Being lost, counselling and a lot of visits...

Als je in Kisumu ergens lang niet geweest bent of mensen hebben je gemist, vragen ze vaak als ze je weer zien; "Were you lost?"
Meestal antwoord ik dan met; "Are you still alive?" De mensen moeten dan weer lachen en zijn vaak gewoon blij om je weer te zien. In het begin dacht ik steeds dat ik misschien een landkaart uit m'n tas had hangen omdat mensen steeds dachten dat ik "verdwaald" was, inmiddels snap ik het woordspelletje...
Misschien was ik ook wel "lost" op de website. Ik heb de afgelopen dagen veel telefoontjes gekregen of IK nog wel leefde!
Mijn welgemeende excuses! Het is lastig om nu nog echte verslagen bij te houden omdat het als het "gewone leven" voelt en daar maakte ik (op m'n algehele pabo- en juffencarrière na) ook nooit verslagen van. Toch realiseer me echt heel goed dat veel mensen mij nog steeds trouw volgen en nog steeds geïnteresseerd (of net zoals m'n opa en oma's bezorgd) zijn.
Dus...zoals beloofd, voor al mijn trouwe volgers, een lang verslag!


Project St. Mark.

Inmiddels is mijn project helemaal afgerond...Tenminste, op de opening na...
Helaas kan ik daar nog steeds niet aan wennen, maar dit keer is was het volledig mijn eigen schuld. Voordat het andere kantoor gebouwd werd, hebben we eerst afspraken gemaakt en daarna pas betaald... Je raadt vast wel wat er gebeurde toen ik deze keer dacht dat ik voor het maken van 2 stoelen en 1 tafel wel vooraf kon betalen...
Wel grappig dat voor het bouwen van een geheel nieuw kantoor 2 dagen nodig zijn en voor het maken van 2 stoelen en 1 tafel, bijna 3 weken!
Maar goed, dan zorgen we gewoon een tijdelijke oplossing... Aangezien de school eigenlijk verantwoordelijk was voor de stoelen en de tafel, hebben we gewoon 2 stoelen "geleend".
Uiteraard is er nu een aantal leerkrachten driftig op zoek naar de stoelen, maar ons kantoor kan op slot en alleen Florence en ik hebben de sleutel, daar had ik dan wel weer aan gedacht!
Tot de officiële opening, hebben wij deze stoelen gewoon in gebruik!
Mijn project heeft totaal 2 weken in beslag genomen en ondanks dat het kantoor nog niet geopend is, hebben wij het al wel in gebruik genomen. Afgelopen maandag zijn we samen begonnen en heb ik ook meteen mijn aller-eerste-eigen-cliënte mogen behandelen!
Het was een heftig gesprek en er is helemaal niks wat we voor het meisje kunnen doen, maar wat voelde het goed om te zien dat het meisje enorm was opgelucht door even te kletsen, te kleuren en te spelen of te knuffelen met al onze nieuwe materialen! Daarbij wil ik gelijk de mensen bedanken die dit vanuit Nederland mogelijk gemaakt;
-Alle kinderen uit groep 7 van basisschool De Houthoeffe
-Juf Diana
-De hulpmoeders van groep 7
-De organisatie ChildsLife in Haarlem
-en natuurlijk niet geheel onbelangrijk; MIJN OUDERS!
Hoeveel grappige, ongeloofwaardige en bizarre situaties haar pakketjes hebben veroorzaakt, is inmiddels niet meer op 1 hand te tellen.
Van gigantische leesboeken tot een etnisch verantwoorde (bruine) babypop. Ik heb me daarbij ook vaak afgevraagd of de mensen van het postkantoor weleens buiten komen...Toen de bruine babypop was aangekomen, vroeg de vrouw in het pstkantoor geschrokken; "Is it real?"


Ziekenhuis.

