Hakuna Matata (Geen zorgen)
Door: Jessica
Blijf op de hoogte en volg Jessica
16 Januari 2013 | Kenia, Kisumu
Als eerste wil ik jullie allemaal een ontzettend mooi, liefdevol, succesvol, gelukkig en gezond nieuwjaar wensen! Ik hoop dat jullie hebben genoten van de kerstdagen en dat jullie met frisse moed een nieuwjaar tegemoet gaan!
Het is alweer een poosje geleden dat ik een verslag op de website heb gezet, gelukkig kon ik vandaag wat tijd en moed verzamelen om jullie weer helemaal op de hoogte te brengen van het leven in Kenia. Tijd voor wat reflectie... ;)
Na alle festiviteiten in begin december (Pakjesavond, verjaardag van Richard en Eefje, afscheid van diverse vrienden/vriendinnen die weer terug gingen naar Nederland, het verwelkomen van vrienden uit Nederland en de nodige andere feestjes, was het eindelijk zover; we gingen verhuizen! Ik keek heel erg uit naar de verhuizing; eindelijk zouden we ons eigen plekje krijgen! Ons huis is heerlijk afgelegen van de drukke stad, we hebben veel zon met een koele wind, een prachtig uitzicht vanaf de heuvel op het Victoriameer en natuurlijk lekker veel ruimte in en rondom het huis. Zo hebben we binnen een grote keuken, woonkamer, kluskamer van Richard en 2 slaapkamers. Om het huis hebben we ook veel ruimte waar al gewassen groeiden, dus we hebben heerlijk maïs gegeten uit eigen tuin! :)
Hoewel het huis zich op een prachtige locatie bevindt, kan de weg naar het huis nog wel wat verbetering gebruiken. Vanaf het centrum in Kisumu is het ongeveer 10 tot 20 minuten rijden naar het vliegveld. Tegenover het vliegveld zijn diverse heuvels te vinden en op één van deze heuvels wonen wij. Vanaf de verharde weg die naar het vliegveld en uiteindelijk Oeganda leidt, moeten wij nog een onverharde weg naar boven volgen en dit duurt lopend ook nog zo'n 15 tot 20 minuten. Begin december was dit geen enkel probleem. Alleen als het echt heel hard geregend had, was de weg wat modderig, maar nog goed te doen. Na twee weken had het waterbedrijf in Kenia bedacht dat precies in onze "estate" een nieuwe waterleiding aangelegd moest worden. Nu gaat dit in Nederland goed georganiseerd; eerst wordt er een omleiding aangekondigd om de mensen alvast te informeren, dan wordt er een omleiding voorbereid en komen de bordjes er te staan om vervolgens de omleiding in gebruik te nemen zodat de werkzaamheden gestart kunnen worden. In Kenia gaat het iets anders... Hier vonden we 's morgens de weg volledig "open gebroken". Overal lag zand, modder, blubber en stenen en het water stroomde niet alleen in de goten maar ook over de algehele weg. Juist ómdat er geen omleiding was voorbereid/aangegeven/of dat er überhaupt over nagedacht was, werd het een chaos. De grote vrachtwagens bleven de weg namelijk gewoon gebruiken; er was geen andere weg beschikbaar, de lopende en fietsende mensen gingen steeds meer andere weggetjes zoeken en creëren waardoor er soms gewoon op andermans land een complete loopweg ontstond. Gelukkig ging dit werk stukje bij stukje en verplaatste de chaos zich steeds verder naar het vliegveld. Inmiddels had ook ik een "andere weg" gevonden en was blij dat ik niet meer de lange omweg hoefde te nemen die ruim 30 tot 45 minuten lopen was. Na drie weken werd het laatste stukje van de "andere weg" verkocht. Dit gaat om een lange weg met aan de zijkanten modderige berm en een soort geul voor water. Als je begint aan de lange weg, kan je niet zien dat het laatste stuk van de weg niet meer toegankelijk is, met het gevolg dat Jessica hier pas achter kwam nadat de gehele weg belopen was en opeens tegen een stuk grond afgezet met prikkeldraad aanliep. Aangezien meerdere Kenianen hier niet echt van onder de indruk waren, leek het voor mij voor de hand liggend om ook tussen het prikkeldraad door te gaan in plaats van de hele weg terug te lopen én vervolgens nog eens de nieuwe omweg te nemen. Natuurlijk was dit veel makkelijker gezegd dan gedaan en kon ik mijn reis vervolgen met een gat in mijn T-shirt en 2 gaatjes in m'n broek... Maar goed, ik was erdoor en ik kon weer verder... dacht ik. Het stuk grond was namelijk verkocht aan een persoon wat betekent dat er ook een eind aan het stuk grond komt. Je raadt het al; nóg een stuk afgezet met prikkeldraad. Maar ja, de gaten zaten nu toch al in mijn kleding. De volgende dagen moest ik dus weer op zoek naar een andere route. Eenmaal de andere route gevonden en merendeel belopen, kwam ik het waterbedrijf van Kenia weer tegen... En zo is de ontdekkingsreis weer helemaal rond. Wat me vooral stoort is dat de mensen hier totaal niet over nadenken en/of er over in zitten. Omdat de "hoofdweg" nog steeds gebruikt werd door grote en zware vrachtwagens, terwijl de grond overspoeld werd met water, zijn er gigantische kuilen en goten ontstaan. Het gevolg hiervan is dat de weg na een regenachtige nacht is veranderd in een wildwaterbaan en waar het bijna onmogelijk is geworden om over te steken. Ik loop dagelijks de weg naar beneden en bedenk ironisch dat mijn vader er jaren over heeft gedaan om zo'n mooie waterafloop in de tuin te krijgen, hier vraag ik me af of we er ooit nog vanaf komen. Maar ja, voor mij is een enkel een kwestie van aanpassen dus heb ik kaplaarzen bij de supermarkt gekocht en kan nu iedere rivier trotseren!
