Ujaribu tafadhali... (Wil je het eerst proberen, a
Door: Jessica
Blijf op de hoogte en volg Jessica
02 November 2012 | Kenia, Kisumu
En zo ben je alweer een maand in Kenia... Jeetje, wat vliegt de tijd!
De afgelopen twee weken waren met vele ups en downs. Ik heb de afgelopen dagen gemerkt dat het misschien wel wat simpel was om te denken dat ik gewoonweg in Kenia zou gaan wonen en werken. Natuurlijk met hier en daar de nodige aanpassingen; de taal leren en me misschien wat verdiepen in de cultuur, de manier van omgang en de geschiedenis maar dan hadden we het ook wel gehad. Eigenlijk had ik nooit helemaal gerekend op het feit dat ik bij mezelf misschien wel het één en ander aan zou moeten passen... ;)
Zoals de meeste van jullie wel weten, stop ik mijn gedachten, emoties en meningen eigenlijk nooit onder stoelen of banken. Ik weet natuurlijk ook wel dat dit niet echt de bedoeling is in Kenia, daar hield ik ook wel rekening mee, maar als je hier dan met de instelling "voor altijd" bent, is dat opeens verdomd moeilijk! Normaal gesproken deed het me ook niet zo heel veel wat de mensen hier over me dachten of zeiden; ik had daar werk te doen en als ik klaar was, ging ik weer naar huis. Nu gaan we daar natuurlijk niet vanuit. Het is moeilijk om altijd maar netjes en beleefd te blijven als bepaalde dingen, opmerkingen of werkwijzen zo ontzettend ver van mijn "normen en waarden" liggen, ik moet dan echt op mijn tong bijten. Erger is nog als ze dit zien en dan vragen; "What do you think, Jessica?" Shit, hoe ga ik me hier nu weer Keniaans maatschappelijk verantwoord uitkletsen...
Je wilt niet dat ze denken dat je dom bent of nergens een mening over hebt, maar je wilt de mensen hier ook niet beledigen. Ik ben er namelijk wel overtuigd dat veel mensen hier echt wel goede bedoelingen hebben. Tsjaa, lastig. Richard heeft me ook al meerdere keren uitgelegd dat het heel normaal is om af en toe even na te denken voordat je er iets uit floept, sterker nog, in Kenia is het heel normaal als je diverse minuten wacht met antwoord geven...
Oké, oefening baart kunst, nog maar even oefenen dus! Ik merk wel dat ik het kan, maar de hele dag, dat is me nog niet gelukt! Als ik moe of geïrriteerd ben, floept er nog wel eens wat uit, maar gelukkig gebeurt dit meestal bij de mensen die al aan mij gewend zijn en deze eerlijk- en openheid waarderen... ;)
Het grappige is dan wel weer dat ik op straat word geacht brutaal en onbeschoft te reageren als mensen beledigingen en/of seksueel getinte opmerkingen naar me roepen. Hoe feller ik reageer, hoe eerder zij ophouden... Haha, ook dit vind ik dan weer lastig, juist omdat ik moet oefenen NIET gelijk te reageren. Maar ja, als iemand je iedere morgen uitmaakt rijke, blanke slettebak of je iedere keer ten huwelijk vraagt omdat hij het thuis zo slecht heeft, dan heb ik meestal wel een snauw klaar... ;)
Toen ik een paar dagen in Kenia was, ben ik weer verder gegaan met solliciteren. Natuurlijk ben ik ontzettend blij met mijn baan in Mago, maar realistisch gezien is dit nog steeds vrijwilligerswerk en kan ik maar 6 maanden in Kenia blijven. Wil ik na deze 6 manden voor langere tijd in Kenia blijven, zal ik vaste baan moeten vinden zodat ik een werkvergunning aan kan vragen. In Nederland had ik al bijna iedere Nederlandse organisatie in Kenia aangeschreven en hier kwam ik erachter dat er toch ook nog wel wat Nederlandse organisaties in Kisumu aanwezig zijn. Ik heb weer een aantal brieven verstuurd en kennis gemaakt met diverse projecten. Zo ben ik vorige week mee geweest met twee studenten die hun minor in Kenia volgen en via de stichting "Klaartje Derks"vrijwilligerswerk doen. Ik had deze meiden, Annemarie en Eefje, gemaild om te vragen of ik een keer mocht komen kijken. De meiden reageerden enthousiast en zo werd ik een week later uitgenodigd om een paar dagen mee te lopen. De meiden werken samen met meneer Pabari. Deze man besteedt al zijn vrije tijd aan het goed besteden van het gedoneerde geld aan de organisatie en doet dit ook vrijwillig; al het gedoneerde geld wordt besteed aan de doelgroepen. Wij zijn 3 dagen met elkaar op stap geweest en het was echt een hele bijzondere ervaring. Maandag zijn we naar diverse scholen in de regio van Kisumu geweest om ontwormingspillen uit te delen. Veel kinderen leven zowel op school als thuis in slechte hygiëne en hebben hierdoor vaak last van ziektes. Het viel me nu weer op hoe anders alles hier gaat. Steeds als we op een school kwamen, bevond het merendeel van de leerlingen zich buiten. Als we vroegen waarom, was het antwoord altijd "lunchtijd". Toch wel bijzonder als wij vanaf 9 uur 's ochtends tot 4 uur 's middags bij scholen op bezoek gaan...