Jaja, weer naar het ziekenhuis...
Ik weet niet of het goed overkomt op de foto's, maar het kantoortje wat wij nu gebruiken voor Child Counselling, is behoorlijk aan de kleine kant. Als je hier alleen aan het schilderen bent en de verf hebt verdund met "white spirit" (een zeer gevaarlijke verfverdunner die in Europa inmiddels verboden is), is luchten door de ramen en de deur te openen, niet genoeg...
Na de hele week geschilderd te hebben, kreeg ik toch wel wat last met ademen. Ik had van Richard al het advies gekregen om alleen 's morgens te gaan verven en dan 's middags daar weg te gaan. Ook dit advies heb ik braaf opgevolgd. Na een week af en aan koorts en pijn gehad te hebben, besloot ik toch maar even naar het ziekenhuis te gaan. Samen met Anne ben ik aan het eind van de middag richting het "Aga Khan hospital" gegaan. Hier gingen we uiteraard de, inmiddels bekende, molen in. Eerst weer een nummertje trekken (waar inderdaad niemand om vraagt), veel bonnetjes betalen en lang wachten op de dokter. Toen ik na bijna 2 uur eindelijk naar de dokter mocht, bleek de vriendelijke man vooral geïnteresseerd te zijn in Denemarken. Ik moest hem eerlijk bekennen dat ik mijn kennis over Denemarken beperkt was tot de hoofdstad, de sprookjes en iets met lego (wat hij dan weer niet kende!). Maar goed, na het diep zuchten en luisteren naar mijn longen, begon het ademen nog pijnlijker te worden. Toch maar weer een bloedtest maar dit keer wilde de dokter ook een röntgenfoto van mijn borst zien... Oke, daar gaan we weer!
Eerst maar weer een bloedtest gedaan en daarna daar naar radiologie. Gelukkig was ik al helemaal bekend met bloedprikken, maar een Mzungu voorbereiden op een röntgenfoto, bleek toch weer een uitdaging!
Ik werd door een assistent naar een hokje gebracht waar ik mij om moest kleden... Eenmaal in het hokje dacht ik; "Change clothes? What does he want me to wear?"
Na wat gesnuffel in kasten, kwam ik tot de ontdekking dat er een wasmand stond en een stapel opgevouwen shirts...Ik besloot voor de stapel opgevouwen shirts te gaan...
Ik heb mijn eigen kleding uitgedaan en terwijl ik half naakt stond te prutsen met het shirt met touwtjes, werd zonder pardon de deur opengetrokken en gevraagd of ik al klaar was...
"No, but could you please help your patiënt because I don't know how to put this on!"
"O, you want me to help you get dressed?"
"Uhm, YES PLEASE!!"
Tsjaa, als je nog nooit in een ziekenhuis hebt gelegen, is het (voor mij) raden of die touwtjes nou aan de voorkant of aan de achterkant moeten!
Maar goed, de foto was gelukt en nu was het weer wachten op alle uitslagen die we van de dokter zouden krijgen.
Na weer een uur gewacht te hebben, mocht ik weer terug naar mijn gezellig-in-Denemarken-geïnteresseerde-dokter!
Gelukkig was er uit het bloedonderzoek niks ernstigs gekomen. Hij kon wel zien dat ik enigszins zuurstof tekort kwam...
JOH, ECHT?!
Helaas had hij slechter nieuws over mijn röntgenfoto... Die wilde hij nog even houden om aan de "experts" te laten zien... Ik denk dat deze arts niet helemaal begreep dat je dat iets subtieler moet vertellen aan een Nederlandse Mzungu die nooit in het ziekenhuis komt en op dat moment moeite heeft met ademhalen... Hij keek dan ook erg verbaasd toen ik bijna aan het hyperventileren ging!
Gelukkig realiseerde ik me later wel dat ze hier wel vaker interessant doen over uitslagen, onderzoeken of Denemarken en dat het waarschijnlijk wel mee zou vallen. Toch bleef het nieuws het hele weekend wel in m'n achterhoofd zeuren; in Nederland voorspelt zoiets nooit iets goeds...
Na 4 dagen mocht ik terug komen om de foto op te halen. En ik had het kunnen weten!
Dezelfde assistent waarbij ik de foto had laten maken, zat nu achter de balie. Ik vertelde dat ik mijn röntgenfoto op kwam halen en liet mijn ziekenhuis pas zien (alsof ik nu lid ben!). Hij haalde mijn foto een grote ladekast, liet mij een formulier tekenen en wenste mij nog een prettige dag...
"A nice day? But what's wrong with my x-ray?"
"Wrong? Why?"
"Why? The doctor wanted to keep it so that the "experts" could take a look at it!"
"O yes, I remember, wait..."
Vervolgens haalt deze vrolijke assistent een briefje uit mijn grote enveloppe waar ook mijn röntgenfoto in zit en leest hardop voor dat ik kerngezond ben en dat er vooral niks mis is met mijn longen...
Eerst opgelucht maar daarna redelijk beledigd vroeg ik de man wat hij had gedaan als er op het briefje had gestaan dat ik iets ernstigers had? Had hij dat dan ook zo vriendelijk en luid door de wachtkamer, vol met mensen, geroepen? Ik geloof wel dat met recht kan zeggen dat ik redelijk ben ingeburgerd aangezien ik nu maar een discussie van 5 minuten had en daarna maar 15 minuten behoorlijk beledigd en pissig was...
Mensen die mij een beetje kennen, weten dat dit in Nederland zeker 2 weken (zo niet langer) had geduurd!