Na de verhuizing moesten we snel het huis op orde hebben omdat we de hele familie hadden uitgenodigd om op 2e kerstdag bij ons te komen lunchen. We, vooral Richard, hebben keihard gewerkt om het huis redelijk af te krijgen en gelukkig konden we (bijna) alle gasten plaatsen. Ik had, naast wat Keniaanse vrienden en kennissen, ook nog wat Nederlandse vrienden uitgenodigd. Het was een bijzondere dag; het was fijn om Richard samen te zien met de familie en het was ook heel gezellig met de Nederlandse vrienden. We hebben als onervaren oliebollenbakkers onwijs lekkere oliebollen kunnen bakken waar ook de Kenianen van hebben genoten!
Op Oudejaarsavond was er helaas niet zo heel veel te doen in Kisumu. Vuurwerk is verboden in Kenia en omdat de stroom rond 9 uur 's avonds was uitgevallen, zijn we maar op tijd naar bed gegaan. We hebben heerlijk gegeten, champagne gedronken en geproost op het nieuwe jaar. Maar ondanks al deze gezelligheid, lekker eten en leuke activiteiten, vielen de feestdagen me zwaar. Iedere keer bedacht ik me wat er in Nederland zou gebeuren en zoveel dingen waren zo traditioneel. Het is dan moeilijk om te begrijpen dat er in deze cultuur zo weinig aan gedaan wordt. Het is dat de buurman de dag erna "Happy New year" over de heg riep, anders had het voor mij net zo goed augustus kunnen zijn.
Op deze dagen en de dagen erna heb ik het best zwaar gehad. Ik weet heus wel wat ik allemaal heb achtergelaten en ik heb ook nergens spijt van, maar deze dagen waren gewoon lastig.
De verhuizing, de feestdagen, het heen en weer reizen van/naar Mago en de emotionele ups en downs hebben er vooral voor gezorgd dat de laatste weken vermoeiend waren. Voor mij, maar ook voor ons samen. Omdat we deze week belangrijke gasten in Mago moesten ontvangen, kwam het niet geheel ongelegen dat ik deze week in Mago moest verblijven. We konden allebei wel even wat rust gebruiken. Het is fijn om even te kunnen ontsnappen in Mago. Hier zijn de mensen goed opgeleid en zijn gewend om hard te werken voor een redelijk tot goed salaris voor Keniaanse begrippen. Dit betekent dat ik hier niet continue wordt lastig gevallen met het feit dat ik blank ben en volgens de Keniaanse cultuur dus ook veel meer geld heb om aan Jan en alleman uit te delen. Hier ben ik Jessica, "the volunteer" en mag ik met deze mensen sámen werken. Dat doet me erg goed. Ik kan met deze mensen een goed gesprek voeren, grapjes maken, naar hun weekend vragen en vergaderen zónder dat ze me om geld, mijn telefoonnummer of seksuele voorkeur vragen. Ook kan ik deze mensen vertrouwen en werkrelaties opbouwen. Ook zij willen en zien verbetering en lopen tegen dingen aan. Uiteraard is dit geen Nederland, dat zal het ook niet worden en dat hoeft ook niet, maar het is wel fijn dat ik met het team van Mago op hetzelfde niveau kan werken en praten.
Ik ben er vooral de laatste weken achter gekomen dat het voor mezelf wat makkelijker zou zijn als ik misschien wat meer meegaand zou worden. Ik vind het alleen zo ontzettend moeilijk om dit te veranderen. Ik heb over het algemeen helemaal niet zoveel moeite met de Keniaanse cultuur. Een heleboel dingen begrijp ik en kan ik aan andere mensen uitleggen. Het wordt voorspelbaar en ik hoef niet alles meer te vragen. Maar één ding zal bij mij nooit wennen en ik denk ook niet dat ik me er ooit zomaar bij neer zal kunnen leggen en dat is het kleurverschil en de discriminatie ervan. Het voelt namelijk zo ontzettend onrechtvaardig; het anders behandelen van mensen met een andere huidskleur. En je kan het heel mooi uitleggen, dat de mensen tegen ons opkijken en ons idealiseren, je kan ook zeggen dat het komt door het verleden omdat de blanken de mensen uit Afrika altijd hebben gebruikt/misbruikt/verhandeld. Voor mij blijft het feit dat we nu inmiddels in 2013 leven en volgens mij niet meer in de middeleeuwen of in een sprookjesland. Maar uit de blijvende vragen om geld, de vooroordelen, de grapjes, het prijsverschil, de opmerkingen en de reacties van de locale mensen, kan ik alleen maar concluderen dat deze discriminatie of manier van anders behandelen dus echt werkt bij sommige mensen. Ik begrijp heus wel dat wij uit een rijkere cultuur komen, met meer kansen en meer mogelijkheden. Meer zekerheid en meerdere vangnetten. Bovendien kunnen wij er, in Nederland, redelijk vanuit gaan dat het recht zegeviert of zal zege vieren. Niet zozeer in het strafgebied, maar mocht er bij een misdaad geen dader aangewezen of gevonden kunnen worden, kunnen wij (bijna) altijd bouwen op een soort verzekering, vergoeding, slachtofferhulp en/of iedere andere vorm van ondersteuning. Dat kennen ze in Kenia niet.