Ook vreemd dat leerkrachten zonder gene om meer pillen vragen om de algehele familie thuis ook te ontwormen. Na uitgelegd te hebben dat de pillen gedoneerd zijn om de schoolgaande kinderen te helpen, draait merendeel zich beledigd om en loopt weg.
Iedere school leek het ook belangrijker te vinden dat we het "Visitors book" tekenden en even met de headteacher gingen kletsen dan dat we snel aan de slag konden om vervolgens meer scholen te kunnen helpen. Vaak tekenden we snel "Mister Pabari and his Dutch Girls" om maar snel aan de slag te kunnen! ;)
's Middags zijn we een uur verderop een waterpomp gaan openen en ook hebben we daar bij de school de pillen uit gedeeld. Hier hetzelfde; alle kinderen zijn buiten. Het moeilijkste is dan nog om alle kinderen snel de klassen in te krijgen om ze allemaal een pil te geven. Vaak komen halverwege nog handjesvol kinderen binnen lopen; geen idee of je ze dan al een pil hebt gegeven of niet. Na deze dag vroeg ik me echt af waarom meneer Pabari en de meiden zich nog zo ontzettend inzetten voor deze ondankbare schoolinstellingen. Het antwoord was natuurlijk wel vanzelfsprekend; voor de kinderen.
Dinsdag en woensdag waren erg leuk. We zijn weer naar diverse scholen gegaan, maar nu gingen we ook wondverzorging doen. Nadat we alle klassen hadden gehad om te leerlingen een pil te geven, werden alle leerlingen buiten in rijen opgesteld en werden ze systematisch behandeld. Meneer Pabari en ik hebben alle kinderen tegen ringworm behandeld en wij vroegen/keken meteen of ze ergens wonden of open schrammen hadden zodat ze konden worden verzorgd door Eefje en Annemarie. Het was erg leuk om nu ook één op één contact te hebben met de leerlingen. Aangezien ik nu redelijk wat Swahili kan praten, was het leuk om zo verder te oefenen! Het maakt dan ook niet zoveel uit als je fouten maakt, de kids vinden je toch wel grappig! :)
Woensdag was een leuke verrassing; wij zijn naar twee scholen gegaan voor Speciaal Onderwijs. Een dovenschool en een combinatie. Annemarie en Eefje hadden voor de kinderen ballonnen meegenomen en ook hadden we koekjes om uit te delen.
Het deed ons goed om te zien hoe ontzettend serieus en positief de meeste leerkrachten hier voor de klas stonden! Alles wat wij vertelden, werd vertaald en ook werd ons meteen verteld wat de leerlingen zeiden en hoe wij konden reageren. De kinderen waren zichtbaar blij en dankbaar voor de pil, de ballon en de koekjes! Dit was erg fijn om te zien!
Bij de laatste school, dit was een gewone basisschool, hebben we ook nog koekjes uitgedeeld. Ook hier verbaasde het ons dat leerkrachten zonder enige schaamte om de koekjes vroegen, terwijl we niet eens genoeg hadden voor de leerlingen. Dat doet dan pijn, de laatste 3 leerlingen moesten de koekjes delen terwijl je ze eigenlijk allemaal een heel pak koekjes gunt...
Nadat we alles hadden uitgedeeld, hebben we ook hier de wondzorg gedaan. Het was schokkend met wat voor wonden de kinderen bij Eefje en Annemarie kwamen. Wat ons vooral verbaasde is dat de kids zo ontzettend lang met pijnlijke plekken rond blijven lopen. Bij sommige wonden is het moeilijk te zien wat er gebeurd is en de leerlingen willen hier vaak ook geen antwoord op geven, bang om straf te krijgen.
Het waren zeer indrukwekkende dagen en het deed me goed om te zien hoe doortastend en vasthoudend meneer Pabari met de donaties omging. Bij sommige scholen wordt misbruik gemaakt van donaties en hij sprak de leerkrachten/headteacher hier meteen op aan. Bij één school gingen we kijken bij de bibliotheek. Deze was ook geschonken en wij wilden graag zien hoe het eruit zag. Eenmaal binnen bleek dat deze bibliotheek voornamelijk als vergaderzaal werd gebruikt, sterker nog, er was op dat moment een vergadering bezig! Meneer Pabari greep meteen in; waarom zijn deze docenten nu niet aan het lesgeven? De kinderen horen in de bibliotheek te zijn, niet de leerkrachten! Dit is niet de reden waarom we voor jullie een bibliotheek hebben gebouwd!
Prachtig en ontzettend dapper!
