEEEEEERRRREEEEEEE WE GOOOOOO GOO GOO GOO!"
"Uhm, jongeman in de rode Matatu, wil je alsjeblieft gaan zitten?"
Ik zie de meest populaire attractie voor me; Dega Dance, Move It, Octopus of iets dergelijks. De attractie zelf maakt voor het verhaal niet zoveel uit, maar het is de attractie waarbij de werknemers (lees: allemaal jongens rond de 16/17 die zich te stoer voelden voor een serieus baantje en deze zomer niet meer op vakantie wilden met hun ouders en dus dachten flink te scoren met een baantje bij de kermis) behulpzaam de klanten (lees: meisjes, jongedames en vrouwen die met een beetje flirten hopen op een gratis ritje, of meer) naar de plaatsen wijzen en vervolgens langskomen om een muntje te collecteren en het karretje/bakje goed af te sluiten. Het is allemaal zo vergelijkbaar. Ik zie de mannen die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat met een sigaretje en/of biertje de mooiste vrouwen aanspreken en deze proberen in hun Matatu te krijgen. Ze staan met groepjes mannen bij elkaar en maken grapjes of zingen liedjes. Ik zie ze aandacht vragen door naar iedereen te roepen (alsof de mensen zelf nog niet wisten waar ze heen willen), door tegen de deuren of het dak van het voertuig te slaan en hoe herkenbaar; door zo lang mogelijk te blijven staan op het bewegende voertuig zonder te vallen, op tijd af te stappen en dat allemaal met je stoerste gezicht. Uiteraard wordt dit hele ritueel gevolgd door de meest vreselijke versierpogingen of openingszinnen.
Vorige week vrijdag kwam ik thuis uit Mago en werd Richard weer helemaal bedolven onder Matatu verhalen en hoe onbeschoft de conducteur nu wel weer niet was geweest. Wat er tijdens de 2 uur durende reis allemaal was gebeurd en hoe in deze Matatu niet de verkiezingen het meest gekozen gespreksonderwerp was, maar uiteraard dat ene blank meisje dat weigert meer geld te betalen, geen seksuele voorkeur heeft voor Matatu chauffeurs en ook geen Keniaanse mobiel bezit. Richard toont enigszins gniffelend zijn medeleven, lacht om mijn dramatische verhalen, stelt vragen over de mensen in de Matatu en geeft me dan een knuffel en zegt; maar nu ben je weer thuis, lieverd! :D
Nu was deze reis ook wel heel indrukwekkend. Ik had vanaf Mago al snel een plekje in een Matatu en nog wel voorin! Wow, dat was echt boffen! Ik stapte in en vol goede moed zou ik deze reis proberen zonder naar de muziek op mijn telefoon met decibel 10000 te luisteren.
Na ongeveer 20 minuten reed de chauffeur de weg af naar een tank station. Hier komen we wel vaker. Het tankstation staat langs de weg naar Mago en zitten wat winkeltjes en een paar scholen naast. Het was vrijdagmiddag dus de scholen gaan dicht en de leerlingen naar huis.
Nou moeten jullie weten dat ik echt geen mensenvrees heb. Ik heb geen problemen met grote groepen volwassenen, studenten, kinderen of wat dan ook. Zelfs spreken voor grote groepen vind ik leuk. Ik heb meerdere klassen tegelijk les gegeven over de meeste ongemakkelijke onderwerpen zoals seksuele voorlichting en de dood, ik heb in Kenia in het Engels meerdere ouderavonden vol gesproken, ik heb meegedaan aan musicals en optredens waarbij ik moest zingen; kortom, in het middelpunt van de belangstelling staan, mezelf kwetsbaar opstellen en veel aandacht krijgen is geen punt voor mij. Maar wat me nu overkwam...
Al die leerlingen van zo'n 2 tot 3 scholen, kregen in de gaten dat er in die ene Matatu die stond te tanken, een blanke vrouw voorin zat... Binnen één minuut stonden er zo'n 100 tot 200 leerlingen om de Matatu te roepen;"Mzungu, how are you? I'm fine!" En niet in koor, nee, allemaal door elkaar heen!! Wanhopig zoekend naar mijn oordopjes met muziek decibel 10000, tikt mijn buurman me op mijn schouder en zegt;"they are greeting you!"
