Deze is voor jou!
Door: Jessica
Blijf op de hoogte en volg Jessica
19 Juni 2013 | Kenia, Kisumu
Ik spreek mijn ouders minimaal één keer per week en de afgelopen week vroeg mijn moeder ietwat teleurgesteld waarom ik eigenlijk nog geen verhaal op de website had gezet. Ik vertelde haar dat ik niks nieuws te melden had, alles wat ik had meegemaakt heb ik al eens eerder verteld en ik dacht niet dat mensen daar op zaten te wachten. Nou, mijn moeder dus wel en daarom is deze speciaal voor jou, mama! ;)
Onder het genot van Stef Bos en een flinke kop koffie ga ik dan eindelijk een poging wagen; na zes weken Nederland en bijna vijf weken Kenia ga ik proberen om weer een verslag op papier te zetten... ;)
De zes weken in Nederland waren vooral druk, gezellig en luxe maar ook vermoeiend, verwarrend en onrustig. Ik heb heel erg genoten van de tijd met mijn ouders en mijn broer; het avondeten, de (familie)bezoekjes, het shoppen met mijn moeder/broer en het klussen en tuinieren met mijn vader. Ook heb uiteraard genoten van alle andere bezoekjes en dates! Het was fijn om iedereen weer te zien en te spreken. In deze zes weken is het voor mij wel erg duidelijk geworden dat mijn leven zich niet meer in Nederland afspeelt. Het kostte mij erg veel moeite om te begrijpen hoe het leven van iedereen in Nederland er nu uit ziet en soms zijn mensen echt beledigd als je iets niet (meer) weet, niet begrijpt of gewoon bepaalde (levens)fases compleet gemist hebt. Ook was het soms moeilijk voor mij om mijn eigen leven op de achtergrond te houden. Niet veel mensen begrijpen je keuze of je leven en vinden het daarom moeilijk om hierover te praten of om interesse te tonen. Normaal gesproken kon ik met iedereen over van alles en nog wat kletsen, maar ik merkte aan mezelf dat ik veel vaker m'n mond hield met het idee dat mensen het niet willen weten of dat ze het niet zullen snappen.
In gesprekken over verschillen tussen Nederland en Kenia merkten mensen op dat ik het steeds over "wij", "jullie", "hier" en "daar" had en mezelf vaak in Kenia plaatste. Erg grappig, want in Kenia doe ik precies het tegenovergestelde. Ik ben geen Keniaanse en wat mijn paspoort ook mag zeggen, ik ben en blijf een Nederlandse! ;)
Ik heb ook gemerkt dat contacten veel oppervlakkiger zijn geworden, mensen houden wat meer afstand door de wetenschap dat ik toch weer zal vertrekken.
Begrijp me niet verkeerd, ik weet heel goed welke keuzes ik gemaakt heb en ik heb er ook zeker geen spijt van. Maar ik had zelf verwacht dat deze dingen langzaamaan zouden verwateren, niet dat ik het zo definitief in m'n agenda terug zou kunnen vinden.
Hoewel de zes weken in Nederland zeker als een "vakantie" aanvoelde, was ik ontzettend blij en opgelucht om weer thuis te komen in Kenia en Richard weer te zien. Mijn vakantie was eigenlijk niet compleet zonder hem en ik heb hem ontzettend gemist!
Hij is nu degene met wie ik mijn leven deel, degene die mijn verhalen snapt en mijn ervaringen kent en begrijpt. Hij weet als geen ander hoe verwarrend het allemaal was en hoe moeilijk de consequenties van onze keuzes soms kunnen zijn.
Thuis komen, dat voelde goed! Samen met Richard in ons eigen huis, heerlijk!
Nadat hij de auto terug had gebracht, ik een dutje had gedaan, hebben we allebei een koffer uitgepakt en urenlang zitten kletsen over de afgelopen zes weken en wat we allemaal hadden meegemaakt.
In ons huis zijn, was heerlijk. Wennen hoefde ik niet meer. Maar eenmaal buiten het hek, kreeg ik toch weer de kriebels. Het leven in Nederland was zo heerlijk voorspelbaar! Wanneer ik wilde, kon ik het huis uit en ik kon helemaal zelf bepalen hoe, wanneer en voor hoelang ik weg zou gaan. Hier in Kenia moest ik deze controle weer inleveren; hoe, wanneer en voor hoelang zou vooral door het land, het weer, de temperatuur en de beschikbaarheid van het openbaar vervoer bepaald worden. Zo kan het hier zomaar gebeuren dat de gebruikelijke (onverharde) weg naar de verharde weg onbegaanbaar is geworden en dat er dan een andere route genomen moet worden. Of dat er door een politie controle geen openbaar vervoer te herkennen is. Of dat er door weg werkzaamheden grote wegen compleet zijn afgezet zonder na te denken over een omleiding o.i.d. Nu weet ik dat deze dingen heel normaal zijn in Kenia en dus ook met grote regelmaat voorkomen, het probleem is alleen dat deze autist maar één route kent en gebruikt en als deze niet gevolgd kan worden, dan dus een groot probleem heeft. Het kostte mij dus wel weer even moeite en energie om me weer aan Kenia over te geven en alle plannen los te laten. "Go with the flow..."