Ik kan me alleen niet neerleggen bij het feit dat als ik samen met een collega in een matatu (openbaar vervoersbusje) stap, zij wordt gedwongen om meer geld te betalen omdat ze met een blanke vrouw is ingestapt. Ook vind ik het belachelijk dat mijn appels 3 keer zou duur zouden moeten zijn dan de appels van een Keniaanse, of als ik samen met 2 vriendinnen in de natuur aan het wandelen ben en voor het bekijken van een rots geld moeten betalen. Ik vind het al raar dat iedere organisatie, onderneming of natuur parken verschillende prijzen hanteren op inwoners of bezoekers. Maar dat zijn nog situaties waar je jezelf op kunt voorbereiden, de prijslijsten zijn bekend. Maar toch voelt ook dit fout. In Nederland kennen we dit onderscheid helemaal niet. Toen ik samen met Richard naar de Efteling ging, hoefde hij ook geen 10 euro extra te betalen voor de Python, ook waren de appels even duur en kreeg hij van iedereen in onze omgeving eerder cadeaus dan dat ze hem om geld vroegen.
Maar goed, zoals ik al eerder schreef; Kenia veranderen lukt me niet en wil ik niet, ik zal me aan moeten passen. Maar het feit dat iemand rijker/beter/slimmer/handiger/mooier of wat dan ook is puur en alleen gebaseerd op de huiskleur, is iets dat ik nooit aan zal nemen en/of zal verdedigen.
Misschien dat dit verslag wat negatiever is geschreven dan de voorgaande, dat komt met name door de zware weken die het voor mij geweest zijn. Als ik dan nadacht over Nederland en wat ik allemaal miste, moest ik steeds weer concluderen dat ik in Nederland ook niet gelukkig zou zijn want dan zou ik niet met Richard zijn en dat is tenslotte wat ik wil. Ik kan onwijs genieten van momenten en ik heb me al lang neer kunnen leggen bij het feit dat iemand nooit continue gelukkig kan zijn.
Het is het gemis van mijn familie en vrienden uit Nederland wat me verdrietig kan maken, de manier van anders zijn en anders behandeld worden wat me boos en gefrustreerd kan maken; het zijn de kleine dingen die me (even) ongelukkig kunnen maken, het zijn ook kleine dingen die me heel gelukkig maken;
-samen met Richard aan het huis klussen.
-genieten van de stroom, het water dat hij zo snel heeft aangesloten.
-heerlijk ontspannen onder de (warme) douche die hij voor mij heeft gemaakt.
-oliebollen bakken met Eefje, Rob en Johan en concluderen dat ze heerlijk zijn!
-onze eigen konijnen knuffelen.
-ruim een uur heerlijk telefoneren met een vriend uit Nederland die ook graag naar Kenia komt.
-onze reuzenzonnebloem naast de wc opmeten (hij is al langer dan 2 meter!)
-maïs uit onze eigen tuin opeten.
-cadeautjes krijgen van gasten in Mago die uit Nederland komen! (Bedankt voor de kaas en chocolade!)
-op maandagmorgen wakker worden en bij het ontbijt zien dat vriendlief heerlijke chapatti's gehaald heeft.
-merken dat je echt kunt bouwen op je vriendinnen in Kenia! (thx Bouwhuis en Kuiswijf! ;))
-kletsen met een Nederlandse vrouw die al 15 jaar in Kenia woont en er achter komen dat zij ook een hekel heeft aan het woord "Mzungu"!
-met je vriendin uit Nederland klagen over het niet begrepen worden door de "Keniaanse man".
-erachter komen dat je een redelijk goede kans op een baan hebt omdat je in het speciaal onderwijs hebt gewerkt.
-op een school voor speciaal onderwijs komen en na een leuk gesprek met een verstandelijk gehandicapte jongen de vraag van de schooldirecteur krijgen; "raar, jij bent helemaal niet bang, zoek je nog een baan?"
-met één Nederlandse vriendin en één Belgische vriendin de natuur in gaan op zoek naar een bepaalde rots en deze helemaal zelf vinden!
-met diezelfde meiden in een matatu zitten en te horen krijgen dat ze het zo knap van je vinden dat je iedere dag heen en weer gaat.