Na deze indrukwekkende dagen, zijn we woensdagmiddag met z'n allen (de meiden van Nyalenda en de Dutch girls van meneer Pabari) gezellig wat gaan drinken op de Rooftop, the Duke of Breeze. We hebben inmiddels ook al een flink koppel om Sinterklaas mee te vieren... :D Voor zover ik begreep, zijn de pepernoten al onderweg naar Kenia, de zwarte pieten zijn al gearriveerd! ;)
Ik merk, vooral na dit soort dagen, dat het dan wel verdomd makkelijk is om jezelf te zijn. Geen andere antwoorden, geen vreemde vragen of verwachtingen; gewoon lekker Nederlands zoals we gewend zijn! :)
Verder gaat het met ons samen prima, maar was het de afgelopen dagen in Kisumu erg spannend. Ik ga proberen alle zo goed mogelijk neer te zetten, maar ik heb het idee dat niet alle informatie helemaal klopt aangezien het meeste nieuws via via verteld wordt... ;)
Er is een aantal dagen een rijke zakenman in z'n auto doodgeschoten toen hij geld naar de bank wilde brengen en het geld is toen ook gestolen. Het ging om zo'n 1.2 miljoen shilling.
Aangezien de verkiezingen begin volgend jaar plaats vinden, gingen veel inwoners in Kisumu ervan uit dat deze daad politieke bedoelingen had en kwamen in opstand. Bij opstand moet je een soort uit de hand gelopen Ajax-Feyenoord wedstrijd zien, waarvan daarna alle mensen boos Rotterdam/Amsterdam in gaan. In Kisumu ging het ongeveer ook zo, alleen liepen hier de mensen met messen, zwaarden, bijlen en wat dan ook voor wapens te zwaaien en werd alles wat ze tegenkwamen kort en klein geslagen. We hebben deze stoet meerdere keren zien rennen en ik kan niet anders zeggen dan dat het me erg deed denken aan de film "Pirates of the Caribean" op het moment dat al die piraten een dorpje in rennen om het volledig te plunderen. Echt bizar! Het was meerdere malen op het nieuws te volgen en hoewel iedereen op televisie bleef zeggen dat het een "gewone misdaad" was, zónder politieke bedoelingen, gingen een hoop mensen de volgende dag toch weer de straat op om te "demonstreren". Dit keer ging de stoet naar het ziekenhuis waar het lijk zou liggen. De mensen hebben net zo lang voor de deur staan dringen en geëist het lijk te zien, dat de dokter op een gegeven moment heeft ingestemd en het lijk heeft getoond (Dit is dan zo'n feit waarvan ik de waarheid betwijfel).
Wat wij (Richard en ik) ons vooral afvroegen; hebben deze mensen nu echt niks anders te doen? En je werk dan?
Maar goed, gisteravond zaten wij toevallig in datzelfde ziekenhuis en was ik samen met Eva en Annelie (meiden van Nyalenda) getuige van de bizarre gang van zaken in Kenia. Wij zaten al een aantal uur te wachten op een dokter en op het moment dat ik naar het restaurant wilde lopen om wat snacks te halen, kwam er stoet van tientallen mensen naar binnen! Nu is dit ziekenhuis goed aangeschreven en is de zorg met Europa te vergelijken, maar dit! Alle bewakers stonden erbij en keken ernaar, sterker nog, wezen de weg!! Echt iedereen kwam naar binnen! Ergens in het midden van de stoet viel ons op dat er een klein groepje mannen tussen echte beveiligers inliepen en het was ons wel duidelijk dat het om "belangrijke mensen" ging. Het bleek later Raila Odinga te zijn, de Luo leider voor de volgende verkiezingen. Nog geen 10 minuten later werd ik niet echt verzocht maar gedwongen om de gang te verlaten omdat de gehele stoet weer naar buiten kwam. Even later zagen we dat de hele ingang van het ziekenhuis vol stond met mensen en deze Luo leider bovenop een auto stond een speech te geven. Toen het eenmaal ging regenen, was het snel over en keerde de rust terug. De volgende morgen hoorde wat dat de daders ook Luo's zijn, het slachtoffer namelijk ook dus is de conclusie echt dat deze actie geen politieke bedoelingen had...
Het viel me op hoe ontzettend primitief de mensen hier reageren en dat het opeens totaal onbelangrijk leek wat er verder gebeurde; alle dokters en zusters waren met het gebeuren bezig, niet met de patiënten. En hoe kan het zijn dat zomaar iedereen een lijk in het ziekenhuis kan bekijken? Is dat niet wat respectloos?
