Introductieweek 2.

Voor ik begin aan mijn verslag over de laatste introductieweek, wil ik iedereen weer super bedanken voor alle reacties! Het is echt geweldig om na bijzondere ervaringen of zware dagen te kunnen lezen dat iedereen in Nederland zo met je meeleeft! Echt, onwijs bedankt en keep it up!!

Maandag hebben we meegelopen met het project "Child Counselling". We zijn 's morgens eerst (met de Jeep van Pandi, wat een luxe!) naar Magady geweest. Dit is een onderdeel van Pandipieri en is bevat ongeveer dezelfde projecten. Hier hebben we gekeken naar de school, de opleidingsschool voor meiden, de kliniek en de ruimtes voor "counselling". Het was erg leuk om te zien dat mensen hier wel echt werk van maken. De kamertjes zijn ruim, schoon en logisch ingericht. Ook is er veel materiaal aanwezig voor de kinderen om te spelen tijdens het praten of om met het materiaal aan te geven wat het probleem is. Ik vond het een heel mooi project.

's Middags zijn we (weer met de Jeep) naar een school geweest, vlakbij onze compound.
De St. Mark school. Ook hier gingen we meelopen met een Child Counsellor. Helaas konden we niet veel zien omdat de gesprekken met de leerlingen uiteraard privé zijn en de kinderen hebben liever niet dat er opeens vreemde (blanke) mensen bijzitten.
Dus werden we daarna door de school rondgeleid en wat we daar te zien kregen, was echt niet normaal!
Ik ga m'n best doen om het zo goed mogelijk te beschrijven:
-Stel je een klaslokaal in Nederlands formaat voor.
-Stop hier voor zo'n 10 tot 20 kinderen stoelen en tafels in.
-Haal wat ramen weg, voeg wat stof toe.
-Haal alle meubels voor de leerkracht weg, op 1 bureau en 1 kast na.
-Stop de kast vol (letterlijk vol!) met alle papieren die je in een school kan vinden en noem dit je "documentatie"...
-En als allerlaatste, voeg hier zo'n 120!! (IK OVERDRIJF NIET) jongens en meisjes aan toe.
TADAA: nu heb je een klas in St. Mark....

En dan zit je opeens bij de "headteacher"...
"So, you are a teacher?"
"Uhm, yes...but I am NOT going to teach here!!"
Gelukkig begreep hij dit meteen en legde ons ook uit dat dit wel een hele aparte situatie was. De school heeft namelijk ruim voldoende klaslokalen en ook genoeg leerkrachten, ze hebben alleen niet genoeg meubels. Dan zou je denken dat je eerst dat probleem op gaat lossen...Maar ja, van de Keniaanse regering mag je geen stop zetten op het toelaten van leerlingen. Dus is dit voor nu de beste oplossing...

"So, what do you want to do here, in Kisumu?"
Maaike vertelde dat zij met jonge kinderen wil werken, zoiets als werken op een "daycare" of "nursery school". Ik gaf aan dat ik hier als juf werken, echt niet zag zitten en dat ik wel graag met kleine groepjes kinderen zou willen werken. Ik had namelijk daarvoor van de counsellor al gehoord dat er veel kinderen rondliepen die wel wat individuele aandacht konden gebruiken. Het zou in Nederland te vergelijken zijn met Remedial Teaching. Sommige kinderen hebben hulp nodig bij het leren lezen, het leren schrijven en het allerleukste:
Sommige kinderen hebben hulp nodig bij het creëren van zelfvertrouwen en het op komen voor jezelf! HAHA! YES!
"Uhm yes, I think I can help you with that!"
Komen eindelijk al m'n drama lessen toch nog van pas, hier in Afrika!
Ik heb dus m'n project gevonden!

Dinsdagochtend waren we vrij en 's middags had Roberts van "Child Counselling" ons uitgenodigd om op een school te gaan kijken hoe leerkrachten training kregen in het geven van lessen over HIV en AIDS. Aangezien Maaike nog op de scholen van Pandi zelf wilde kijken, ging ik alleen mee. Helaas viel dit een beetje tegen omdat het de eerste bijeenkomst was en de leerkrachten zelf niet wisten wat nou precies de bedoeling was, kwam er totaal geen interactie tot stand! Ik vond het een beetje sneu voor de trainer dus ging ik maar dingen roepen...Ik dacht, ik krijg ze wel mee...maar helaas...

