Introductieweek 1.

Omdat we deze week ontzettend veel gezien hebben, had ik wat moeite om dit allemaal in een verslag te zetten.
Om verschillende verzoekjes te beantwoorden, ga ik dan toch maar m'n best doen!

Maandag zijn we begonnen bij Pandipieri. Om half 9 moesten we aanwezig zijn en zouden we starten met het project "Nutrition".
Afrika zou Afrika niet zijn als wij niet tot een uur of 9 hebben zitten wachten op iemand...
Toen we eenmaal door iemand werden opgehaald, kregen we steeds een korte rondleiding en uitleg over het project om vervolgens doorgestuurd te worden naar de volgende. Met het gevolg dat we nog voor 10 uur alle projecten van de hele week al gezien hadden!
Tsjaa, dan ga je als Hollandse dames toch maar even ingrijpen. Wisten deze mensen nu echt wat de bedoeling was en realiseerden zij zich dat wij hier ergens voor 4 maanden aan de slag moesten? Is het dan niet handig om iets ook iets van de werkzaamheden te laten zien? ...

Oke, dan beginnen we weer opnieuw. Poging 2. "Nutrition". We mochten mee op huisbezoeken. Dit project houdt ondervoedde baby'tjes in de gaten en zorgt ervoor dat deze kinderen extra voeding krijgen.
Het was niet te geloven hoe sommige mensen wonen, leven, eten en werken!
De kinderen zagen er soms zo ontzettend verzwakt en ondervoed uit!
Ondanks alles waren de mensen ontzettend hartelijk en open. Maar ja, misschien ook met de achterliggende gedachte dat je als blanke toch wel wat meer bij je hebt dan alleen je flesje water....

's Middags zijn we mee geweest met het project "Home-Based-Care". Dit project bezoekt oudere, zieke en/of invalide mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Tijdens een huisbezoek wordt er gevraagd of ze voldoende hulp krijgen uit de "community" (de buurt) en of de organisatie nog iets voor ze kan betekenen. Ook hier verbaasde de open, Afrikaanse cultuur ons weer. Of we niet even op de foto wilden met de vrouw dat min of meer lag te sterven aan AIDS. "Uhm, no thank you. I don't think my mother would approve that."
Na enige uitleg van beide kanten bleek dat de Afrikaanse mensen foto's van zieke mensen niet als leedvermaak zien, maar als een herinnering voor ALS ze ooit weer beter zijn. Ook weer zo'n gigantisch cultuur verschil!

Toen we dinsdagmorgen op Pandipieri aankwamen, was Chris (projectleider) duidelijk "not-amused"! Het was toch echt de bedoeling dat wij aan ieder project minstens een hele dag zouden besteden. Dit wisten wij ook, maar ja, hoe we dat beter hadden kunnen handelen, wisten we ook niet...
Oke, dan beginnen we opnieuw...
Poging 3.

Nu gingen we mee het project "Environmental". Dit project zorgt vooral voor voorlichtingen over schoon water, hygiëne en andere huishoudelijke tips. 's Morgens zijn we mee geweest naar een voorlichting voor moeders; hoe was je je handen goed schoon?...
Het was mooi om te zien hoe serieus de moeders dit onderwerp namen en je weet meteen dat deze info goed verspreid wordt. Een moeder deelt de info met andere vrouwen en natuurlijk leert ze het haar kinderen! "If you teach a man to fish, he will eat for a lifetime. If you teach a woman to fish, her whole village will eat for a lifetime".

's Middags zijn we naar een school geweest om met de kinderen over de gewassen te praten. Deze kinderen hielden een moestuin voor school bij en nu gingen we praten over hoe je deze gewassen gezond houdt en hoe je je eten schoon houdt voordat je het eet.