Ik vraag enigszins geïrriteerd; "Really?!!"
"Ja!" zegt de man. En tot overmaat van ramp;"You should greet them too!"
Uhm, nou meneer, als ik de magische woorden in het Swahili, Luo, Layha of welke taal dan ook had gevonden zodat deze kinderen stoppen met schreeuwen, dan had ik dat gedaan. Maar de woorden die ik tot nu toe geprobeerd heb, maakten het alleen maar erger. Dus ben ik terug gestapt naar mijn pedagogische achtergrond; ongewenst gedrag negeren, gewenst gedrag complimenteren. Met kinderen over het algemeen en in ieder werelddeel werkt dit prima; ze houden echt wel een keer op met roepen en schreeuwen. Het is alleen zo jammer als de ouders zich ermee gaan bemoeien;
"Look, a mzungu! Say; mzungu, how are you, I'm fine!"
Zo jammer... Ook in Kenia kan je als leerkracht nooit winnen van de ouders dus negeren wint het nog steeds! :)
Mago
Ik weet nog goed dat ik na de eerste maanden in Kenia wel eens aan Richard gevraagd heb; waar is hier de liefde? Ik zie hier zoveel hardheid, afstand en oppervlakkigheid tussen mensen. Ouders en kinderen, vrienden en vriendinnen, leerkrachten en leerlingen, werkgevers en werknemers. Mensen liegen, bedriegen en bedonderen de boel waar je bij staat en daarbij maakt het echt niet uit of de andere persoon je dochter, vriend, collega, baas of man is. Ook op straat zie ik zelden een moeder die haar kind echt knuffelt, beschermt of begroet zoals ik dat in Nederland gewend was. Ik zie geen warmte, geen enthousiaste en geen interesse. Het is allemaal zo... "oke"...
Richard ziet dit wel en heeft het uitgelegd als een uitingsverschil. In Nederland laten wij bijna allemaal onze emoties zien. In ons gezicht, in onze stem, in onze lichaamshouding en vaak ondersteunen de juiste woorden onze emoties. Hier in Kenia wordt alles binnen gehouden, alleen in extreme situaties komen deze emoties aan de oppervlakte. En helaas was de omstandigheid erg naar en verdrietig, maar ik was erg blij dat ik vorige week getuige mocht zijn van deze zeldzame Keniaanse liefde in het openbaar.
Vorige week dinsdag werd één van onze leerkrachten onwel in de lerarenkamer en moest de chauffeur de desbetreffende man met spoed naar het ziekenhuis vervoeren. Hij werd rond 9 uur 's ochtends buiten bewustzijn opgenomen in een klein ziekenhuis in een dorp vlakbij Mago. Een collega en goede vriend bleef de hele dag bij hem, totdat de vader en de vrouw van de leerkracht gearriveerd waren. Omdat er nog steeds niet veel nieuws was en het nieuws wat Mago wel bereikte niet heel hoopvol was, besloten een aantal leerkrachten en ik 's middags op bezoek te gaan. De man zag er inderdaad niet goed uit. Zijn vader probeerde bij de dokter om uitslagen, uitleg of iets van informatie te krijgen, maar de artsen uit dit plaatselijke ziekenhuis gedroegen zich ronduit arrogant, ongeïnteresseerd en onbereikbaar naar de patiënten en bezoekers. Ik stond al een poosje te koken van bezorgdheid en irritatie toen ik eindelijk groen licht kreeg van een collega om in te grijpen. Ik sprak de dokter aan en vroeg beleefd om de uitslagen. Hij vertelde direct (dat is de impact van een blanke vrouw die om antwoorden vraagt) dat alle uitslagen goed waren en dat het nog steeds een raadsel was wat er precies aan de hand was. Met dit nieuws ging ik terug naar onze groepje bezoekers en uiteindelijk probeerden de leerkrachten de vader te overtuigen om onze patiënt over te plaatsen naar een groter en beter ziekenhuis in de stad. De vader twijfelde omdat hij het ziekenhuis en de dokters niet wilde beledigen. Een goede vriendin en collega van de leerkracht brak op dat moment mijn hart; "We are really worried and we saw him leave this morning. His situation is not improving and they are not trying. It would be better if we would take him to another hospital. We just want our boy to be better and to come home!"