Gelukkig zag Richard dat het me wat moeite kostte en heeft me de eerste dag weer wat andere routes laten zien en oplossingen aangeboden.
Ook hebben we inmiddels drie puppy's! De dag nadat ik terug was gekomen, had Richard een klein piepend hummeltje bij het hek gevonden en (lief dat hij is ;) ) hij kon dit kleine hondje natuurlijk niet aan zijn lot overlaten. Het hondje was op straat gezet en eigenlijk veel te jong; zonder moeder of andere honden/hondjes zou het niet overleven. Dus heeft Richard er twee andere puppy's bijgehaald! :D Namen kregen ze pas na 5 weken, toen we grapjes aan het maken waren over het gedrag dat zij vertonen. Zo hebben we een luilak, de kleinste houdt eigenlijk alleen van eten en slapen (Jalazy=luilak), een echte koning die graag bepaalt wie, wanneer en vanuit welk bakje mag eten (Jakom=voorzitter) en een echte mafkees die altijd rare dingen uitspookt en op avontuur (buiten het hek) gaat (Janeko=mafkees).
Deze monsters zijn te leuk om naar de kijken en het is dan ook echt een feestje om ze te wassen, te voeden en om met ze te spelen. :)
Na een paar dagen wennen aan Kenia was het weer zover; ik zou weer aan het werk gaan. Ik kon me niet neerleggen bij het feit dat na zes weken Nederland ik na 4 dagen thuis zijn, Richard alweer zou moeten missen en dus heb ik de keuze gemaakt om iedere dag heen en weer te reizen met (zes verschillende) Matatu's. Dit zorgt vooral voor erg lange en vermoeiende dagen, maar als we 's avonds samen aan tafel zitten te eten, is dit voor mij zeker de moeite waard! Zoals jullie weten, ben ik geen grote fan van Matatu busjes, maar ik vind zelf dat ik me al redelijk heb aangepast. Zo reageer ik amper om beledigingen, (blanke) prijsverhogingen en zeer ongemakkelijke zit houdingen. Zo'n 3 weken terug realiseerde ik me pas na 15 minuten!! dat de Matatu conducteur zijn kruis wel heen dicht naast mijn gezicht had geplaatst en na die 15 minuten gaf ik niet eens commentaar maar verplaatste mijn hoofd naar een andere richting! Dat is voor mijn doen toch al heel bijzonder?! :)
Het was leuk om al mijn collega's op Mago weer te zien! Het vreemde is dat je na een uur al niet meer door hebt dat je zes weken bent weg geweest. De meeste Kenianen hebben totaal geen voorstelling van Nederland en na de veel voorkomende vraag; "Was it very cold?" Heb je de meeste gespreksstof wel gehad...
Op Mago zelf was niet veel veranderd en ik kon dan ook snel de draad weer oppakken.
Omdat Richard zijn vorige baan heeft verloren omdat hij een blanke vriendin heeft (blijkbaar denken ze hier dat een blanke vriendin met bakken geld naar Kenia komt...), heeft hij aangeboden bij Mago te helpen als vrijwilliger. Hij functioneert nu als een soort coördinator tussen het Guesthouse en het management. Het is leuk om te zien hoeveel plezier hij in zijn werk heeft en hoe ontzettend snel hij de communicatie heeft verbeterd. Ook grappig hoe hij precies dezelfde dingen ziet en mist als het Nederlandse bestuur. Hij weet wat er verwacht wordt en welke dingen verbeterd moeten worden.
Hoe hard ik ook altijd heb geroepen dat ik mezelf zou blijven, heeft Kenia meer invloed op mij dan ik aanvankelijk gedacht had. Ik merk hoe ik me langzaam aanpas en mezelf verlies in de normen en waarden van Kenia.
Bijvoorbeeld; Als leergierige en nieuwsgierige leerkracht, was ik altijd op zoek naar het nieuwe en onbekende en ik wilde dit eigen maken. In Kenia hebben de mensen 4 manieren om te reageren op vragen die je ze stelt;
-ze liegen, ze verzinnen iets omdat ze het antwoord niet weten,
-ze zeggen dat ze het niet weten, ook al weten ze het wel,
-ze herhalen je vraag alsof ze je niet gehoord hebben en doen dit nét zo lang totdat jij de vraag niet meer wilt herhalen,
-ze zeggen "huh" (wat eigenlijk betekent dat de vraag die je stelt, je eigenlijk niet hoort te stellen) en doen alsof ze geen Engels meer kennen of je vraag niet snappen.