Diezelfde avond brak de hemel open en kwamen we met moeite vanuit het ziekenhuis thuis. Ik heb het nog nooit zo hard zien regenen. In de TukTuk zagen we geen hand voor ogen en echt goed rijden ging niet; de onverharde wegen waren omgetoverd tot rivieren. De dames werden eerst thuis afgezet, er was gelukkig nog stroom, zo konden we Nyalenda herkennen. Helemaal bij de deur kon hij niet komen, de dames moesten vanaf het hek lopen. Gelukkig was de chauffeur nuchter en ervaren en kon hij goed uit te voeten in het noodweer. Eenmaal bij Pandi (mijn thuis) kon hij niet eens meer bij het hek komen en moest ik lopen. Ik was de TukTuk nog niet uit of ik was compleet doorweekt! Rennen kon niet, er stroomde teveel water bovendien was ik bang dat ik zou vallen en ik had een wit shirt aan! ;)
Ik probeerde in de steeg me aan de muur door het water te trekken dat inmiddels enkeldiep langs m'n benen stroomde. Eenmaal bij het hek moest ik me er echt doorheen trekken omdat het water de deur dicht duwde, hier kreeg ik het toch wel een beetje benauwd. De compound was veranderd in een spookslot met in het midden grafsteen van meneer Ogelo (de opa van Richard). Overal stroomde water en alles liep richting het hek. Ik probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk een weg te herkennen, ik ben nachtblind maar het bliksemde zo vaak dat het redelijk verlicht werd. Eenmaal bij de deur van ons huis, was de stroom toch echt uitgevallen. Als een verzopen kat stond ik binnen en kreeg ik snel een handdoek van Richard om me af te drogen. Ik had het zo koud dat ik stond te klappertanden. In koken hadden we allebei geen zin meer. Snel een boterham met pindakaas en lekker naar bed. Ik heb snel droge kleren aangetrokken en ben met een dikke trui aan in bed gaan liggen. Het heeft de hele nacht gegoten en gestormd en zelfs 's morgens heeft het nog even geregend. Helaas moest ons dak en die van onze buurman meteen gerepareerd worden dus de hele morgen hebben we in de rommel gezeten. Gelukkig is nu alles weer gemaakt en schoon, zowel het huis als Kisumu.
Misschien hadden we allemaal wat verkoeling nodig... ;)
De afgelopen twee weken waren met vele ups en downs. Ik heb de afgelopen dagen gemerkt dat het misschien wel wat simpel was om te denken dat ik gewoonweg in Kenia zou gaan wonen en werken. Natuurlijk met hier en daar de nodige aanpassingen; de taal leren en me misschien wat verdiepen in de cultuur, de manier van omgang en de geschiedenis maar dan hadden we het ook wel gehad. Eigenlijk had ik nooit helemaal gerekend op het feit dat ik bij mezelf misschien wel het één en ander aan zou moeten passen... ;)
Zoals de meeste van jullie wel weten, stop ik mijn gedachten, emoties en meningen eigenlijk nooit onder stoelen of banken. Ik weet natuurlijk ook wel dat dit niet echt de bedoeling is in Kenia, daar hield ik ook wel rekening mee, maar als je hier dan met de instelling "voor altijd" bent, is dat opeens verdomd moeilijk! Normaal gesproken deed het me ook niet zo heel veel wat de mensen hier over me dachten of zeiden; ik had daar werk te doen en als ik klaar was, ging ik weer naar huis. Nu gaan we daar natuurlijk niet vanuit. Het is moeilijk om altijd maar netjes en beleefd te blijven als bepaalde dingen, opmerkingen of werkwijzen zo ontzettend ver van mijn "normen en waarden" liggen, ik moet dan echt op mijn tong bijten. Erger is nog als ze dit zien en dan vragen; "What do you think, Jessica?" Shit, hoe ga ik me hier nu weer Keniaans maatschappelijk verantwoord uitkletsen...
Je wilt niet dat ze denken dat je dom bent of nergens een mening over hebt, maar je wilt de mensen hier ook niet beledigen. Ik ben er namelijk wel overtuigd dat veel mensen hier echt wel goede bedoelingen hebben. Tsjaa, lastig. Richard heeft me ook al meerdere keren uitgelegd dat het heel normaal is om af en toe even na te denken voordat je er iets uit floept, sterker nog, in Kenia is het heel normaal als je diverse minuten wacht met antwoord geven...