-de weg van huis naar de verharde hoofdweg belopen en horen dat ze tegen je vriend zeggen dat hij zo'n mooie vriendin heeft met echte, dikke, Keniaanse billen!
-vanuit Nederland een smsje krijgen van je vader dat hij zo trots is op ons; de mannen maken het huis, de vrouwen het thuis.
-met vriendinnen aan het Victoriameer zitten en zomaar onzin kletsen in het Nederlands (ABN/AN).
-op Facebook lezen dat iedereen in de file staat door de zware sneeuwval terwijl ik nog een wijntje drink in de brandende zon.
-je collega in het Swahili tegen een matatu chauffeur horen zeggen dat hij niks hoeft te proberen bij mij; ik mag er dan blank uitzien, ik ben een Keniaanse.
-kerstkaartjes in januari vinden in je postbus van de mensen uit Nederland die echt aan je denken.
-te horen krijgen dat familie uit Nederland eindelijk weer eens naar Kenia komt, mét kids! (Uiteraard gaan we naar Mombasa!)
-mijn moeder aan de telefoon hebben die ontzettend blij is met de cadeautjes uit Kenia.
-na een lange week werken op vrijdagavond thuis komen en zien dat je vriend al heerlijk heeft gekookt waarna we samen op de bank een filmpje kijken.
Het is alweer een poosje geleden dat ik een verslag op de website heb gezet, gelukkig kon ik vandaag wat tijd en moed verzamelen om jullie weer helemaal op de hoogte te brengen van het leven in Kenia. Tijd voor wat reflectie... ;)
Na alle festiviteiten in begin december (Pakjesavond, verjaardag van Richard en Eefje, afscheid van diverse vrienden/vriendinnen die weer terug gingen naar Nederland, het verwelkomen van vrienden uit Nederland en de nodige andere feestjes, was het eindelijk zover; we gingen verhuizen! Ik keek heel erg uit naar de verhuizing; eindelijk zouden we ons eigen plekje krijgen! Ons huis is heerlijk afgelegen van de drukke stad, we hebben veel zon met een koele wind, een prachtig uitzicht vanaf de heuvel op het Victoriameer en natuurlijk lekker veel ruimte in en rondom het huis. Zo hebben we binnen een grote keuken, woonkamer, kluskamer van Richard en 2 slaapkamers. Om het huis hebben we ook veel ruimte waar al gewassen groeiden, dus we hebben heerlijk maïs gegeten uit eigen tuin! :)
Hoewel het huis zich op een prachtige locatie bevindt, kan de weg naar het huis nog wel wat verbetering gebruiken. Vanaf het centrum in Kisumu is het ongeveer 10 tot 20 minuten rijden naar het vliegveld. Tegenover het vliegveld zijn diverse heuvels te vinden en op één van deze heuvels wonen wij. Vanaf de verharde weg die naar het vliegveld en uiteindelijk Oeganda leidt, moeten wij nog een onverharde weg naar boven volgen en dit duurt lopend ook nog zo'n 15 tot 20 minuten. Begin december was dit geen enkel probleem. Alleen als het echt heel hard geregend had, was de weg wat modderig, maar nog goed te doen. Na twee weken had het waterbedrijf in Kenia bedacht dat precies in onze "estate" een nieuwe waterleiding aangelegd moest worden. Nu gaat dit in Nederland goed georganiseerd; eerst wordt er een omleiding aangekondigd om de mensen alvast te informeren, dan wordt er een omleiding voorbereid en komen de bordjes er te staan om vervolgens de omleiding in gebruik te nemen zodat de werkzaamheden gestart kunnen worden. In Kenia gaat het iets anders... Hier vonden we 's morgens de weg volledig "open gebroken". Overal lag zand, modder, blubber en stenen en het water stroomde niet alleen in de goten maar ook over de algehele weg. Juist ómdat er geen omleiding was voorbereid/aangegeven/of dat er überhaupt over nagedacht was, werd het een chaos. De grote vrachtwagens bleven de weg namelijk gewoon gebruiken; er was geen andere weg beschikbaar, de lopende en fietsende mensen gingen steeds meer andere weggetjes zoeken en creëren waardoor er soms gewoon op andermans land een complete loopweg ontstond. Gelukkig ging dit werk stukje bij stukje en verplaatste de chaos zich steeds verder naar het vliegveld. Inmiddels had ook ik een "andere weg" gevonden en was blij dat ik niet meer de lange omweg hoefde te nemen die ruim 30 tot 45 minuten lopen was. Na drie weken werd het laatste stukje van de "andere weg" verkocht. Dit gaat om een lange weg met aan de zijkanten modderige berm en een soort geul voor water. Als je begint aan de lange weg, kan je niet zien dat het laatste stuk van de weg niet meer toegankelijk is, met het gevolg dat Jessica hier pas achter kwam nadat de gehele weg belopen was en opeens tegen een stuk grond afgezet met prikkeldraad aanliep. Aangezien meerdere