Als logisch gevolg, ben ik dus maar gestopt met vragen stellen. En nu denken jullie misschien dat ik hele ongepaste vragen stelde zoals; "hoe vaak per week ga je vreemd?" Maar het waren hele simpele vragen zoals; "waar gaat deze Matatu heen?" of "hoe was je weekend?"
En je krijgt er gewoon geen antwoord op. Zo overkomt het me dagelijks dat er iets op de weg gebeurt of we nemen een andere route en ik heb geen idee waarom. Niemand vertelt me iets en ik vraag niets en het is ok zo en het zal allemaal wel goed komen. Heel raar...
Ik merk dat iedere dag een afweging is tussen mezelf zijn en het blanke meisje in Kenia.
Ik heb moeite met het vinden van een goede middenweg en deze strijd kan soms heel vermoeiend zijn. Ja, ik wil me graag aanpassen, maar ik wil ook mezelf blijven. Soms wordt het me allemaal teveel en Richard herkent dit tegenwoordig direct. Hij neemt dan bepaalde dingen van me over of haalt me uit de situatie. Zo heeft hij vorige week 2 pizza's en bier meegenomen naar huis, zijn we pas uit eten gegaan (iets waar hij niet echt fan van is, maar ik vind zulke uitstapjes heerlijk!) en hebben we afgelopen zondag een familiedag in Ligega gehad met als klap op de vuurpijl een shopmiddag in Busia, vlakbij de grens naar Oeganda. Samen met Richards oudere zus en Johan, onze Nederlandse vriend, hebben we heerlijk geslenterd en gewinkeld in de stad.
Dan kan ik weer helemaal mezelf zijn en genieten van het land en de prachtige dingen die we onderweg zien. Onderweg stoppen en iets lekkers langs de weg kopen, winkelen en samen af dingen, foto's maken alsof we er allebei nog nooit geweest zijn! Wat een heerlijk weekend! :D
De komende weken en maanden zullen er een hoop veranderingen plaats gaan vinden en uiteraard zal ik proberen jullie daar zo goed mogelijk van de hoogte te houden! ;)
Als eerste kijken we erg uit naar het eerste bezoek vanuit Nederland wat tevens op dezelfde compound zal verblijven;
Karibu Sana Ogelo Family! :D :D :D
-
19 Juni 2013 - 13:41
May:
Hallo Jessica.
In een ruk heb ik je boeiende, emotionele verhaal gelezen. Ik begrijp het een beetje, je worsteling. Hopelijk vind je, voor jezelf en Richard, een goede manier om lekker te leven in Kenia. Een mooi verhaal en ik wens je dan ook alle goeds en blijf je zeker volgen en af en toe kletsen op de chat.
Liefs May -
19 Juni 2013 - 14:11
Arjan:
Altijd weer leuk om te lezen Jessica.
Een beetje schizofreen: jezelf aanpassen in het openbare leven, en jezelf blijven in de privé-sfeer. Op die manier zal het inburgeren wel lukken!
Houd vol en geniet van de mooie ervaringen. -
19 Juni 2013 - 14:44
Nelianne:
Ha Jessica,
In een stuk gelezen,weer een heel verhaal
Lekker dat je nu weer op je plek vent, ondanks het aanpassen etc.
Het was echt super leuk dat je nog geweet bent !!
Liefs,
Martijn Neel en Levi, en natuurlijk een knuffel van schaap
-
19 Juni 2013 - 15:10
Diana:
Was weer leuk om te lezen meis, en heb het lef is om er mee te stoppen hihihihi Ik weet je te vinden
XXX -
19 Juni 2013 - 16:01
Andere Richard:
He poeppie,
Denk nou maar niet dat je hier in Nederland je zelf had kunnen blijven. Je moet je hier ook aanpassen aan collega's en chefs en baasjes. Ook hier had je waarschijnlijk op een moment wel gedacht "laat maar, het is de moeite niet" Ook hier staat van 70 km/u boven de weg zonder dat er in velden of wegen iemand te zien is die aan het werk is. Het voordeel van Kenia is dat het niet zo achterbaks wordt gedaan.
Maar ik denk zelf dat ook het hele Kenia mijn lieve Jessica niet helemaal kan veranderen.
Ben trots op jullie, (geef maar door aan Richard), wat jullie allemaal voor elkaar hebben gekregen en blij dat jullie het nog steeds zo goed samen kunnen vinden.
