Toch nog niet aan de slag...

Zoals jullie in het vorige verslag konden lezen, zou ik deze week aan de slag gaan op de St. Mark school in Nyalenda. Helaas begon deze week iets anders. Vanaf zondagavond heb ik namelijk af en aan moeten lopen naar het inmiddels o-zo-geliefde-gat-in-de-grond!
Ja ja, het was zover, Jes was ziek geworden. Maandag en dinsdag heb ik amper gegeten en heb ik vooral veel geslapen, uiteraard met de nodige onderbrekingen om naar de w.c. te rennen! Dinsdag ben ik (op advies van diverse moeders) maar begonnen met het slikken van Imodium. Woensdag was de diarree zo goed als over, maar de buikpijn bleef. Toen het donderdagmiddag weer opnieuw begon met de diarree (en het was echte diarree, zo dun als water!) wilde ik toch even langs het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis werden we weer geconfronteerd met zinloze systemen, veel wachten en voor alles apart betalen. Eerst moesten we een nummertje trekken en werden mijn gegevens genoteerd. Helaas kon de beste man niet echt goed lezen, want uit mijn paspoort gegevens haalde hij de achternaam "Dunia". Geeft niks, ik was al lang blij, op naar het volgende loket. Toen mijn naam (let op, NAAM niet NUMMERTJE (?)) werd omgeroepen, moest ik bij de zuster komen die mijn lengte, gewicht en bloeddruk opnam en noteerde waarna ik vervolgens weer naar een ander loket moest om eerst te betalen en weer te wachten. Toen mocht ik bij de dokter komen. Hij stelde wat vragen, drukte wat op mijn buik en stelde voor om een bloed- en ontlasting onderzoek te doen. Prima, ik moet toch weten wat er mis is. Op naar het volgende loket. Eerst weer betalen en nu hoefde ik niet meer te wachten maar kon ik meteen door voor het bloedprikken. Eerst even de naald goed inspecteren, is ie wel echt apart verpakt en verzegeld? Ja, dat was ie, hang 'm er maar in dan! Terwijl het lab mijn bloed ging onderzoeken, kreeg ik een bekerTJE om "even mijn ontlasting in op te vangen". Ik begon eerst heel hard te lachen; dit was zeker een grapje?
"Uhm, excuse me, I'm suffering from diarrhea, do you really think I can handle this cup?"
De man zag de humor er helemaal niet van in; dit was nou eenmaal het bekertje voor het onderzoek van ontlasting...
"Ok...I guess I could give it a try..."

Even voor de duidelijk, het was echt een klein bekertje! Haal even het plaatje in je hoofd van een bekertje voor een urine onderzoek, deel de diameter door 3 of 4 en je hebt het bekertje waarin ik mijn diarree moest opvangen! Dat was toch wel een hele kunst op zich!
Maar goed, het was gelukt en het was gelukkig net genoeg om te onderzoeken.
Na de onderzoeken moesten we wachten op de uitslagen. Dus eerst weer betalen en daarna naar het volgende loket. Na zo'n 45 minuten waren mijn uitslagen er. Ik moest weer mee naar de eerste dokter en hij ging mij dan vertellen wat er mis was. Met mijn bloed was gelukkig niks aan de hand, ik had dus ook geen malaria. Ik had last van een parasiet in mijn buik. Deze had ik waarschijnlijk opgelopen met het eten van een salade (die iedereen van het gezin ook had gegeten).
Niks ernstigs, gelukkig. Ik mocht naar huis met een antibiotica kuurtje en wat pijnstillers.
En ja, je raadt het natuurlijk al, eerst even betalen en daarna naar het volgende loket waar ik de medicijnen op kon halen. Tijdens het wachten, stond ik mijn uitslagen nog eens te bekijken. Op het formulier was verder niks ingevuld, alleen de uitslagen van mijn bloed- en ontlasting onderzoek. Waar waren de gegevens van mijn bloeddruk, lengte en gewicht gebleven?...

Al met al was het wel weer een avontuurtje, in ieder geval mijn hoogte (diepte) punt van de week!
Het ziekenhuis bezoek heeft me wel (niet schrikken) 26,50 euro gekost!
Niet te geloven! Daar red je het in Nederland niet eens mee om bij een ziekenhuis te komen!

In ieder geval gaat het nu weer een stuk beter en voel ik me ook echt weer goed. De buikkrampen zijn weg, ik kan weer gewoon naar de w.c. en mijn eetlust is ook terug. Hoewel ik wel wat voorzichtiger ben met salades...

Ik hoop morgen dan ECHT te kunnen beginnen op St. Mark, nu kriebelt het wel. Helemaal als je de hele dag alleen in je bed ligt, ga je je toch wel snel vervelen. Gelukkig kwam mama Mary wel vaak even langs om te kijken hoe het ging en bracht ze ook vaak thee en geroosterd brood mee. Dat is wel echt luxe hier! Daar was ik dan ook wel heel zuinig op, het heeft een hele dag geduurd voor ik het op had!
Ook is het verbazingwekkend hoe snel het nieuws rond gaat dat je ziek bent. De keren dat je buiten komt, vraagt iedereen hoe het met je gaat, hoe je je voelt en of ze nog iets voor je kunnen doen! Voor elkaar zorgen, dat kunnen ze wel hier in Kenia!

Vrijdag waren Benter en Bart jarig en bij een verjaardag hoort natuurlijk taart! Aangezien ik nog niet sterk genoeg was om te gaan werken en ik dus nog thuis zat, had mama Mary gevraagd of ik haar wilde helpen met het bakken van de taart.
Natuurlijk, heb ik toch nog iets te doen!
Ik heb niet heel veel gedaan, maar het was wel even gezellig. Het resultaat mocht er zijn, helemaal nadat Steve de taart geglazuurd en versierd had!
Het was een gezellige avond en gelukkig waren ze allebei erg blij met de cadeautjes!

Ik hoop jullie dan volgende week eindelijk te kunnen vertellen hoe het op het project is en wat ik allemaal heb kunnen doen. Tenslotte zijn we hier nog maar voor 78(!!) dagen en nu wil ik toch echt wel aan de slag!

Veel liefs en tot volgende week!

Jessica.