Om een lang verhaal kort te maken; een heel pittig gesprek tussen mij en de dokter over de belabberde "zorg", een onzekere vader en het niet verkrijgen van een formulier voor overplaatsing verder, werd door de vader van de patiënt besloten om in hetzelfde ziekenhuis te blijven. Nadat wij vertrokken, kwamen de uitslagen van de andere onderzoeken opeens heel snel en het bleek meningitis te zijn. Hij heeft een flinke kuur gekregen, is weer bij bewustzijn en is op dit moment aan het herstellen.
Hoewel deze dag een flinke domper had gekregen, was ik 's avonds dankbaar voor het meemaken van het ongelukkige voorval. Het was zo ontroerend om te zien hoe deze mensen, enkel collega's, om elkaar geven en voor elkaar vechten. Toen de discussie vervoer naar een ander ziekenhuis ten sprake kwam, werd zonder twijfel voorgesteld geld in te zamelen onder alle collega's en zo voor de zorg te betalen. Ik was er echt stil van...
Verkiezingen en afscheid nemen
Het is vandaag vrijdag 1 maart, nog 3 dagen te gaan voor de verkiezingen. De verkiezingen die hier in Kenia voor ontzettend veel spanningen zorgen. Er strijden 8 leiders om president te worden en volgens mij is de vraag niet eens zozeer wie er gaat winnen maar meer of het proces rechtvaardig en betrouwbaar verloopt en of het volk wel of niet tevreden is met de uitslag... Ik heb inmiddels veel mensen leren kennen die echt een goed onderbouwde mening hebben over wie er wel of geen president van Kenia zou moeten zijn, mensen die zich echt verdiepen in de politiek en alle debatten proberen te volgen.
Helaas zijn er ook nog veel mensen die alleen maar wat namen rond roepen (vaak de leider die ook afkomstig van de desbetreffende stam is) en er van overtuigd zijn dat als hij/zij niet de winnaar zou zijn, er sowieso gesjoemeld is met de stemmen. Vooral langs de wegen en in de kleinere dorpjes doet de commotie mij meer denken aan de groepjes jongens op het schoolplein die de bekende en verhitte discussie over voetbal hebben;
- "voor welke club ben jij?"
- "Ajax natuurlijk! Jij dan?"
- "Ajax? Ajax zuigt, daar maakt mij moeder de wc mee schoon! Feyenoord is veel beter!"
(Het ligt er maar net aan in welke regio de school zou staan, maar aangezien ik dichtbij Rotterdam woonde en werkte, zou het als volgt verder gaan...)
De leerling die voor Feyenoord is, zet "Hand in Hand kameraden" in en het grootste gedeelte van de groep springt hem bij. De meiden starten een polonaise en hoogstwaarschijnlijk is het roepen van de grove en beledigende leuzen de volgende stap. Uiteraard zou ik hier als weloplettende leerkracht allang pedagogisch verantwoord tussen gesprongen zijn.
Helaas heeft dit niet zoveel zin in Kenia... Toen ik vorige week met een vriendin boodschappen had gedaan, werd ons bij de uitgang gevraagd op wie wij gingen stemmen. Verbaasd keken wij de man aan en terwijl we doorliepen, riepen we lachend "Obama for president!" Waarop de man aan zijn vriend vroeg; "Obama? I thought he already won the elections!"...
Hoe de verkiezingen gaan verlopen, weet niemand. Het is een kwestie van goed voorbereiden, grote groepen mensen ontwijken en de adviezen vanuit de Nederlandse ambassade zoveel mogelijk opvolgen. Sinds vorige maand krijgen de ingeschreven Nederlanders in Kenia via
e-mail en sms alle informatie en adviezen doorgestuurd. Zo worden we op de hoogte gehouden van eventuele campagnes, demonstraties en acties die met de verkiezingen te maken hebben. Voorlopig zijn alle berichten nog niet schokkend en is er geen gevaar, maar ja This Is Kenya (TIK) en dat kan zo in een uur compleet veranderen.
Omdat het niet veilig is om te reizen en zal ik de komende periode vanuit Kisumu voor Mago werken. Ik heb de vorige week alle leerkrachten geïnterviewd en foto's gemaakt zodat de website weer helemaal up-to-date wordt.
