Vakantie - Werken

Sorry, sorry, sorry! Ik heb inmiddels een volle mailbox en een uitpuilende sms inbox met de vraag; waar blijft nou toch je nieuwe reisverslag?
Hier is ie dan eindelijk...

Zo rond 20 april heb ik het werk even neergelegd om Robin te kunnen ontvangen. 22 april ben ik 's morgens vroeg met de bus naar Nairobi te gaan zodat ik Robin daar op kon halen. Het was heel vreemd en onwerkelijk om dan zomaar iemand uit Nederland te ontvangen!
De eerste nacht hebben we in Nairobi geslapen en de volgende dag zijn we naar het Meru park gereden. Dit park staat bekend om de mooie omgeving en veel tekeningen van "The Lion King" zijn gebaseerd op dit park...Tenminste, dat staat in de Lonely Planet (lees: Mijn Bijbel).
Toen we na 5 uur rijden eindelijk bij het park aankwamen, vertelde de (verplichte) gids ons dat het nog heel ver rijden was naar dat deel van het park en dat ons dat niet ging lukken vandaag...
Zwaar balen natuurlijk, want juist in dat gedeelte waren de mooiste plekjes te vinden...
Maar goed, Hakuna Matata en gaan met die banaan! Het was alsnog wel een mooi park en de eerste wilde dieren zijn gespot!
Na het bezoek aan het Meru park zijn we terug gereden naar Meru Town en hebben we hier overnacht. De volgende dag zijn we weer terug gereden naar Nairobi.
Omdat onze lieftallige chauffeur Elphas nogal slecht was in tijd inschatten, kwamen we veel te laat aan in Nairobi waardoor de luxe bussen al vertrokken waren.
"Aah, no problem. I'll get you a very special and comfortable shuttle bus." ...
Het ging hier om een Matatu, bleek later. En niet zomaar een Matatu, nee!! Een Matatu die net zolang wacht tot iedere zitplaats bezet is! Wij hebben dus mooi anderhalf uur zitten wachten tot we konden vertrekken! ...
We kwamen laat aan in Kisumu, een uur of 9, wat eigenlijk tegen alle adviezen ingaat; Mzungu's horen na 7 uur eigenlijk niet meer straat te zijn. Gelukkig maakte het warme onthaal van de familie onze dag weer goed!
Gelukkig konden we op ons gemak bij komen terwijl we zaten te genieten van een Keniaans biertje!

De rest van de week was het voor Robin vooral veel zien, horen en verbazen! Dit gaat uiteraard gepaard met de nodige energie en hier en daar een middag dutje kwam dan wel van pas...
We hebben lekker rustig aan gedaan en zo heb ik Robin Kisumu, de mensen, het uitgaansleven, mijn vrienden, mijn werk en mijn leven laten zien; want zo voelt het nu echt, mijn leven!

Zo tegen het einde van Robins bezoek, zijn we met John en James (broers van de familie) naar Nakuru National Park gegaan. Een geweldig mooi park en mijn dag was al helemaal geweldig omdat ik na 4 maanden eindelijk weer eens mocht/kon auto rijden!!! John vond het allemaal maar spannend; "Are you sure you know how to drive?"
Nou jongens, ik kan het nog steeds hoor! Met hier en daar een klein foutje (aan de verkeerde kant van de weg rijden...), ging het vlekkeloos en wat gaf dat weer een heerlijk vrij gevoel zeg! Het enige wat ik hier wel eens mis, is 's avonds weg gaan. Veel is hier niet veilig en helemaal 's avonds is het beter om thuis te blijven of om met geregeld vervoer te gaan. Dat zorgt er weleens voor dat ik me opgesloten voel...

We hebben een heleboel gezien en gedaan. We zijn naar Meru park geweest, Nakuru national Park, Kit Mikayi, Victoria Lake, Ligega en als klap op de vuurpijl hebben we ook nog even de oma van Barack Obama bezocht...!
Helaas werd Robin op laatst ziek. Hij had waarschijnlijk toch iets teveel van het vreemde voedsel op en dit werd niet door zijn maag geaccepteerd. Gelukkig was dit helemaal aan het eind van zijn vakantie, dus kon hij de laatste dag mooi uitrusten en lekker bijkomen voor de terug reis.

Toen Robin weer vertrokken was, brak voor mij een drukke tijd aan. Niet alleen moest er een hoop geregeld worden in Nyalenda, ook mijn project kon eindelijk van start gaan.
Laat ik beginnen met Nyalenda.
Vorige weer zijn we van het stroomnet afgehaald en hadden we voor langere tijd geen water. Dit heeft (misschien indirect) allemaal te maken met de problemen van Pandi. De organisatie heeft een hele moeilijke tijd achter de rug en het team probeert nu met man en macht te redden wat er nog te redden valt, maar veel mensen zien het als een zinkend schip. We kunnen niks anders doen dan meewerken, afwachten en het beste hopen.
Nyalenda is helaas leeg gelopen. De straatjongens zijn verhuisd naar Pandi en het bijbehorende personeel is merendeels ontslagen. Verder zijn er een aantal familie leden naar Ligega vertrokken om daar Kisito gezelschap te houden. Nyalenda is nu dus vooral leeg en heel stil. Soms wel lekker maar nu wordt het toch wel heel stil. Zodra ik klaar ben met het project in St. Mark, ga ik proberen meer met de jongens op Pandi werken.

Met mijn project op St. Mark ben ik deze dan echt begonnen! Na 2 maanden heen en weer geklets, onderhandelen en vergaderen, zijn de eerste onderdelen geschilderd en behandeld!
Ik ben nu iedere dag aan het schilderen en aan het klussen, soms met hulp van vrienden, soms alleen. Het voelt heerlijk om eindelijk te slag te zijn! Geen denkwerk, gewoon verstand op nul en gaan!
Het resultaat mag er, wat mij betreft, ook zeker zijn! Een heleboel onderdelen moeten meerdere keren geschilderd, maar dat geeft niet. Ik heb nu toch alle tijd!

Ik heb nog ruim 6 weken voordat ik weer terug kom naar Nederland en nu voelt het alweer te kort. Het is net of je hier een ander leven hebt opgebouwd en hoewel ik ook uitkijk naar het terug zien van mijn gezin, mijn familie en mijn vrienden, weet ik zeker dat ik Kenia ontzettend zal gaan missen!

Ik kan niet beloven mijn volgende verslag keurig op tijd te plaatsen, ik ben tenslotte aan het inburgeren...
Maar ik zal echt m'n best doen!

Oriti! Jessica.