Hamjambo! (Hallo Allemaal!)

Na anderhalve week in Kenia is er alweer een hoop gebeurd en dat is best bijzonder in Afrika!
De afgelopen dagen hebben voor mij vooral in teken gestaan van wennen en aanpassen. Niet zozeer aan de cultuur of aan de mensen; dat lukt mij, als zelfstandige en enorm koppige en eigenwijze Nederlander, nooooit in een paar dagen! :)
Het zijn vooral de dagelijkse bezigheden in combinatie met de hoge temperatuur waar ik nog erg aan moet wennen. Het is hier iedere middag zo'n 30 tot 35 graden en dat is heerlijk als je de hele dag aan zwembad kan liggen, maar niet als je net met 2 zware tassen van de markt/supermarkt komt en nog 20 minuten naar huis moet lopen of de hele week was van 2 personen in de brandende zon staat te doen. Verder kosten de gebruikelijke dingen, die je Nederland zó hebt gedaan, mij in Kenia heel veel moeite.
Als ik 's ochtends de was heb gedaan, zou ik zo weer naar bed kunnen! :)
Het zijn dan ook de kleine dingen die me zomaar uit het niets, echt intens verdrietig kunnen maken. Niet omdat het zo zwaar is, niet omdat ik de gemakzucht uit Nederland mis, maar gewoon omdat zoiets kleins mij zo ontzettend veel moeite kost! Ik baal dan echt van mezelf, eerst omdat iets niet meteen lukt en daarna omdat je om zoiets kleins gelijk verdrietig bent! Soms voelt het alsof je helemaal niks meer zelf kan doen. Het is raar en vervelend om na 26 jaar opvoeding en zelfstandigheid opeens compleet afhankelijk te zijn van iemand anders. Niet dat Richard alles doet, moet doen of voor moet doen, maar ik moet wel dingen vragen en leren. Ik weet ook wel dat mijn verwachtingen gewoon te hoog zijn; je kan je nooit in twee weken aan al het nieuws aanpassen, het heeft tijd nodig.

Een voorbeeld; in Kenia wordt bijna alles met de hand gedaan; de afwas, de was, dweilen, schoonmaken, wassen enzovoorts. Voor al deze bezigheden zijn er bepaalde spullen nodig zoals het wasmiddel, de bakken en soms zelfs het water. Als ik dan 's morgens denk; "Goh, ik kan de vloer wel even een sopje geven", dan moet ik wel weten welke doek, welk water met welk sop in welke bak ik mag/kan gebruiken. Het is namelijk niet zo fris om dezelfde bak te gebruiken als die voor het douchen. Als Richard dan al aan het werk is en 's middags thuis komt, dan kan ik wel door de grond zakken als ik eerlijk moet bekennen dat ik niet zoveel gedaan heb gewoon omdat ik nog niet weet hoe! Hij moet dan erg om me lachen en meent het ook echt oprecht dat het niet uitmaakt, dat komt vanzelf wel. Ook moet hij dan wel eens bekennen dat hij soms vergeet dingen uit te leggen, hij gaat er dan vanuit dat ik alles al weet.

Ook is het nog steeds lastig om me hier, op de compound, helemaal thuis te voelen. Hier zijn ze niet zo gewend aan blanke mensen wat er vaak in resulteert dat alles wat ik wel of niet doe, eindigt in het grapje van de dag. Vaak heb ik hier begrip voor, ik zie er ongetwijfeld heel grappig uit als ik mijn tanden aan het poetsen ben of als ik de lakens probeer te wassen terwijl het zweet van me rug loopt, maar soms heb ik er ook echt geen zin in. Altijd raar of grappig gevonden worden, kan erg vermoeiend zijn. Soms kan ik het niet laten om iets in het Nederlands te mompelen... Richard verstaat dit dan wel en moet erg om me lachen!

Het is uiteraard niet alleen voor mij aanpassen, voor Richard is het ook wennen. Gelukkig gaat dit verder prima en kunnen we, tot nu toe, nog steeds overal over praten.
Ik vind het voor hem wel eens moeilijk dat er zo ontzettend veel mensen hier negatief over zijn voorkomen of succes denken/praten. Omdat hij én een broer heeft die in Nederland woont én een blanke vriendin heeft, is eigenlijk niks meer door hem zelf verdient of verkregen; alle successen die hij heeft, alle vooruitgang die hij boekt, is volgens hen dankzij deze twee gegevens. Wat volledig onterecht is; hij heeft zelf hard voor het geld gewerkt en altijd slim geïnvesteerd in langdurige projecten. Door deze vooroordelen worden veel dingen stil gehouden, wat ik weer moeilijk vind. Ik ben ontzettend trots op hem en op alles wat hij zelf bereikt heeft, maar bijna niemand weet hier iets van omdat hij het zelf zo stil houdt; hij wil er niet mee te koop lopen. Bijna niemand weet van het huis dat hij zelf heeft gebouwd, dat hij een aantal keer in Nederland is geweest en als we bezoek krijgen, is het merendeel zeer verbaasd te zien dat er een blank meisje woont. Hier zou het als bescheidenheid gezien worden, maar als Nederlandse kan het soms ook als schaamte voelen.
Ik verwacht wel dat we uiteindelijk een soort van sociale kring om eens heen zullen hebben met vrienden waarmee we wel over dit soort dingen kunnen praten, voor nu zal ik me hierin aan moeten passen en dan zal ik vooral aan jullie vertellen hoe ontzettend trots ik op hem ben en hoe mooi het huis aan het worden is! :)