Oké, oefening baart kunst, nog maar even oefenen dus! Ik merk wel dat ik het kan, maar de hele dag, dat is me nog niet gelukt! Als ik moe of geïrriteerd ben, floept er nog wel eens wat uit, maar gelukkig gebeurt dit meestal bij de mensen die al aan mij gewend zijn en deze eerlijk- en openheid waarderen... ;)
Het grappige is dan wel weer dat ik op straat word geacht brutaal en onbeschoft te reageren als mensen beledigingen en/of seksueel getinte opmerkingen naar me roepen. Hoe feller ik reageer, hoe eerder zij ophouden... Haha, ook dit vind ik dan weer lastig, juist omdat ik moet oefenen NIET gelijk te reageren. Maar ja, als iemand je iedere morgen uitmaakt rijke, blanke slettebak of je iedere keer ten huwelijk vraagt omdat hij het thuis zo slecht heeft, dan heb ik meestal wel een snauw klaar... ;)
Toen ik een paar dagen in Kenia was, ben ik weer verder gegaan met solliciteren. Natuurlijk ben ik ontzettend blij met mijn baan in Mago, maar realistisch gezien is dit nog steeds vrijwilligerswerk en kan ik maar 6 maanden in Kenia blijven. Wil ik na deze 6 manden voor langere tijd in Kenia blijven, zal ik vaste baan moeten vinden zodat ik een werkvergunning aan kan vragen. In Nederland had ik al bijna iedere Nederlandse organisatie in Kenia aangeschreven en hier kwam ik erachter dat er toch ook nog wel wat Nederlandse organisaties in Kisumu aanwezig zijn. Ik heb weer een aantal brieven verstuurd en kennis gemaakt met diverse projecten. Zo ben ik vorige week mee geweest met twee studenten die hun minor in Kenia volgen en via de stichting "Klaartje Derks"vrijwilligerswerk doen. Ik had deze meiden, Annemarie en Eefje, gemaild om te vragen of ik een keer mocht komen kijken. De meiden reageerden enthousiast en zo werd ik een week later uitgenodigd om een paar dagen mee te lopen. De meiden werken samen met meneer Pabari. Deze man besteedt al zijn vrije tijd aan het goed besteden van het gedoneerde geld aan de organisatie en doet dit ook vrijwillig; al het gedoneerde geld wordt besteed aan de doelgroepen. Wij zijn 3 dagen met elkaar op stap geweest en het was echt een hele bijzondere ervaring. Maandag zijn we naar diverse scholen in de regio van Kisumu geweest om ontwormingspillen uit te delen. Veel kinderen leven zowel op school als thuis in slechte hygiëne en hebben hierdoor vaak last van ziektes. Het viel me nu weer op hoe anders alles hier gaat. Steeds als we op een school kwamen, bevond het merendeel van de leerlingen zich buiten. Als we vroegen waarom, was het antwoord altijd "lunchtijd". Toch wel bijzonder als wij vanaf 9 uur 's ochtends tot 4 uur 's middags bij scholen op bezoek gaan...
Ook vreemd dat leerkrachten zonder gene om meer pillen vragen om de algehele familie thuis ook te ontwormen. Na uitgelegd te hebben dat de pillen gedoneerd zijn om de schoolgaande kinderen te helpen, draait merendeel zich beledigd om en loopt weg.
Iedere school leek het ook belangrijker te vinden dat we het "Visitors book" tekenden en even met de headteacher gingen kletsen dan dat we snel aan de slag konden om vervolgens meer scholen te kunnen helpen. Vaak tekenden we snel "Mister Pabari and his Dutch Girls" om maar snel aan de slag te kunnen! ;)
's Middags zijn we een uur verderop een waterpomp gaan openen en ook hebben we daar bij de school de pillen uit gedeeld. Hier hetzelfde; alle kinderen zijn buiten. Het moeilijkste is dan nog om alle kinderen snel de klassen in te krijgen om ze allemaal een pil te geven. Vaak komen halverwege nog handjesvol kinderen binnen lopen; geen idee of je ze dan al een pil hebt gegeven of niet. Na deze dag vroeg ik me echt af waarom meneer Pabari en de meiden zich nog zo ontzettend inzetten voor deze ondankbare schoolinstellingen. Het antwoord was natuurlijk wel vanzelfsprekend; voor de kinderen.
Dinsdag en woensdag waren erg leuk. We zijn weer naar diverse scholen gegaan, maar nu gingen we ook wondverzorging doen. Nadat we alle klassen hadden gehad om te leerlingen een pil te geven, werden alle leerlingen buiten in rijen opgesteld en werden ze systematisch behandeld. Meneer Pabari en ik hebben alle kinderen tegen ringworm behandeld en wij vroegen/keken meteen of ze ergens wonden of open schrammen hadden zodat ze konden worden verzorgd door Eefje en Annemarie. Het was erg leuk om nu ook één op één contact te hebben met de leerlingen. Aangezien ik nu redelijk wat Swahili kan praten, was het leuk om zo verder te oefenen! Het maakt dan ook niet zoveel uit als je fouten maakt, de kids vinden je toch wel grappig! :)
Woensdag was een leuke verrassing; wij zijn naar twee scholen gegaan voor Speciaal Onderwijs. Een dovenschool en een combinatie. Annemarie en Eefje hadden voor de kinderen ballonnen meegenomen en ook hadden we koekjes om uit te delen.
Het deed ons goed om te zien hoe ontzettend serieus en positief de meeste leerkrachten hier voor de klas stonden! Alles wat wij vertelden, werd vertaald en ook werd ons meteen verteld wat de leerlingen zeiden en hoe wij konden reageren. De kinderen waren zichtbaar blij en dankbaar voor de pil, de ballon en de koekjes! Dit was erg fijn om te zien!
Bij de laatste school, dit was een gewone basisschool, hebben we ook nog koekjes uitgedeeld. Ook hier verbaasde het ons dat leerkrachten zonder enige schaamte om de koekjes vroegen, terwijl we niet eens genoeg hadden voor de leerlingen. Dat doet dan pijn, de laatste 3 leerlingen moesten de koekjes delen terwijl je ze eigenlijk allemaal een heel pak koekjes gunt...