Door de aankomende verkiezingen zijn veel mensen vertrokken. Kenianen maar ook toeristen, bezoekers, vrijwilligers en dus ook vrienden. Omdat wij vlakbij het vliegveld wonen, hebben we goed zicht op de drukte daar. Er staat iedere morgen een file naar het vliegveld, het aantal vluchten is toegenomen en alle vluchten zijn compleet volgeboekt.
De afgelopen maand zijn er weer veel vrienden vertrokken en dat is soms ook moeilijk. Het is echt geen oorlogsland en het is heus niet alsof er hier een "band-of-brothers" gevoel ontstaat alleen omdat je met elkaar optrekt in Kenia. Maar iedereen die hier is geweest, merkt wel dat het leven hier bijna alleen bespreekbaar is met mensen die er zelf ook zijn geweest. De dingen die je meemaakt, de frustraties die je hebt, de gevoelens die je ervaart en soms ook de wanhoop en het verdriet is zo goed te begrijpen als je er allebei bent geweest. Ik kan heel goed met mijn ouders praten en ik kan ze ook echt alles vertellen maar sommige dingen zijn gewoon niet te vertellen, die moet je zelf zien en zelf ervaren. Nou zal ik mijn ouders echt niet in een Matatu stoppen voor de "ervaring", maar ze dit tweede thuisland laten zien, is iets wat Richard en ik nog steeds heel graag zouden willen doen.
Dankbaar voor alle leuke, avontuurlijk en gezellige ervaringen, heb ik weer afscheid genomen van een handjevol nieuwe vrienden. Vrienden die je vanaf dag één hebt kunnen verwelkomen in Kisumu, vrienden die zelf ook een haat/liefde verhouding hebben met Kenia, vrienden die je maar één keer ontmoet maar meteen een goede klik hebt, vrienden met wie je een goed gesprek hebt omdat je er in de supermarkt achterkomt dat jullie alle twee de enige Nederlands sprekende klanten zijn en vrienden die jou bedanken voor de adviezen en tips terwijl je jezelf nog zo vaak verdwaald voelt.
Nederland - Kenia
31 maart zijn de 6 maanden voorbij en omdat ik geen verblijfsvergunning en/of werkvergunning heb, moet ik het land uit. We wisten van te voren dat er maar een kleine kans was dat het zo snel zou lukken om alles rond te krijgen, dus dit was geen schok. Ik zal op 1 april (geen grapje!) weer voet op Nederlandse bodem zetten en voor ongeveer 4 weken blijven. Ik hoop begin mei weer terug te komen naar Kenia en verder te zoeken naar een langdurige baan om zo een werkvergunning te krijgen.
Hoewel ik nog een maand in Kenia zal verblijven, zeg ik, voor nu, gedag tegen deze periode en kijk ik uit naar wat komen gaat.
Het was een mooie, leerzame, dankbare en emotionele periode en het heeft altijd ontzettend geholpen om al mijn gedachtes op papier te zetten. Het gaf rust in mijn hoofd en als ik vervolgens jullie lieve en opbeurende reacties las, gaf dat me weer moed, kracht en positieve energie om door te zetten. Ik wil jullie dan ook allemaal onwijs bedanken voor het trouw lezen en volgen van mijn verhalen in Kenia.
Ik hoop jullie snel weer nieuwe verhalen te kunnen geven, in Nederland en/of in Kenia.
Liefs Jessica
-
01 Maart 2013 - 16:27
Linda:
Jeetje muts.....
Wat een verhalen allemaal weer :)
Zit ze weer vol genot te lezen.
Wat fijn dat je ondanks alle Ups en downs bij Richard wel gewoon je thuis vindt!!
Fijn dat je volgende maand weer ffies in Nederland bent, gaan zeker wat afspreken!
Dikke kus lin -
01 Maart 2013 - 16:46
Diana:
Hoi Lieve Jes,
Het is fijn om weer echt wat van je te horen. Ik lees je verhaal en kan jou daar zo goed in plaatsen. Zo goed dat ik gelijk weer mis. Ik weet ook hier gaat het leven door en denk ik misschien niet meer dagelijks aan je. Maar er zijn toch altijd momenten in een week dat je weer even mijn gedachte binnen komt lopen. Bijvoorbeeld als ik geen zin heb om naar zumba te gaan hahahahaha.