Kenianen hier niet echt van onder de indruk waren, leek het voor mij voor de hand liggend om ook tussen het prikkeldraad door te gaan in plaats van de hele weg terug te lopen én vervolgens nog eens de nieuwe omweg te nemen. Natuurlijk was dit veel makkelijker gezegd dan gedaan en kon ik mijn reis vervolgen met een gat in mijn T-shirt en 2 gaatjes in m'n broek... Maar goed, ik was erdoor en ik kon weer verder... dacht ik. Het stuk grond was namelijk verkocht aan een persoon wat betekent dat er ook een eind aan het stuk grond komt. Je raadt het al; nóg een stuk afgezet met prikkeldraad. Maar ja, de gaten zaten nu toch al in mijn kleding. De volgende dagen moest ik dus weer op zoek naar een andere route. Eenmaal de andere route gevonden en merendeel belopen, kwam ik het waterbedrijf van Kenia weer tegen... En zo is de ontdekkingsreis weer helemaal rond. Wat me vooral stoort is dat de mensen hier totaal niet over nadenken en/of er over in zitten. Omdat de "hoofdweg" nog steeds gebruikt werd door grote en zware vrachtwagens, terwijl de grond overspoeld werd met water, zijn er gigantische kuilen en goten ontstaan. Het gevolg hiervan is dat de weg na een regenachtige nacht is veranderd in een wildwaterbaan en waar het bijna onmogelijk is geworden om over te steken. Ik loop dagelijks de weg naar beneden en bedenk ironisch dat mijn vader er jaren over heeft gedaan om zo'n mooie waterafloop in de tuin te krijgen, hier vraag ik me af of we er ooit nog vanaf komen. Maar ja, voor mij is een enkel een kwestie van aanpassen dus heb ik kaplaarzen bij de supermarkt gekocht en kan nu iedere rivier trotseren!
Na de verhuizing moesten we snel het huis op orde hebben omdat we de hele familie hadden uitgenodigd om op 2e kerstdag bij ons te komen lunchen. We, vooral Richard, hebben keihard gewerkt om het huis redelijk af te krijgen en gelukkig konden we (bijna) alle gasten plaatsen. Ik had, naast wat Keniaanse vrienden en kennissen, ook nog wat Nederlandse vrienden uitgenodigd. Het was een bijzondere dag; het was fijn om Richard samen te zien met de familie en het was ook heel gezellig met de Nederlandse vrienden. We hebben als onervaren oliebollenbakkers onwijs lekkere oliebollen kunnen bakken waar ook de Kenianen van hebben genoten!
Op Oudejaarsavond was er helaas niet zo heel veel te doen in Kisumu. Vuurwerk is verboden in Kenia en omdat de stroom rond 9 uur 's avonds was uitgevallen, zijn we maar op tijd naar bed gegaan. We hebben heerlijk gegeten, champagne gedronken en geproost op het nieuwe jaar. Maar ondanks al deze gezelligheid, lekker eten en leuke activiteiten, vielen de feestdagen me zwaar. Iedere keer bedacht ik me wat er in Nederland zou gebeuren en zoveel dingen waren zo traditioneel. Het is dan moeilijk om te begrijpen dat er in deze cultuur zo weinig aan gedaan wordt. Het is dat de buurman de dag erna "Happy New year" over de heg riep, anders had het voor mij net zo goed augustus kunnen zijn.
Op deze dagen en de dagen erna heb ik het best zwaar gehad. Ik weet heus wel wat ik allemaal heb achtergelaten en ik heb ook nergens spijt van, maar deze dagen waren gewoon lastig.
De verhuizing, de feestdagen, het heen en weer reizen van/naar Mago en de emotionele ups en downs hebben er vooral voor gezorgd dat de laatste weken vermoeiend waren. Voor mij, maar ook voor ons samen. Omdat we deze week belangrijke gasten in Mago moesten ontvangen, kwam het niet geheel ongelegen dat ik deze week in Mago moest verblijven. We konden allebei wel even wat rust gebruiken. Het is fijn om even te kunnen ontsnappen in Mago. Hier zijn de mensen goed opgeleid en zijn gewend om hard te werken voor een redelijk tot goed salaris voor Keniaanse begrippen. Dit betekent dat ik hier niet continue wordt lastig gevallen met het feit dat ik blank ben en volgens de Keniaanse cultuur dus ook veel meer geld heb om aan Jan en alleman uit te delen. Hier ben ik Jessica, "the volunteer" en mag ik met deze mensen sámen werken. Dat doet me erg goed. Ik kan met deze mensen een goed gesprek voeren, grapjes maken, naar hun weekend vragen en vergaderen zónder dat ze me om geld, mijn telefoonnummer of seksuele voorkeur vragen. Ook kan ik deze mensen vertrouwen en werkrelaties opbouwen. Ook zij willen en zien verbetering en lopen tegen dingen aan. Uiteraard is dit geen Nederland, dat zal het ook niet worden en dat hoeft ook niet, maar het is wel fijn dat ik met het team van Mago op hetzelfde niveau kan werken en praten.