Woensdagmorgen zijn we met het project "Rehabilitation" de stad in gegaan om te zoeken naar straatjongens. Het is dan de bedoeling om met de jongens in contact te komen, met ze te praten en ze vervolgens uit te nodigen om naar Pandi te komen. Hier krijgen ze onderdak, voedsel, zorg en onderwijs. Het was heel onwerkelijk om te zien hoe deze jongens leven. Ze hangen wat rond, bedelen om geld, doen wat kleine klusjes, gokken om geld en snuiven lijm. En dit doen ze allemaal niet stiekem, dit doen ze gewoon open en bloot.
Omdat we 's avonds ook weer met de "streetworkers" mee zouden gaan, waren we 's middags vrij. 's Avonds was het allemaal nog veel indrukwekkender! Nu waren het echt heel veel jongens en ze kwamen bijna op ons afgerend!
"You are beautiful, can I have 5 bob (geld)?"
"I want to go home, can I have some money?"
"I am so hungry, can you give me some food?"
"I like your watch, give me!"
Allemaal schooiertjes, getraind en gehard voor het leven op straat. Wat een leven! Tot onze schrik kwam er toen opeens een kleine mannetje uit de groep lopen, amper 7 jaar. Gelukkig was dit zijn eerste dag op straat en konden we hem meteen meenemen naar Pandi. Toen ging de avond heel snel omdat de "streetworkers" de kleine jongen zo snel mogelijk op Pandi wilde hebben. Hij woont nu bij ons op Nyalenda.

Donderdag zijn we mee geweest met het project "Childs Rights and Avocacy". 's Morgens zijn we mee geweest met de "follow-ups". Dit betekent dat kinderen die eerder in aanraking zijn geweest met Pandi, worden opgezocht om te kijken hoe het nu met ze gaat. Helaas is het allemaal niet zo geregeld als in Nederland en zijn we dus de hele morgen bezig geweest met het zoeken naar een jongen die we nooit hebben gevonden. Je wordt van het schooltje naar een huisje gestuurd en van het huisje weer naar een ander huisje tot het spoor doodloopt en de zoektocht ophoudt. Heel teleurstellend en indrukwekkend want als je hem niet kunt vinden, kunnen ze ook niks doen totdat hij op magische wijze weer boven water komt!

Vrijdag stond in het teken van "Education" (onderwijs). Er zijn hier in Kenia twee verschillende soorten scholen; "Formal" en "Non-Formal". Allebei de soorten onderwijs zijn gratis, maar voor "Formal Education" moet je sowieso je boeken, je uniform en je andere schoolspullen zelf betalen. Op een "Non-Formal" school worden geen uniformen gedragen en zijn de meeste materialen op school aanwezig.
Vandaag zijn we wezen kijken op de "Non-Formal" school van Pandi. Omdat er te weinig geld is voor voldoende leerkrachten, zitten alle leerlingen van alle leeftijden en niveaus in 1 lokaal. Dit waren zo'n 30 kinderen. We werden gelijk in het diepe gegooid want de leerkracht liep het lokaal uit:
"Can you please check the answers? If they're correct, give them a tick". (Dat bleek later een krulletje te zijn)
"I'll be right back....and Oh, they don't speak English..."
Oke....daar sta je dan, met al je kwaliteiten...
We liepen maar een beetje rond, hielpen wat kinderen en deden ons best. Maar toen de oudste meiden van plan waren er vandoor te gaan, heb ik toch maar even de leerkracht terug gehaald.
Gelukkig hoefden we dit alleen in de ochtend te doen omdat ze 's middags geen les hadden.
Terwijl we even pauze hadden en in het gras wat zaten te drinken, kwam er een jongen op ons af gelopen, Brian. Hij had ons gezien op straat en wilde nu bij Pandi komen. Wij hebben hem geholpen om met de juiste persoon in contact te komen. Ik had Alex van "Streetwork" gebeld en hij had weer contact gehad met iemand anders van Pandi zodat de jongen voor nu in ieder geval opgevangen kon worden. Hij woont nu ook bij ons, in Nyalenda. Het gaf ons een goed gevoel dat de jongen ons herkend had en zich bij ons veilig voelde en toch om hulp kwam vragen!

Zaterdag zijn we, op uitnodiging van Sarah en Bente, mee geweest naar het zwembad om met de straatjongens- en meiden te gaan zwemmen en daarna patat te eten in de stad. Gelukkig had ik nog wat leuke opblaasbare strandballen bij me, dankzij een hele leuke speelgoedwinkel in Hellevoetsluis!
Het was ontzettend leuk en mooi om de "schoffies en schooiers van de straat" nu eens echt als kinderen te zien! Ze genoten van het water en van het spelen met elkaar en met de bal! Geen ruzie, geen strijd, geen gebedel, gewoon kinderen! Zoals het hoort!

Om de week mooi af te sluiten, zijn we vandaag voor het eerst samen op avontuur gegaan! We zijn naar Yala gegaan om daar te watervallen te bekijken. Het was een heel avontuur! Met de bus naar Yala en dan maar vragen waar het is. Het was een hele wandeling in de brandende zon en toen we er eenmaal waren, bleek dat we een heel simpel, geïmproviseerd bruggetje over moesten...
Maar goed, samen komen we er wel en we hebben het overleefd!
Daarna hebben we heerlijk bij de watervallen pootje zitten baden en onze banaan gegeten!

Om het nog even samen te vatten:
Maaike gaat op de "Nursery school" van Pandi werken en ik op de St. Mark School!
Hier zijn we allebei natuurlijk erg blij mee, nu kunnen we eindelijk wat gaan doen!

We houden jullie uiteraard op de hoogte en volgende week kunnen jullie weer een verslag verwachten!
De foto's zet ik er ook weer zo snel mogelijk op!

Heel veel liefs,

Jessica.