ORITI!!

Zo, alweer m’n laatste webverslag vanuit Kisumu, Kenia. De laatste weken en dagen hebben vooral in het teken gestaan van afsluiten, afronden, afscheid nemen en feesten! Vooral dat laatste is natuurlijk erg vervelend...

Graag wil ik jullie voor de laatste keer meenemen naar mijn (spannende) avonturen in Kenia.


Musoli.

De oudste zus van het gastgezin, Betty, woont en werkt in Musoli. Betty komt wel bijna ieder weekend naar Kisumu en dan hebben we de langste gesprekken en de grootste lol om van alles en nog wat. Betty had gevraagd of ik niet eens naar Musoli zou willen komen om haar en haar huisje te bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan! Samen met Anne ben ik met een Matatu richting Kakamega vertrokken en rond 5 uur ‘s middags kwamen we aan in Musoli. Betty zat al een poosje op ons te wachten en was blij dat we er eindelijk waren! Ze heeft een mooi en groot huis, ze heeft zelfs een toilet en een douche! Helaas waren ze dit weekend allebei kapot... De rest van de middag hebben we heerlijk zitten kletsen, muziek geluisterd en koekjes gegeten onder het genot van vele kopjes thee!
Het was super gezellig en hoewel ik mijn broer onwijs mis en waardeer, was het de afgelopen maanden toch ook wel leuk om zoveel zussen om me heen te hebben!


Ligega/Dunia.

Als je afscheid neemt van het gezin in Kisumu, hoort Kizito (de vader van het gezin) er natuurlijk ook bij, dus ging ik voor de laatste keer een lang weekend naar Ligega. Hier heb ik na een lange periode John, James en Benter weer gezien! Ik had ze wel vaak aan de telefoon gesproken, maar bij elkaar zijn is dan toch weer anders. John en James hadden mij 2 weken geleden gebeld met de mededeling dat ze een puppy hadden gekocht, met de vraag of ik deze puppy een naam wilde geven... Hier moest ik toch wel even over denken. Ik beloofde ze terug te bellen en John zou de puppy voor zolang Jessiekaka noemen... Die naam vinden ze erg grappig hier...
Toen ik ging nadenken over een naam, kwam ik opeens op de naam "Dunia". Toen ik voor het eerst naar het ziekenhuis ging hadden ze mij verkeerd verstaan en hebben ze "Dunia" in plaats van "Donia" opgeschreven. Omdat ik toen verging van de pijn, had ik geen zin om het hele proces nog een keer door te lopen en dus besloot ik het maar zo te laten. Later hoorde ik ook van iemand van "Dunia" in Kiswahili "De wereld" betekent. Nou, mooier kon niet, dacht ik. Je gaat naar Ligega en daar vindt je de wereld!
"Dunia" dus. Aan het eind van de middag heb ik de kleine pup in mijn handen gehad, lekker kroelen en spelen. Hij was wel erg klein en John dacht ook dat de pup veel te vroeg bij de moeder was weggehaald. Dat hebben we geweten, de volgende morgen vonden we hem namelijk dood terug onder het gasstel. Heel gek maar ik was er erg nuchter onder; dat is de natuur, toch? Maar John was helemaal over z’n toeren! We hadden toch wat moeten doen en wat zielig, arme Dunia...
Ach ja, "Life is a bitch, sometimes"!
Maar goed, we hebben de puppy toch een waardige begrafenis gegeven en Kizito heeft nog even voor hem gebeden. (Toen was John ook weer tevreden...)

Zondag kwamen Sarah en Bart met de studenten langs en hebben we heerlijk gebarbecued. Het was een erg gezellige middag en helemaal om te zien hoe zeer Kizito geniet van het vele gezelschap om hem heen. Het was een fijn weekend in Ligega, hoewel het soms lastig is om de enige te zijn die de lokale taal niet spreekt. Het was erg dubbel om afscheid te moeten nemen, van de plaats, maar zeker ook van de mensen. Ik heb het altijd erg naar m’n zin gehad in Ligega.


Project St. Mark.