Ik ben er vooral de laatste weken achter gekomen dat het voor mezelf wat makkelijker zou zijn als ik misschien wat meer meegaand zou worden. Ik vind het alleen zo ontzettend moeilijk om dit te veranderen. Ik heb over het algemeen helemaal niet zoveel moeite met de Keniaanse cultuur. Een heleboel dingen begrijp ik en kan ik aan andere mensen uitleggen. Het wordt voorspelbaar en ik hoef niet alles meer te vragen. Maar één ding zal bij mij nooit wennen en ik denk ook niet dat ik me er ooit zomaar bij neer zal kunnen leggen en dat is het kleurverschil en de discriminatie ervan. Het voelt namelijk zo ontzettend onrechtvaardig; het anders behandelen van mensen met een andere huidskleur. En je kan het heel mooi uitleggen, dat de mensen tegen ons opkijken en ons idealiseren, je kan ook zeggen dat het komt door het verleden omdat de blanken de mensen uit Afrika altijd hebben gebruikt/misbruikt/verhandeld. Voor mij blijft het feit dat we nu inmiddels in 2013 leven en volgens mij niet meer in de middeleeuwen of in een sprookjesland. Maar uit de blijvende vragen om geld, de vooroordelen, de grapjes, het prijsverschil, de opmerkingen en de reacties van de locale mensen, kan ik alleen maar concluderen dat deze discriminatie of manier van anders behandelen dus echt werkt bij sommige mensen. Ik begrijp heus wel dat wij uit een rijkere cultuur komen, met meer kansen en meer mogelijkheden. Meer zekerheid en meerdere vangnetten. Bovendien kunnen wij er, in Nederland, redelijk vanuit gaan dat het recht zegeviert of zal zege vieren. Niet zozeer in het strafgebied, maar mocht er bij een misdaad geen dader aangewezen of gevonden kunnen worden, kunnen wij (bijna) altijd bouwen op een soort verzekering, vergoeding, slachtofferhulp en/of iedere andere vorm van ondersteuning. Dat kennen ze in Kenia niet.
Ik kan me alleen niet neerleggen bij het feit dat als ik samen met een collega in een matatu (openbaar vervoersbusje) stap, zij wordt gedwongen om meer geld te betalen omdat ze met een blanke vrouw is ingestapt. Ook vind ik het belachelijk dat mijn appels 3 keer zou duur zouden moeten zijn dan de appels van een Keniaanse, of als ik samen met 2 vriendinnen in de natuur aan het wandelen ben en voor het bekijken van een rots geld moeten betalen. Ik vind het al raar dat iedere organisatie, onderneming of natuur parken verschillende prijzen hanteren op inwoners of bezoekers. Maar dat zijn nog situaties waar je jezelf op kunt voorbereiden, de prijslijsten zijn bekend. Maar toch voelt ook dit fout. In Nederland kennen we dit onderscheid helemaal niet. Toen ik samen met Richard naar de Efteling ging, hoefde hij ook geen 10 euro extra te betalen voor de Python, ook waren de appels even duur en kreeg hij van iedereen in onze omgeving eerder cadeaus dan dat ze hem om geld vroegen.
Maar goed, zoals ik al eerder schreef; Kenia veranderen lukt me niet en wil ik niet, ik zal me aan moeten passen. Maar het feit dat iemand rijker/beter/slimmer/handiger/mooier of wat dan ook is puur en alleen gebaseerd op de huiskleur, is iets dat ik nooit aan zal nemen en/of zal verdedigen.
Misschien dat dit verslag wat negatiever is geschreven dan de voorgaande, dat komt met name door de zware weken die het voor mij geweest zijn. Als ik dan nadacht over Nederland en wat ik allemaal miste, moest ik steeds weer concluderen dat ik in Nederland ook niet gelukkig zou zijn want dan zou ik niet met Richard zijn en dat is tenslotte wat ik wil. Ik kan onwijs genieten van momenten en ik heb me al lang neer kunnen leggen bij het feit dat iemand nooit continue gelukkig kan zijn.
Het is het gemis van mijn familie en vrienden uit Nederland wat me verdrietig kan maken, de manier van anders zijn en anders behandeld worden wat me boos en gefrustreerd kan maken; het zijn de kleine dingen die me (even) ongelukkig kunnen maken, het zijn ook kleine dingen die me heel gelukkig maken;
-samen met Richard aan het huis klussen.
-genieten van de stroom, het water dat hij zo snel heeft aangesloten.
-heerlijk ontspannen onder de (warme) douche die hij voor mij heeft gemaakt.
-oliebollen bakken met Eefje, Rob en Johan en concluderen dat ze heerlijk zijn!
-onze eigen konijnen knuffelen.
-ruim een uur heerlijk telefoneren met een vriend uit Nederland die ook graag naar Kenia komt.
-onze reuzenzonnebloem naast de wc opmeten (hij is al langer dan 2 meter!)
-maïs uit onze eigen tuin opeten.
-cadeautjes krijgen van gasten in Mago die uit Nederland komen! (Bedankt voor de kaas en chocolade!)
-op maandagmorgen wakker worden en bij het ontbijt zien dat vriendlief heerlijke chapatti's gehaald heeft.
-merken dat je echt kunt bouwen op je vriendinnen in Kenia! (thx Bouwhuis en Kuiswijf! ;))
-kletsen met een Nederlandse vrouw die al 15 jaar in Kenia woont en er achter komen dat zij ook een hekel heeft aan het woord "Mzungu"!