Boarding School Anas.

Anas, het op 1 na jongste zusje van de familie, zit sinds februari op een boarding school. Dit houdt in dat zij 3 maanden weg is van huis, 1 maand thuis komt en vervolgens weer 3 maanden naar school moet. In april was zij weer even thuis maar nu komt zij pas in augustus weer thuis en als ik haar dus nog even wilde zien, moest ik naar haar toe. Samen met Anne heb ik dat dan ook gedaan! Anas had via via laten weten dat er een soort informatiedag was waar ouders en/of familie naar toe mocht komen om te kijken hoe de school/leerling het deed. Na een lange reis van 5 uur kwamen we eindelijk aan bij de school. Het was onwijs leuk om Anas te zien! We hebben erg lang zitten kletsen en ook weer veel lol gehad. Ik had Anne in de bus verteld dat ik nog wat had meegenomen voor Anas maar Anne vertelde dat ze dat waarschijnlijk niet aan mocht nemen. Toen ik Anas vertelde dat ik wat cadeautjes voor haar had meegenomen, gingen de geschenken dankbaar, hartelijk en welkom stiekem de zak van haar uniform in!
Na de lunch moesten we helaas allemaal verzamelen in de eetzaal waar ons een lange, warme en saaie middag vol speeches stond te wachten. En niet eens in het Engels! De speeches waren in het Kiswahili en werden vertaald naar het Luo, waar ik allebei niks van versta...
Al snel zijn we alle drie naar buiten ontsnapt en hebben we daar nog heerlijk met elkaar zitten kletsen. Anne was ook nog even naar de lokale supermarkt gegaan om de nodige spulletjes voor Anas te halen en daarna was het alweer tijd om te gaan...
Omdat het (uiteraard!) behoorlijk was uitgelopen, hadden we de laatste bussen naar Kisii en Kisumu gemist en moesten we nu naar huis met een Matatu. Mijn favoriete vervoersmiddel...!
Ik weet inmiddels heel goed hoe vervelend het is om blank te zijn in Afrika als het gaat om vervoer en/of prijzen, ik had me alleen nooit gerealiseerd hoeveel meer vervelend het is voor de niet-blanke die met jou mee is en vervoer probeert te regelen! Ik geloof dat er wel 6 Matatu-chauffeurs aan Anne stonden te trekken en ruzie stonden te maken over de prijzen. Uiteindelijk konden we ergens voorin zitten, dat is dan nog wel te doen. Helaas ging deze Matatu maar tot Kisii en moesten we daar dus weer een andere Matatu pakken naar Kisumu. Dat was minder. Inmiddels was het donker geworden en hebben we dus veel minder keus, vooral omdat ik (een blanke) erbij was. We hebben de eerste, beste Matatu gepakt en we kregen (uiteraard) de rotste plekjes. Anne viel uiteindelijk op mijn schoot in slaap en ieder lichaamsdeel van mij ook omdat ik aan alle kanten klem zat. Na een lange en vermoeiende terugreis, konden we rond 10 uur nog snel een pannekoek naar binnen werken en lekker naar bed!


Nieuwe Mzungu's.