Nadat we alles hadden uitgedeeld, hebben we ook hier de wondzorg gedaan. Het was schokkend met wat voor wonden de kinderen bij Eefje en Annemarie kwamen. Wat ons vooral verbaasde is dat de kids zo ontzettend lang met pijnlijke plekken rond blijven lopen. Bij sommige wonden is het moeilijk te zien wat er gebeurd is en de leerlingen willen hier vaak ook geen antwoord op geven, bang om straf te krijgen.
Het waren zeer indrukwekkende dagen en het deed me goed om te zien hoe doortastend en vasthoudend meneer Pabari met de donaties omging. Bij sommige scholen wordt misbruik gemaakt van donaties en hij sprak de leerkrachten/headteacher hier meteen op aan. Bij één school gingen we kijken bij de bibliotheek. Deze was ook geschonken en wij wilden graag zien hoe het eruit zag. Eenmaal binnen bleek dat deze bibliotheek voornamelijk als vergaderzaal werd gebruikt, sterker nog, er was op dat moment een vergadering bezig! Meneer Pabari greep meteen in; waarom zijn deze docenten nu niet aan het lesgeven? De kinderen horen in de bibliotheek te zijn, niet de leerkrachten! Dit is niet de reden waarom we voor jullie een bibliotheek hebben gebouwd!
Prachtig en ontzettend dapper!
Na deze indrukwekkende dagen, zijn we woensdagmiddag met z'n allen (de meiden van Nyalenda en de Dutch girls van meneer Pabari) gezellig wat gaan drinken op de Rooftop, the Duke of Breeze. We hebben inmiddels ook al een flink koppel om Sinterklaas mee te vieren... :D Voor zover ik begreep, zijn de pepernoten al onderweg naar Kenia, de zwarte pieten zijn al gearriveerd! ;)
Ik merk, vooral na dit soort dagen, dat het dan wel verdomd makkelijk is om jezelf te zijn. Geen andere antwoorden, geen vreemde vragen of verwachtingen; gewoon lekker Nederlands zoals we gewend zijn! :)
Verder gaat het met ons samen prima, maar was het de afgelopen dagen in Kisumu erg spannend. Ik ga proberen alle zo goed mogelijk neer te zetten, maar ik heb het idee dat niet alle informatie helemaal klopt aangezien het meeste nieuws via via verteld wordt... ;)
Er is een aantal dagen een rijke zakenman in z'n auto doodgeschoten toen hij geld naar de bank wilde brengen en het geld is toen ook gestolen. Het ging om zo'n 1.2 miljoen shilling.
Aangezien de verkiezingen begin volgend jaar plaats vinden, gingen veel inwoners in Kisumu ervan uit dat deze daad politieke bedoelingen had en kwamen in opstand. Bij opstand moet je een soort uit de hand gelopen Ajax-Feyenoord wedstrijd zien, waarvan daarna alle mensen boos Rotterdam/Amsterdam in gaan. In Kisumu ging het ongeveer ook zo, alleen liepen hier de mensen met messen, zwaarden, bijlen en wat dan ook voor wapens te zwaaien en werd alles wat ze tegenkwamen kort en klein geslagen. We hebben deze stoet meerdere keren zien rennen en ik kan niet anders zeggen dan dat het me erg deed denken aan de film "Pirates of the Caribean" op het moment dat al die piraten een dorpje in rennen om het volledig te plunderen. Echt bizar! Het was meerdere malen op het nieuws te volgen en hoewel iedereen op televisie bleef zeggen dat het een "gewone misdaad" was, zónder politieke bedoelingen, gingen een hoop mensen de volgende dag toch weer de straat op om te "demonstreren". Dit keer ging de stoet naar het ziekenhuis waar het lijk zou liggen. De mensen hebben net zo lang voor de deur staan dringen en geëist het lijk te zien, dat de dokter op een gegeven moment heeft ingestemd en het lijk heeft getoond (Dit is dan zo'n feit waarvan ik de waarheid betwijfel).
Wat wij (Richard en ik) ons vooral afvroegen; hebben deze mensen nu echt niks anders te doen? En je werk dan?