-met je vriendin uit Nederland klagen over het niet begrepen worden door de "Keniaanse man".
-erachter komen dat je een redelijk goede kans op een baan hebt omdat je in het speciaal onderwijs hebt gewerkt.
-op een school voor speciaal onderwijs komen en na een leuk gesprek met een verstandelijk gehandicapte jongen de vraag van de schooldirecteur krijgen; "raar, jij bent helemaal niet bang, zoek je nog een baan?"
-met één Nederlandse vriendin en één Belgische vriendin de natuur in gaan op zoek naar een bepaalde rots en deze helemaal zelf vinden!
-met diezelfde meiden in een matatu zitten en te horen krijgen dat ze het zo knap van je vinden dat je iedere dag heen en weer gaat.
-de weg van huis naar de verharde hoofdweg belopen en horen dat ze tegen je vriend zeggen dat hij zo'n mooie vriendin heeft met echte, dikke, Keniaanse billen!
-vanuit Nederland een smsje krijgen van je vader dat hij zo trots is op ons; de mannen maken het huis, de vrouwen het thuis.
-met vriendinnen aan het Victoriameer zitten en zomaar onzin kletsen in het Nederlands (ABN/AN).
-op Facebook lezen dat iedereen in de file staat door de zware sneeuwval terwijl ik nog een wijntje drink in de brandende zon.
-je collega in het Swahili tegen een matatu chauffeur horen zeggen dat hij niks hoeft te proberen bij mij; ik mag er dan blank uitzien, ik ben een Keniaanse.
-kerstkaartjes in januari vinden in je postbus van de mensen uit Nederland die echt aan je denken.
-te horen krijgen dat familie uit Nederland eindelijk weer eens naar Kenia komt, mét kids! (Uiteraard gaan we naar Mombasa!)
-mijn moeder aan de telefoon hebben die ontzettend blij is met de cadeautjes uit Kenia.
-na een lange week werken op vrijdagavond thuis komen en zien dat je vriend al heerlijk heeft gekookt waarna we samen op de bank een filmpje kijken.
-
16 Januari 2013 - 08:57
Andere Richard:
Hey poeppie,
Wat een mooi verhaal weer. Zal best vaak een verrassing zijn voor de Kenianen dat je Swahili verstaat!:)
Fijn dat je behalve minnen ook plussen ziet.
Ook goed om te horen dat je ons mist, wij jou ook hoor!
Kuzzz, Pap -
16 Januari 2013 - 09:26
Wil Van Rees:
Lieve Jessica, wat een verhaal is het weer zeg en wat kan je goed verwoorden wat je allemaal voelt en denkt! Ik hoop voor je dat die momenten van je ongelukkig voelen minder zullen worden en je geluksmomenten meer en langer, veel liefs en een dikke kus van Wil. -
16 Januari 2013 - 10:17
Marga:
He lief nichie,
Weet je, verschillen zijn er altijd en overal, alleen ervaar jij ze nu heel nadrukkelijk. Uitdaging is om hier een weg in te vinden en misschien mensen wat te leren. en dat kun jij denk ik heel goed!!!
Hoor dat Richard heel goed voor je zorgt! Geef hem een dikke kus daarvoor!!!!
Ben ook trots op je want je doet het toch maar! Echt super!
Ben wel jaloers op de zon. Moet snel een glaasje wijn bij je komen drinken!!!!
Hele dikke kus!!!
-
16 Januari 2013 - 10:48
Wil:
Lieve Jes,
Wat een prachtig verhaal. En het mooiste is de lange lijst plussen die je verhaal compleet maakt.
Lief dat je aan ons denkt, ik ben helemaal blij dat je zo gelukkig bent.
Dikke kus
Wil
-
16 Januari 2013 - 11:18
Eefje:
He Lieverd,
Jou verhaal klinkt zo herkenbaar, maar voor jou moet het lastig zijn. Ik leefde met de wetenschap dat ik na 4 maanden gewoon weer terug ging naar mijn eigen vertrouwde Nederlandje. Ik moet zeggen: het is heerlijk weer naar de supermarkt te gaan en niet te hoeven onderhandelen over de prijs. Want dat kost me toch een partij extra energie! Maar ik denk nu wel: potverdikkie, die prijs is mij veel te duur, maar ik kan er niets meer vanaf praten!
Maar meid, je weet wat ze zeggen: alles went, behalve een vent. Dus als zelfs Richard 'went', gaat het je ook zeker lukken met de rest van de Kenianen ;-). En in de tussentijd kan je lekker je stoom afblazen bij ons, want dat vind ik helemaal niet erg! Ik vind je een kei!
Zeg, welke steen hebben jullie gezocht?
Doe je de groetjes aan je lieverd? En genieten van het lekkere weertje daar he! Hele dikke kus uit het witte, koude Nederland!
Ps. Volgens mij zijn die laarzen super hip in Nederland! -
16 Januari 2013 - 12:36
Arjan:
Leuk! -
16 Januari 2013 - 13:09
Martijn Nelianne En Levi:
Hoi !!