Zo'n 3 weken terug zijn er twee Nederlandse meiden in Kisumu aangekomen. Selly en Margreet zijn twee studenten uit Groningen die voor 10 weken hun stage lopen in een ziekenhuis en Kisumu en daarna nog 2 of 3 weken heerlijk gaan genieten van Kenia!
Via deze website hadden de meiden contact gezocht en gevraagd of ik ze misschien een leuke verblijfplaats kan vertellen. Gastvrij, hartelijk en welkom als ik nu ben, heb ik ze meteen aangeboden ze op te halen op het vliegveld en ze Kisumu te laten zien. Dit vonden ze helemaal een veilig en fijn idee! Zaterdag 7 mei kwamen ze aan op het vliegveld in Kisumu en samen met Sammy (de vaste Tuktuk-chauffeur van bijna alle Nederlanders in Kisumu) heb ik ze Kisumu laten zien. De meiden waren uiteraard behoorlijk uitgeput van de lange reis en hadden vooral behoefte aan een lekker koel drankje, een douche en flinke siësta! Voorlopig verblijven ze nu in "The Duke of Breeze", een hotel met Nederlandse eigenaren, midden in het centrum van Kisumu. Misschien dat ze later nog in een gastgezin willen verblijven, maar voorlopig voldeed dit hotel prima aan hun eisen!
Het zijn hele leuke, gezellige en vooral ondernemende studenten! Het is dan ook erg gezellig om dingen samen te doen en gewoon om bij te kletsen over onze week en over Kenia/Kisumu.
Ook zijn ze inmiddels al een keer op Nyalenda geweest om de familie te leren kennen en om gezellig te sjoelen en te eten.


African Wedding.

Zaterdag 14 mei zou er een bruiloft plaats vinden waar ik samen met Selly en Margreet heen zou gaan. Helaas moest Molly, de vrouw die ons had uitgenodigd omdat zij in het kerkkoor zit, ons vertellen dat de bruiloft niet door ging! Waarom niet, wist niemand. Daar zijn ze niet zo open over in Afrika...
Een week erna vertelde Molly ons dat de bruiloft toch weer door ging, nu op zaterdag 28 mei. Helemaal fris en fruitig en in onze mooiste outfit (voor Afrikaanse begrippen dan...)
gingen we op zoek naar de kerk waar de bruiloft plaats zou vinden. Het verbaasde ons niet dat wij veel te vroeg waren en dat de bruiloft veel te laat begon.
Maar toen we eenmaal klaar zaten in de kerk, was het genieten! Het gaf mij een Disney-achtig-sprookjes-gevoel toen de bloedmooie Afrikaanse bruid in een beeldschone, spierwitte jurk op het nummer van Kelly Clarkson - A moment like this, dolgelukkig de kerk binnen kwam lopen! KIPPENVEL!
De bruidegom was wat lastiger te herkennen, hij had hetzelfde aan als "his best man"...
Het was een lange maar zeer mooie en geslaagde dag. We waren er alle drie stil van en hebben genoten van de kerkdienst en de receptie. Helemaal toen tijdens de receptie alle oudere vrouwen het ervan namen toen de muziek aan ging. Het was een prachtig gezicht om deze Afrikaanse vrouwen zo te zien genieten van muziek!
's Avonds hebben we deze mooie dag afgesloten door zelf ook nog even te gaan dansen in "The Grill". Dit is een discotheek in het centrum van Kisumu. Samen met Selly, Margreet, Betty, Vincent, Maurice, Sarah, Bart en de studenten hebben we een top avond gehad!


Ik ben nog ruim 3 weken in Kenia, dan moet ik helaas alweer afscheid nemen. Natuurlijk wist ik dat dit moment ging komen, maar het maakt het niet leuker!
Iedere maandag en dinsdag werk ik nu als Child Counsellor op St. Mark, de rest van de week verdeel ik mijn dagen tussen Pandi en bezoekjes die ik de afgelopen 6 maanden nog had beloofd te doen!
Zo ga ik deze week nog naar Betty die in Kakamega woont, ik ga nog naar Ligega om afscheid te nemen van Kizito (de vader van het gezin) en wie weet waar ik allemaal nog heen ga!

Ik probeer jullie allemaal zo goed mogelijk op de hoogte te houden van deze laatste 24 dagen!

Tot snel,

Jessica.