Maar goed, gisteravond zaten wij toevallig in datzelfde ziekenhuis en was ik samen met Eva en Annelie (meiden van Nyalenda) getuige van de bizarre gang van zaken in Kenia. Wij zaten al een aantal uur te wachten op een dokter en op het moment dat ik naar het restaurant wilde lopen om wat snacks te halen, kwam er stoet van tientallen mensen naar binnen! Nu is dit ziekenhuis goed aangeschreven en is de zorg met Europa te vergelijken, maar dit! Alle bewakers stonden erbij en keken ernaar, sterker nog, wezen de weg!! Echt iedereen kwam naar binnen! Ergens in het midden van de stoet viel ons op dat er een klein groepje mannen tussen echte beveiligers inliepen en het was ons wel duidelijk dat het om "belangrijke mensen" ging. Het bleek later Raila Odinga te zijn, de Luo leider voor de volgende verkiezingen. Nog geen 10 minuten later werd ik niet echt verzocht maar gedwongen om de gang te verlaten omdat de gehele stoet weer naar buiten kwam. Even later zagen we dat de hele ingang van het ziekenhuis vol stond met mensen en deze Luo leider bovenop een auto stond een speech te geven. Toen het eenmaal ging regenen, was het snel over en keerde de rust terug. De volgende morgen hoorde wat dat de daders ook Luo's zijn, het slachtoffer namelijk ook dus is de conclusie echt dat deze actie geen politieke bedoelingen had...
Het viel me op hoe ontzettend primitief de mensen hier reageren en dat het opeens totaal onbelangrijk leek wat er verder gebeurde; alle dokters en zusters waren met het gebeuren bezig, niet met de patiënten. En hoe kan het zijn dat zomaar iedereen een lijk in het ziekenhuis kan bekijken? Is dat niet wat respectloos?
Diezelfde avond brak de hemel open en kwamen we met moeite vanuit het ziekenhuis thuis. Ik heb het nog nooit zo hard zien regenen. In de TukTuk zagen we geen hand voor ogen en echt goed rijden ging niet; de onverharde wegen waren omgetoverd tot rivieren. De dames werden eerst thuis afgezet, er was gelukkig nog stroom, zo konden we Nyalenda herkennen. Helemaal bij de deur kon hij niet komen, de dames moesten vanaf het hek lopen. Gelukkig was de chauffeur nuchter en ervaren en kon hij goed uit te voeten in het noodweer. Eenmaal bij Pandi (mijn thuis) kon hij niet eens meer bij het hek komen en moest ik lopen. Ik was de TukTuk nog niet uit of ik was compleet doorweekt! Rennen kon niet, er stroomde teveel water bovendien was ik bang dat ik zou vallen en ik had een wit shirt aan! ;)
Ik probeerde in de steeg me aan de muur door het water te trekken dat inmiddels enkeldiep langs m'n benen stroomde. Eenmaal bij het hek moest ik me er echt doorheen trekken omdat het water de deur dicht duwde, hier kreeg ik het toch wel een beetje benauwd. De compound was veranderd in een spookslot met in het midden grafsteen van meneer Ogelo (de opa van Richard). Overal stroomde water en alles liep richting het hek. Ik probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk een weg te herkennen, ik ben nachtblind maar het bliksemde zo vaak dat het redelijk verlicht werd. Eenmaal bij de deur van ons huis, was de stroom toch echt uitgevallen. Als een verzopen kat stond ik binnen en kreeg ik snel een handdoek van Richard om me af te drogen. Ik had het zo koud dat ik stond te klappertanden. In koken hadden we allebei geen zin meer. Snel een boterham met pindakaas en lekker naar bed. Ik heb snel droge kleren aangetrokken en ben met een dikke trui aan in bed gaan liggen. Het heeft de hele nacht gegoten en gestormd en zelfs 's morgens heeft het nog even geregend. Helaas moest ons dak en die van onze buurman meteen gerepareerd worden dus de hele morgen hebben we in de rommel gezeten. Gelukkig is nu alles weer gemaakt en schoon, zowel het huis als Kisumu.
Misschien hadden we allemaal wat verkoeling nodig... ;)
-
02 November 2012 - 15:07
Karin:
Een maand in Kenia en voor drie maanden ervaringen opgedaan.Je hebt een leuke schrijfstijl Jess. Ik hoop dat je een goed evenwicht kunt vinden tussen de Keniaanse Jessica en de nuchtere Hollandse flapuit Jessica die wij allemaal kennen. Het zal niet altijd even gemakkelijk zijn, maar ik ben er van overtuigd dat het je gaat lukken. Gelukkig heb je Richard ,die van je houdt zoals je bent en de rest van de Kenianen gaan dat ook doen hoor! Ook leuk om te lezen hoe groot het contrast is tussen scholen daar en hier.Daar zijn ze dolblij met een simpel koekje terwijl ik vanmorgen uit de verte hoorde roepen dat ze me wel even wilden helpen,maar geen koekje wilden ,ze hadden liever een mars.:-) groetjes en liefs Karin -
02 November 2012 - 18:02
Andere Richard:
He troeltje,
Nou, nou. Wat een belevenissen weer. Gelukkig loopt het allemaal goed af met Nederlandse pindakaas!
Hoop dat je toch je draai vindt en eindelijk kan gaan doen waar je zo goed in bent... Kinderen iets leren.
Weer genoten van je verhaal. Het uitflappen hebben we thuis ook wel eens proberen in te dammen maar daar was geen beginnen aan. :) Hopelijk lukt het je in Kenia wel een beetje. Gelukkig kan je bij Richard stoom af blazen anders zou je ontploffen.