Leuk om je verhaal weer te lezen... Moeilijke tijd achter de rug, maar respect nog steeds voor jou ;-) leuk om te zien waar je van geniet, ga door ;-)
Liefs van ons,
En natuurlijk een knuffel van schaap -
16 Januari 2013 - 14:33
Jolanda F.:
Negatief verhaal?! Waar??? Ik zie dat negatieve verhaal niet... Je schrijft je eigen belevenissen op. En dat daar ook frustraties tussen zitten, dat begrijpen ik wel. Wat een mooie lijst met dingen die je héél gelukkig maken. Ik vind het knap wanneer mensen met zulke ogen naar de wereld kunnen kijken, daar kunnen velen (ook ik) nog een voorbeeld aan nemen. Ik verheug me nu al op je volgende bericht.
Liefs -
16 Januari 2013 - 15:31
Inge:
heyy Jessica!
mooi verhaal, positieve en negatieve ervaringen zijn er altijd meid...Ik weet zeker dat David nu in Nederland precies hetzelfde zou kunnen beschrijven ;-) Ben heel benieuwd naar jullie eigen huisje, moet vast een prachtig plekje zijn!
heel veel succes met alles!! En als je ervaringen wilt delen over het wel/niet begrijpen van Keniaanse mannen, weet je me te vinden hè ;-)
liefs uit (héél!) koud Nijmegen, ook voor Richard,
Inge
-
16 Januari 2013 - 19:14
Nashra:
Hallo Jessica,
Je verhaal is zo herkenbaar. Ik ben geboren in Suriname, maar als ik daar kom moet ik ook voor alles duurder betalen. In heel veel landen waar ik ben geweest moet ik eerst afdingen voor ik iets kan kopenl. Je verhaal vind ik helemaal niet negatief. Je mist je familie ,maar je geniet van de kleine dingen in het leven. Blijf genieten van de kleine dingen en vooral blijven schrijven. Het gemis van de familie zal er af en toe zijn. Ik blijf je erg moedig vinden. Een meisje met lef en ontzettend veel kwaliteiten. Ze kunnen in Kenia heel veel van je leren, maar veranderen kun je ze niet.
Groeten Jes.
Nashra -
16 Januari 2013 - 20:22
Karen:
Hey Jessica!
Eerst en vooral een heel bijzonder en mooi 2013!!
Ik vind je verhalen zo mooi om te lezen. Wat een prachtige avonturen maak je mee. Sommige al minder leuk dan andere, maar dat is wel net wat het zo ontzettend bijzonder maakt. Je gaat de kleine dingen weer erg waarderen en vooral de mensen die je liefhebt.
Ik ben destijds naar Nederland verhuisd en dat vond ik soms al zo anders. Dan heb je het nog maar over buurlanden. Maar ik ben van Nederland gaan houden en wil er nu niet meer weg, ondanks dat ik België vaak mis. Voor jou moet het soms echt een cultuurschok zijn.
Vooral de rassendiscriminatie lijkt me erg moeilijk. Maar anderzijds denk ik dat je dingen meemaakt in Kenia waar velen jaloers op zijn. Echt stoer dat je dit allemaal doet en ik wens je al het beste en ik hoop dat Kenia snel een warme thuis voor je wordt.
Veel geluk samen met Richard en tot schrijfs!
Groetjes Karen
Ps. Mijn leerlingen zijn nog elke dag blij met je spelletje, kakkerlakkensoep :) -
19 Januari 2013 - 10:56
Annemarie:
Lieve lieve Jes!!
Wat doe je het super daar aan de andere kant van de wereld. Mis de avonturen die we met z'n allen mee maakten wel hoor! Wat knap dat je aan de positieve dingen blijft denken, houden zo!
Dikke knuffel
Annemarie -
02 Maart 2013 - 11:35
Astrid Ogelo:
Hey lieve Jes,
Bedankt weer voor je update. Sinds jij daar bent, weet ik tenminste watskebeurt!!!! Die mannen van de Ogelo's/Achar's zijn niet zo spraakzaam. Heeft ie net Richard aan de lijn gehad: gaat het goed daar? Ja. Nog iets leuks of speciaals gebeurt? Nee. Alles goed met zussen en broers? Ja. Is er niets te vertellen dan? Nee, moet je zelf maar bellen. Alsof ik dan meer hoor....
Moet jou echt een keer bellen hoor! Dan hoor ik jouw stem tenminste even en word ik wat wijzer! LOL!
Goede kans op een baan? Wat zeg je nou? Welke school is dat? Is het waar Teresa op zat? Zie je Teresa weleens?
Sterkte met de downs meid. Je doet het super! Laat ze er zijn hoor, die downs. Enne...ik heb al zitten googlen voor Mombasa. Wat is een beetje goede busmaatschappij voor de bus naar Nairobi? Eentje met wc. En hoeveel kost dat? De trein moeten we wel van te voren reserveren lijkt mij, anders sta je daar zo lullig op het station, ben je zoveel dagen kwijt. We zoeken alleen nog een goedkoop adres aan het strand! Ideeën? Tips? De overnachtingen maken het duur namelijk. Heb er zin in! En de kids helemaal!
Kus en hugs, ook voor die super zwager van mij.
Astrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