Dikke kuzzz,
Pap
-
19 Juni 2013 - 16:33
Vivian:
Hoi Lieve Jes.,
Lang geleden fijn om je verhaal weer te lezen.
wat kan je toch heerlijk schrijven!!!!! lekker onderuit gezakt met een kop thee jou verhaal lezen.
jammer dat ik je gemist hebt toen je in Nederland was maar ik hoop je de volgende keer weer te zien.
Dikke kus Vivian en de kids -
19 Juni 2013 - 17:54
Jolanda:
Hoi Jessica,
Wat goed dat je moeder heeft gezegd graag weer een stukje te willen zien/lezen! Stiekem was ik ook best benieuwd hoe het je nu vergaat, ook al vind jij zelf dat er weinig gebeurd is de afgelopen tijd. Want als je dit zo terug leest, zijn er toch weer behoorlijke stappen gezet. Niet zozeer op het gebied van werk en privé, maar wel op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Je mag trots zijn op jezelf en op je lieve vriend!
Liefs,
Jo -
19 Juni 2013 - 18:24
Wilma:
Ha lieve Jess!
Fijn weer om iets van je te lezen. En wat heb je het weer mooi verwoord!
Ben trots op de manier waarop je de dingen doet.
Heel veel succes! Maar jullie komen er samen zeker!!
Dikke knuffel ook van je oompie,
Liefs Wil -
19 Juni 2013 - 19:21
Wil:
Lieve schat,
Het enige dat echt telt in dit verhaal is dat jullie gelukkig zijn. Ik wens jullie een hele goede toekomst en het kan niet anders dan dat jullie [met de puppies] leuke en prettige jaren tegemoet gaan.
Dikke kus xxx
Wil
-
19 Juni 2013 - 19:58
Aafke:
Jessica, fijn om je verhaal te lezen, dank je. Heb bewondering voor je hoe je het allemaal doet. Maar met jouw grote liefde kun je alles aan. Wat een geweldige namen voor de puppys!!! Kan me voorstellen dat je helemaal vertederd bent.
Ik wens jullie alle goeds en heel veel geluk.
Groetjes aafke -
19 Juni 2013 - 20:57
Wil Van Rees:
Lieve Jessica, wat kun je toch heerlijk schrijven, je ziet t voor je, de opgebroken wegen, de pups, heerlijk!! Maar ik begrijp ook dat je t vaak moelijk zult hebben en je niet begrepen zult voelen, maar je hebt volgens mij een hele lieve vriend die, denk ik ( naar Keniase begrippen) heel begrijpend en invoelend is, dus het komt wel goed met je, je bent met de liefde van je leven, wat wil je nog meer!! Veel liefs en veel succes!! X -
19 Juni 2013 - 21:08
Ramona:
Lieve Jes,
Niks te vertellen? Niks meegemaakt? Ik vond het weer geweldig om te lezen!
Als ik je verhaal zo lees groeien jij en Richard steeds verder naar elkaar toe...mooi!
En dan die hondjes....zag ze gelijk helemaal voor me..hihi!
Liefs Ramona -
20 Juni 2013 - 03:34
Barbara:
Hoi jessica,
Ik wist niet dat je terug was gegaan, maar begrijp ik dat je daar nu voor goed bent?
Woow je hart achterna begrijp dat het voor je ouders moeilijk is, maar zo te lezen ben je ziels gelukkig,
Geniet ervan,
Leuk dat ik je nu ook nog kan volgen daar,
Liefs barbara -
20 Juni 2013 - 08:20
Marga:
He lieve Jes,
Mooi om te lezen dat jullie het zo goed hebben samen. Was weer even bij je in Afrika en heb je ook even een dikke knuffel gegeven. Heb je 'm gevoeld?
Ik hoop wel dat je naar dit koude kikkerlandje blijft komen vanuit het mooie Kenia....
Ik hou heel veel van je!
Je tante -
20 Juni 2013 - 10:23
Inge:
hey Jessica,
leuk om weer wat van je te lezen! En indrukwekkend, pfff, hou je taai meid!! Knap hoe je er allemaal mee om gaat. Tot in augustus :-) !
liefs,
Inge -
21 Juni 2013 - 20:39
Ivo:
He Jessica
Wat leuk om weer eens wat van je te lezen, dat was alweer een tijdje geleden. Merk wel dat je gevoelens een soort roller coaster zijn; gelukkig pik je er de positieve zaken uit. Enorm leuk dat de Donia's in Hellevoetsluis ook oma en opa zijn van 3 puppy's.
Tot de volgende keer en laat dat niet te lang duren!!
groeten van Ivo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