Op dit moment de laatste vakantie dag van de voorjaars vakantie. Ik weet trouwens nog steeds niet waarom hij zo heet, want het is nog steeds grauw, donker en koud. Wat dat aangaat ben ik wel eens jaloers op je hoor. Lekker warm en dan dat zalige zonnetje. Maar dat is dan ook het enige waar ik jaloers op ben hoor. Ik heb wat dat aangaat nog steeds heel veel bewondering voor je dat je het toch maar even allemaal doet.
Zal blij zijn als je weer eventjes terug bent Maar eerst mag je nog even een maandje lekker blijven genieten. Enne....................blijf maar lekker zoals je bent hoor. Mopperend, klagend, maar de o zo lieve Jessica :-)
Dikke kus en knuffel
Juffie -
01 Maart 2013 - 16:52
Karin :
En weer ben ik onder de indruk van je verslag. Hoop je te zien als je in Nederland bent. Kom gezellig een bakkie doen op school, als je daar tijd voor kunt vinden, dan sla je veel vliegen in één klap. XXX -
01 Maart 2013 - 17:36
Maaike:
Wat mooi weer op papier gezet Jessica :) en zo herkenbaar, dat ik soms zelf gefrustreerd raak over de situaties die jij meemaakt haha! Heel knap hoe je met alle onmogelijke situaties weet om te gaan. Misschien ook wel een lekker idee om weer even terug in NL te zijn of niet? Ik hoop echt dat alle commotie rondom de verkiezingen met een sisser af zal lopen, dan zijn we binnenkort weer samen terug, gezellig ;) Succes voor nu en groetjes aan Richard! xxx -
01 Maart 2013 - 18:00
Kees Van Velzen:
Hi Jessica
Ik kan zien dat je al behoorlijk ingeburgerd bent in Kisumu en omgeving en dat je de mensen ook beter leert te begrijpen. Veel respect voor wat je daar aan het doen bent. Soms zie je het niet direct maar je maakt zeker weten een verandering in de mensen door je aanwezigheid.
De gewone Kenianen kun je beter bereiken door middel van dans en toneel dan met preken, als je geen pastoor bent tenminste... geweldig dat je dat allemaal doet voor die mensen daar maar Richard zal daar ook wel mee te maken hebben denk ik.
Geweldig verhaal en ik smeek je om meer te gaan schrijven, vooral over de dagen van de verkiezing en de spanning onder de mensen, je hebt echt een leuke manier van schrijven die je verder moet stimuleren, simpel door meer te schrijven.
Mijn zoon is nu met een script bezig voor een film in Kenia die over schoolkinderen gaat.
"Politiek op school" en dat begint al met jonge kinderen die een klas hoofd kiezen die de meeste snoepjes heeft.. Hij heeft ook de film "Wavumba" - zij die naar vis ruiken gemaakt. Dat is een documentaire die over de wavumba tripe gaat op het eiland Wasini aan de zuid kust in Kenia.
Maar ga vooral zo door en blijf positief meisje. Mocht je tijd hebben voor een kop koffie in Amsterdam dan kan ik mijn 25 jaar ervaring in Kenia met je delen en tips geven.
Kees van velzen
www.forestdream.com
-
01 Maart 2013 - 18:16
Ramona:
Wat een avontuur....voor mij niet te bevatten wat jij daar allemaal mee mag maken.
Goed om te lezen dat Richard je veilige haven is.
Maar wat is de tijd gevlogen, zo zaten we nog bij de Mac en nu lees ik dat je alweer bijna terug komt.
Wie weet zien we elkaar dan!! x -
01 Maart 2013 - 18:49
Eva:
Lieve schat ,
met tranen in mijn ogen lees ik dit verslag .
het is zo prachtig om je verslag te lezen , alles is zo echt en oh zo waar .
Ik mis het zo ookal heb ik het soms zo gehaat ;)
ik bewonder je enorm ! xx
-
01 Maart 2013 - 20:54
Martijn & Neel:
Hoi!!
Je verhaal weer gelezen hoor ;-)
Hopelijk heb je snel een vergunning !!