Dikke knuffels uit Hellevoetsluis, ook voor Richard -
02 November 2012 - 18:38
Nashra:
Hallo Jessica,
Wat kun jij goed schrijven. Genoten van je verhaal en wat leer jij veel. Je maakt nu ook mee wat je nooit eerder hebt meegemaakt en je gaat er zo goed mee om. Je bent zo ondernemend. Het ga je goed dame. Nashra -
03 November 2012 - 11:22
Wilma:
Lieve Jess,
Bijzonder weer hoe je jouw belevenissen met ons wil delen. En wat moet je veel doorstaan. Je wordt nu echt op je eigen kunnen terug geworpen, als zal het soms heel moeilijk zijn heb ik er alle vertrouwen in dat je het kan!
Je bent sterk hebt wilskracht en Richard naast je, samen komen jullie er.
Lieverd hou je taai bij elke ontwikkeling die je doormaakt om een Keniaanse-Hollandse te worden.
Veel knuffels!
Je (liefste) tante -
03 November 2012 - 14:18
Inge:
Wát n verhaal zeg, had natuurlijk al eea gehoord en ook veel aan jullie gedacht daar in Kisumu; fijn om zo ook te lezen hoe jij het beleefd hebt!
Houjetaai, gaat vast goed komen met die banenzoektocht;-)
liefs uit nat&koud Nederland...
-
04 November 2012 - 10:30
Gerrit Boer:
Hallo Jessica
Ik lees steeds met volle bewondering je doorzettingsvermogen en verhalen van je daar in het verre Afrika.
Je schrijft inderdaad heel erg leuk en het is zeer prettig om je verhalen zo te lezen.Alhoewel de grondslag van je schrijven mij toch een wat negatief gevoel geeft van de situatie daar en dat het misschien goed is dat er mensen zoals jullie daar verandering in willen en "kunnen" geven. Al valt dat zeker te lezen niet mee.
Sterkte met het vinden van een baan en ik wens je verder gezondheid en liefde toe vanuit het dan toch wel goed geregelde Nederland. (hahahaha) Ciao Gerrit -
04 November 2012 - 14:19
Martijn & Nelianne:
Ha Jessica,
wat een verhaal weer... wat je allemaal meemaakt! Echt respect voor jou ;-)
Hopelijk snel een vaste baan ...
Succes he jes!
liefs,
ons -
04 November 2012 - 18:42
Arjan:
Klinkt allemaal wel gezellig daar.
Weer wat extra levenservaring! -
05 November 2012 - 11:13
Daan,Antina & De Meiden:
Zo, even rust om je verhaal te lezen. Klinkt geweldig wat je allemaal meemaakt, aan de andere kant ook moeilijk en frustrerend soms. Wennen aan een cultuur kost een hoop tijd maar zo te lezen gaat je dat zeker lukken en anders wennen ze vanzelf wel aan jou :-P
Benieuwd naar je volgende verhaal, weer even om een hoekje kijken in kenia(goedkoop reisje zo;-) -
05 November 2012 - 16:50
Marga:
He lief nichie,
vind je nog steeds dapper en goed bezig!!!
Pas je wel een beetje op met de 'relletjes'?
En hoewel je je natuurlijk een deel aanpast, graag wel jezelf blijven!!!!
Dikke kus
Moi -
05 November 2012 - 17:14
Lies:
Hallo Jess
Je maakt wat mee en nooit saai ben benieuwd
naar je baan die je op je pad tegen komt?
En hoe gaat het koken daar?
Heel veelkracht endoorzettings vermogen.
Veel liefs van Lies xxxxx
-
05 November 2012 - 19:33
Kirsten:
Hee Jes,
Wat een verhaal weer zeg! Echt een totaal ander leven daar, logisch toch dat het tegenvalt om over te schakelen? Een saai en eentonig bestaan zul je daar in ieder geval niet hebben ;)
Succes met inburgeren en het vinden van een baan en houd ons op de hoogte van je avonturen!
x
Kirsten -
26 November 2012 - 23:51
BJ:
volgens mij wordt het weer tijd voor een nieuwe update ;)
Kus!! -
30 November 2012 - 09:18
Astrid:
Lieve Jes, kanjer, bikkel, stoer mens! Je doet het geweldig! Vraagje: ik ben een training aan het maken over cultuur en communicatie voor mijn vrijwilligers, die migranten helpen Nederlands te leren. Mag ik delen uit jouw verhaal gebruiken om hen te laten zien, dat Nederlanders in den verre tegen dezelfde principes van het migrant zijn aanlopen als migranten in Nederland? Ter bevordering van het wederzijds begrip en als hulpmiddel om zichzelf te verplaatsen in de ander. Ik haal jullie namen er uit en gebruik alleen de delen, die gaan over algemene dingen. Geen persoonlijke verhalen over jou en Richard dus.
Als je wilt lezen, wat ik wil gebruiken, kan ik het wel eerst aan je opsturen.
Ik hoor het graag van je!
Liefs,
Astrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