Afgelopen vrijdag zijn we samen naar Mago gegaan en heb ik kennis gemaakt met mijn nieuwe collega's. Ik zal vanaf 12 november in Mago aan het werk gaan. De vrijwilligers die er nu zitten, Anouk en Annemiek, zullen het werk aan mij overdragen en mij inwerken voordat zij terug gaan naar Nederland. Het was een ontzettend leuke kennismaking en ik heb erg veel zin om met de meiden aan de slag te gaan. Een aantal Nederlandse mannen was vanuit Mago in Kisumu een nieuw ziekenhuis voor kankerpatiënten aan het bouwen en wij hebben de meiden vanuit Mago daar afgezet, aangezien wij daar toch langskwamen. Het was leuk om weer even contact te hebben met zoveel Nederlanders en net zoals de Kenianen zich over ons verbazen, deden wij dit over de Kenianen. Aangezien het project al 2 weken vertraging had opgelopen door regen, niet op tijd geleverde containers en uiteindelijk een hijskraan waarmee "hydraulische problemen" waren, hadden de mannen opeens een hoop informatie voor komische toneelstukjes, een nieuw repertoire voor grapjes en, om de wachttijd te doden, de unieke mogelijkheid om de Kenianen kennis te laten maken met de o-zo Nederlandse polonaise op "Thank God I'm a country boy" van John Denver. Hoewel het regenwater uit de hemel stroomde en we zeiknat onder een afdakje kou stonden te vatten, was het een prachtige middag! Tijdens deze leuke middag, zagen we meteen kans om zelf ook gelijk even wat te netwerken. Jan Gort, één van de projectleiders van Mago, wist ons te vertellen hoe de containers vanuit Nederland helemaal in Kisumu zijn gekomen en kon ons ook ter plaatse voorstellen aan de vrouw die hiervoor verantwoordelijk was geweest. We hebben onze contactgegevens uitgewisseld en diezelfde avond heb ik met haar zus in Mombasa afgesproken dat we maandag het één en ander zullen afspreken over onze zending vanuit Nederland. Dankzij een goede vriend van mij, worden de dozen met computers op een pallet verscheept naar Mombasa, maar we zijn nog op zoek naar een goedkope mogelijkheid om de spullen naar Kisumu te transporteren.

Ook ben ik deze week begonnen met Swahili les! Ik wil zo snel mogelijk de taal spreken en verstaan zodat ik mezelf hier ook zelfstandiger voort kan bewegen. Ik ga iedere zaterdagochtend, samen met een andere Nederlandse, naar iemand thuis en zij geeft ons les in de taal. We krijgen iedere week huiswerk en aangezien ik nu veel tijd over heb, ben ik erg hard aan het leren. Het gaat redelijk en het is leuk om steeds beter in iets te worden wat je hier zo hard nodig hebt. Je pikt woorden uit gesprekken en gaat steeds beter op de manier van omgang letten. Ik moet wel zeggen dat het best een moeilijke taal is om te leren, helemaal de uitspraak. Net zoals Kenianen het erg moeilijk vinden om de Nederlandse "G" uit te spreken, moeten wij ook erg wennen aan de nieuwe klanken en uitspraken.

Verder is Richard, vlak na terugkomst vanuit Nederland, helaas door het project Pandipieri op non-actief gezet. Er waren weer wat problemen in de organisatie ontstaan tijdens zijn afwezigheid en waarschijnlijk is hij de pineut omdat ze er vanuit gaan dat hij zich toch wel redt, tenslotte woont hij samen met een blanke. Dit zijn trouwens onze vermoedens, uiteraard wordt niks hiervan ontkent of bevestigd. Richard heeft voor nu besloten het gewoon rustig af te wachten en verder kan hij zichzelf voorlopig prima redden. Hij heeft gelukkig veel connecties en is erg handig met vrijwel alles dat op stroom werkt en komt altijd wel een klusje tegen waar hij iets mee kan verdienen. Verder is hij meteen aan de slag gegaan met alle telefoons die jullie aan ons hebben meegegeven en hij heeft er al heel wat kunnen verkopen! Echt super! Mochten jullie thuis nog iets tegenkomen, maken we hier graag gebruik van! :)

Ik mis Nederland nog niet, wel het gemak van het dagelijks leven en uiteraard de mensen die mij dierbaar zijn en dichtbij me stonden. Het doet me dan ook ontzettend goed om al jullie reacties te lezen en vaak mails en berichtjes te ontvangen! Echt super!
Ik hoop dat herfst jullie een beetje spaart, anders stuur ik nog wat zon jullie kant op, ik kan wel wat missen! ;)

Heel veel liefs uit het warme Kisumu,
Jes