Succes met alles !
Liefs -
02 Maart 2013 - 17:33
Arjan:
Heej oud-Duo,
Als het lukt zie ik je graag nog even live, wanneer je weer in nl bent.
Geniet nog maar, een maandje daar.
Groetjes, Arjan. -
02 Maart 2013 - 18:18
Jolanda F.:
Jeetje, wat schrijf jij toch goed. Het lijkt wel alsof ik een boek aan het lezen ben, wanneer ik je stukjes lees. En dan bedenk ik me dat je dit alles echt mee maakt, ziet en voelt. Het blijft bijzonder. Ik was bij mijn ouders toen ik je nieuwe stukje las en heb een aantal keer een stukje hardop voorgelezen. Mijn zusje vindt veel herkenbaar. Zij zat natuurlijk in Ghana en er zijn genoeg verschillen, maar blijkbaar toch ook een aantal overeenkomsten (het verhaal over de busjes, de harde houding van veel mensen). Vooral het verhaal over het ziekenhuis vond ik bizar.
Hoe vind je het om weer terug te moeten/mogen naar Nederland?
Liefs -
02 Maart 2013 - 18:18
Jolanda F.:
Jeetje, wat schrijf jij toch goed. Het lijkt wel alsof ik een boek aan het lezen ben, wanneer ik je stukjes lees. En dan bedenk ik me dat je dit alles echt mee maakt, ziet en voelt. Het blijft bijzonder. Ik was bij mijn ouders toen ik je nieuwe stukje las en heb een aantal keer een stukje hardop voorgelezen. Mijn zusje vindt veel herkenbaar. Zij zat natuurlijk in Ghana en er zijn genoeg verschillen, maar blijkbaar toch ook een aantal overeenkomsten (het verhaal over de busjes, de harde houding van veel mensen). Vooral het verhaal over het ziekenhuis vond ik bizar.
Hoe vind je het om weer terug te moeten/mogen naar Nederland?
Liefs -
02 Maart 2013 - 18:19
Jolanda F.:
Argh, geen geduld...dus nu staat 'ie er twee keer. Sorry! -
03 Maart 2013 - 17:53
Lies:
Hallo lieve Jess
wat een beleefenis en ervaringen ik kan mij je haat liefde verhoudingegen
jegens de cultuur heel goed voorstellenen omdat jy een heel sterk karakter hebt red jij het daar ook ik ben trots op je kanjer hoop je wel even te zien in nl .
Blijf vooral je zelf je kan de cultuur niet veranderen helaas .
Hier alles goed net terug van skie vakantie in Frankrijk heerlijk.
Tot gauw liefs lies xxxxxx -
04 Maart 2013 - 19:09
Ivo:
Hoi Jessica
Wat leuk om weer wat te lezen over je belevenissen. Ik volg je verhalen met veel belangstelling en verbazing. Onvoorstelbaar wat je allemaal meemaakt en hoe je ermee omgaat. Dikke vette pluim. Je moet eens overwegen een boek te schrijven, wordt vast een bestseller. Nog even deze spannende tijd door (volg de journaals over Kenia en praat regelmatig met je vader) en dan weer even naar huis.
Alvast veel wijsheid en sterkte...
groetjes, Ivo -
09 Maart 2013 - 10:22
Inge:
Wat ontroerend, herkenbaar en mooi geschreven!! Héél veel succes met alles, hoop dat je snel een werkvergunning zult krijgen. Alvast fijne tijd gewenst in Nederland ;-)
liefs en grtz aan Richard -
11 Maart 2013 - 19:19
Andere Richard:
He moppie,
Vol bewondering lees ik steeds je verhalen. Ik zou het niet kunnen, me zo aanpassen aan iedereen.
Blij dat je nog steeds je draai daar vind en fijn om te zien dat er zoveel mensen met je meeleven.
Fijn dat je straks weer even bij ons bent voordat je weer ver weg gaat.
Je bent echt je droom aan het waarmaken. Ben erg trots op je...
Dikke kuzzz -
09 Juni 2013 - 17:23
Ferry:
hoi juf jessica bijna ga ik de eindmusical doen op de gelinckschool. en dat word heel leuk gaat het goed in kenia. bij ons gaat het heel goed
groetjes ferry
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