Deze week heb ik eindelijk mijn project af kunnen sluiten. Na 3 tot 4 weken gewacht te hebben op 2 stoelen en 1 tafel, waren ze eindelijk klaar! Ja, ze waren klaar...en nu? Hoe komen ze op school? Ja, moeilijk, moeilijk en uiteraard zat dat opeens niet bij de prijs inbegrepen... Nu was ik het toch wel zat, mijn geduld was op. Ik heb Sammy, m’n vaste TukTuk chauffeur, gebeld en samen hebben we alles op het dak vastgebonden en hoewel het wat uitstak aan de achterkant, ging het prima!
Eindelijk was het project klaar!

Afgelopen maandag hebben we het project officieel geopend. We hadden afgesproken om ’s middags het kantoor te openen, uiteraard ging hier ook weer enige strijd aan vooraf. ’s Morgens zouden Florence en ik gewoon cliënten hebben, maar we werden onderbroken door Roberts, de projectleider van Child Counselling. Hij had contact gehad met de head-administrator van Pandi en hij kon alleen nu komen! Nu?! Maar de leerkrachten en andere mensen die uitgenodigd zijn komen vanmiddag? Oke, "PolePole"... Inmiddels ben ik wel wat gewend maar blijkbaar kennen ze mij ook! Vlak voor de "plechtigheid" werd er namelijk glimlachend verzocht of ik niet gewoon mijn mond kon houden en kon lachen als de ceremonie zou beginnen (Van wie zou ik dat nou hebben?...).
Ik begreep het ook wel, maar inmiddels was ik wel zwaar geïrriteerd over alle aanpassingen en wijzigingen die zich vooral aan onze kant plaats moesten vinden. Maar goed, het was een korte, officiële en lichtelijk overdreven ceremonie... Als de school en Pandi nu tevreden zijn, ben ik allang blij!


Ziekenhuis.

Ook ben ik helaas weer ziek geweest, wel heel kort deze keer. Ik had al 2 dagen last van diarree en besloot toch maar weer even naar het ziekenhuis te gaan. Deze keer had ik Difterie, een ziekte waar ik voor ingeënt ben. Ergens heb ik toch geïnfecteerd water gedronken en heb ik de bacterie in mijn lijf gekregen. Ik had de bacterie nu in mijn lijf en de bacterie was zich wel aan het ontwikkelen. Gelukkig kreeg ik weer een hele zooi pillen mee en al snel voelde ik me beter.


Afscheidsfeest.

Ik houd helemaal niet van afscheid nemen, maar omdat het hier toch wel gebruikelijk en iedereen steeds om een datum bleef vragen, had ik besloten om afgelopen zaterdagmiddag een lunch te houden zodat iedereen "gedag" kon zeggen. Anne had aangeboden om alle boodschappen te halen en omdat ik niet wilde dat familieleden in de keuken zouden staan tijdens de lunch, had ik Electine gevraagd om voor ons te koken. Het was een heerlijke lunch en uiteindelijk hadden we een gezellig koppel bij elkaar!
’s Avonds hebben we ook nog met een grote groep buiten gezeten, gezellig wat gedronken, marshmellows gegeten, gekletst en naar muziek geluisterd.
Een zeer geslaagd afscheid!


Ik heb nu nog 3 dagen te gaan voordat ik vertrek. Het komt heel dichtbij nu en dat maakt het ook erg moeilijk... Ik heb hele bijzondere mensen ontmoet en veel mensen zijn me dierbaar geworden, waarvan een persoon in het bijzonder...

Aan de ene kant is het moeilijk om afscheid te nemen, aan de andere kant ben ik ontzettend blij om weer naar de huis te gaan en is de mogelijkheid en de reden om terug te gaan steeds meer aanwezig.

Ik wil iedereen in Nederland (en de Nederlanders in Kisumu) heel erg bedanken voor alle lieve berichtjes, kaartjes, e-mails, reacties, telefoontjes, sms-jes en alle lieve gedachten en wensen! Het was een reis en avontuur om nooit meer te vergeten en ik weet zeker dat het mij voor altijd veranderd heeft. Ik hoop jullie allemaal snel in Nederland weer te zien om ook jullie verhalen van de afgelopen 6 maanden te horen!

Heel veel liefs en tot snel!
Jes.