Een klein (post)verhaaltje apart!

Helaas kan ik jullie nog steeds niet vertellen hoe het op mijn project gaat...
Ik ben nog wel 1 dag naar de school gegaan, maar na een uur "gewerkt" te hebben, werd ik door mijn begeleidster naar huis gestuurd. Ik was nog steeds ziek en als je ziek bent in Afrika en rust niet goed uit, duurt het beter worden alleen maar langer! Met die boodschap ben ik dan maar weer naar huis gegaan, maar wat voelde ik me ellendig! Ik ben nooit ziek en nu duurde dit grapje al bijna 2 weken! Iedereen is wel onwijs betrokken hier. Ik heb al verschillende mensen op bezoek gehad en mama Mary zorgt echt heel goed voor je, helemaal als je ziek bent!
Dinsdag ging het al wel weer een stuk beter en woensdag zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan om zeker te weten of de parasiet wel echt weg was. Na het onderzoek vertelde de arts dat mijn darmen gelukkig helemaal schoon waren, maar dat het zwakke en zieke gevoel nog wel even zou blijven omdat je lijf nog moet herstellen en omdat ik last had van de bijwerkingen van de medicijnen. Maar dat geeft niks, ik weet in ieder geval zeker dat de parasiet weg is!
Ik kon dus beginnen met inpakken!
We hadden namelijk een poosje terug al afgesproken en geregeld dat we donderdag voor een weekje naar Mombasa zouden gaan!

Maar goed, eerst had ik nog een pakketje klaar liggen bij het postkantoor. Bij Pandi had ik een bonnetje gekregen en met dat bonnetje en mijn paspoort kon ik mijn pakketje dan ophalen... Dat was helaas iets makkelijker gezegd dan gedaan...
Het avontuur begon bij het grote postkantoor in de stad. Hier wisten ze van niks en werd ik naar een ander kantoor gestuurd. Hetzelfde verhaal herhaalde zich zo'n keer of 3, tot ik het zat was en de eerste beste politieman aansprak. Zichtbaar geschrokken van mijn aanpak, nam hij ons mee naar het grote postkantoor waar ons avontuur begonnen was. Toen de medewerker zag dat we nu iemand van de politie hadden meegenomen, was hij erg behulpzaam. Hij zou meelopen naar het goede kantoor. Daar kwamen we uiteindelijk ook, maar niet voor we eerst alle kleine kantoren weer langs gingen die wij ook al hadden gehad...
Maar, uiteindelijk waren we toch echt op de goede plaats!

We liepen langs de balie helemaal naar achteren waar we een stuk of 3 zwaar gedemotiveerde medewerkers zagen zitten. Het werk wat ze daar deden bestond voornamelijk uit het lomp open maken van opgestuurde pakketjes en het vervolgens net zo lomp en slordig weer dichtplakken ervan...
Ik voelde de bui al hangen...
Een vrouw pakte mijn bonnetje aan en ging op zoek naar mijn pakketje. Na een minuut of 10 had ze dan eindelijk mijn pakketje! Ik herkende het aan de witte doos met oranje letters van de TNT. Ik zag meteen dat ook mijn pakketje net zo lomp was open gemaakt en weer was dichtgeplakt. Dat geeft niks, dacht ik nog. Dat wist ik van tevoren. Wat ik niet wist, is dat ze dat blijkbaar zo'n 6 keer willen controleren want toen ze eenmaal mijn pakketje had, ging ze het weer open maken! Omdat ze dit allemaal deed zonder iets te vertellen, vroeg ik waarom ze mijn pakketje aan het open maken was... Zwaar geïrriteerd keek ze me aan, maar zei niks. Toen zei een man aan het andere bureau;
"We have to check if there is nothing illegal in the package. Don't they do that in your country?"
"Yes, they do. But first of all, they have already checked this package before it got on a plane, then they have checked it when it arrived here and now you're opening it again, without informing me!"
Hier kreeg ik geen antwoord op, ik had het allemaal maar gewoon te nemen, tenminste, als ik mijn pakketje nog wilde hebben. En ja, dat wilde ik nog steeds heel graag! Maar goed, daar ging de inhoud...Sokken, pennen, boekjes, kauwgom, een kaart, wat bloc notes en o jee....VITAMINEPILLEN!!
Er werd nog net geen code rood afgegeven....Vitaminepillen, of ik wel niet wist dat dit verboden was over te laten komen!...
Maar het gaf niks hoor, ik mocht er gewoon voor betalen...
Uiteraard...

De vrouw keek op de bon op de doos en vroeg of dat in ponden betaald was...
"Uhm, no, that's in euro...".
Nou versta ik niet zo heel veel Kiswahili, maar toen de vrouw vervolgens een vraag stelde aan de man aan het andere bureau en hij "Europa" als antwoord gaf, kon ik mijn lach bijna niet inhouden! Deze vrouw vroeg net waar de euro vandaan kwam!
Wat eigenlijk nog veel grappiger was, was dat ze na deze vraag op het magische bedrag van 9,90 euro kwam. Dat moest nog even betaald worden voor de vitamine pillen. Niet te lang over nadenken Jes, gewoon betalen en weg wezen met dat pakketje.
Oke betaald...Gaan met die banaan!
Helaas, dat was nog niet alles...

Er moest ook nog 0.70 euro betaald worden voor de administratie kosten (lees: moeite voor het open maken van het pakketje en tape-kosten om het weer dicht te plakken). Oke, dat betaal ik ook nog wel. En met een snauw en vaag handgebaar kon ik dan eindelijk het postkantoor MET mijn pakketje verlaten.
(En niemand die om mijn paspoort heeft gevraagd...)

Nou wil ik wel even duidelijk zijn over mijn frustraties, zodat er geen misverstanden ontstaan in de reacties...
Het gaat mij absoluut niet om het geld, daar kwam ik niet voor naar Kenia. Maar wat mij dan stoort is dat er producten gekocht worden, het pakketje betaald wordt, de verzendkosten worden betaald en dan moet je hier in Kenia vervolgens hetzelfde traject doorlopen, gewoon, omdat zij dat willen. Er wordt niks uitgelegd, er zit geen logica in, het is gewoon zo! En ze weten toch wel dat je betaald, want je wilt je pakketje hebben!
Maar goed...Pap, mam, super bedankt voor het lieve pakketje, maar doe de volgende keer maar weer gewoon een kaartje!

Alle kaartjes of brieven zijn trouwens super welkom!
Er wordt hier 1 keer in de week post uitgedeeld en er niks zo leuk als post krijgen in Kenia! De hele kamer wordt ermee behangen!