Woensdag moesten we naar het project "HIV & AIDS" (CHIC). Dit is een soort lokaaltje waar een stuk of 8 computers staan waar mensen informatie op kunnen zoeken over ziektes, aandoeningen en andere medische informatie. Het is de bedoeling dat je het onderwerp helemaal doorleest en er dan daarna een soort testje over maakt, om te controleren of je het wel goed hebt gelezen...
Oke, na 4 testjes gemaakt te hebben, hadden we het toch wel gezien. "Was dit nu echt jullie project?" "Nee, zaterdag geven we voorlichting aan kinderen over HIV en AIDS." "O, zouden we dat dan niet bij kunnen wonen, want dit hebben we nu toch wel gezien..." "Oja, dat is wel een goed idee!"
Met het gevolg dat we deze middag lekker vrij waren!

Donderdag zijn we weer met "Home-Based-Care" mee geweest. "Maar daar zijn jullie toch al geweest?"
"Ja, maar het staat nu weer op het programma..."
Dit keer zijn we naar de sloppenwijk "Flamingo" geweest, wat echt ontzettend ver lopen was! We liepen met 2 dames van het project mee en het was echt zwaar! Wij liepen maar te zeulen met wat broodjes en ontzettend veel water, hijgend en zuchtend in de brandende zon...
Maar deze dames doen dit iedere dag, zonder water, zonder brood...
Niet te geloven! Echt respect!
We gingen weer bij mensen op bezoek. Vragen hoe het met ze ging en of wij nog iets voor ze konden doen...
Weer werden we keihard geconfronteerd met het feit dat wij met geld komen en de Afrikanen hier gewoon om kunnen vragen...pittig dus.
Ook 's middags liepen we nog steeds in de bergen rond, om 3 uur konden we eindelijk even bijkomen; we waren weer thuis!

Vrijdag had "father Hans" (jaja, de Nederlandse mede-oprichter van Pandipieri) ons gevraagd om model te zitten bij de "Art-School". YES!! Lekker zitten...dachten wij....
Nee hoor, minstens 20 minuten in dezelfde houding staan, zitten of liggen. En echt geen houding die je zelf op je vrije zondagmiddag in de zon zou kiezen om voor een half uur aan te nemen....

De afgelopen dagen hebben we ontzettend veel gezien, veel mensen leren kennen maar ook zijn we met de neus op de feiten gedrukt. Het is hier gewoon zo ontzettend anders!
Op straat wordt je aangesproken omdat je blank bent, er wordt geld van je gevraagd omdat je blank bent, je moet meer betalen voor dingen omdat je blank bent...
Ja, ik wilde naar Afrika, ik heb ook geld voor goede doelen meegebracht en ergens had ik dit ook gewoon kunnen weten.
Ik wist het ook, maar dat het ons en de mensen hier zo dagelijks zou bezig houden, dat had ik niet verwacht. Deze week zat ik dan ook wel een beetje in de knoop met mezelf: als het toch alleen maar om het geld gaat, wat doe IK hier dan nog?

Gelukkig kan ik veel praten met Maaike en heb ik regelmatig contact met het thuisfront die er dan wat peptalk uitgooien!
Uiteraard hoop ik ook gewoon "mijn project" te kunnen vinden waar ik echt alles in kan stoppen, want dat is nu natuurlijk ook nog niet het geval. Dat maakt het dan ook zo moeilijk, want je weet nog niet precies wat je hier nou eigenlijk komt doen.
Dus kom ik maar weer terug op:

Alles over je heen laten komen en eerst maar eens genieten!
HAKUNA MATATA, was het toch?!

Volgende week gaan we introductieweek 2 in en dan hopen we echt dat we hier allebei ons eigen project kunnen vinden!

Ik houd jullie uiteraard op de hoogte en ik zal proberen om binnenkort nog wat foto's op de site te zetten!

Heel veel liefs!

Jessica

Ook wil ik nog steeds iedereen bedanken en aanmoedigen van het schrijven van reacties, krabbels en berichtjes, voor het sms'en, telefoneren en ieder ander mogelijk contact! Hoewel ik niet op iedereen persoonlijk kan reageren, doet het me hier ontzettend goed om te weten dat er zoveel mensen vanuit Nederland met mij meeleven en over m'n schouder mee spieken! BEDANKT!