Nog 56 dagen...

En dan staat er opeens op je website dat je over 56 alweer terug bent in Nederland! Wat gaat de tijd hier ontzettend snel! Zelfs op de dagen dat je niet lekker in vel zit, gaat het hard!

Maar goed, ik ben dan eindelijk begonnen op de St. Mark school in Nyalenda. Maandag begon de dag gelijk goed. De vrijdag ervoor zijn er verschillende groepjes en tweetallen kinderen uit de bosjes gehaald omdat ze zich met seksueel getinte uitingen bezig hielden...
Een groep van zo'n 5 leerlingen van 9 jaar, hadden een jongen van 6 jaar gedwongen tot uitkleden en het betasten van hem. Verder hadden er diverse jongen-meisje tweetallen of sex gehad of bijna sex gehad en anderen stonden erbij en keken ernaar. Wij kregen dit eerst te horen, Florence (de child-counsellor) en ik. Vervolgens waren de ouders naar school gekomen en kregen de kinderen een preek en een flink pak slaag van eerst de directeur, toen de adjunct directrice en daarna ook nog hun eigen leerkracht. Ik was hier gelukkig niet bij, maar het geschreeuw van de kinderen zal ik nog lang in mijn hoofd blijven horen. Ik wist al een poosje dat er ook op deze school geslagen werd, maar als je het dan van zo dichtbij meemaakt, lijkt het tot op je botten naar binnen te snijden!
Na het flinke pak slaag dat ze van meerdere mensen gekregen hadden, werden ze bij ons gebracht. De hele groep waarvan niet alle kinderen met dezelfde situatie te maken hadden...
Of wij even met ze wilden praten...
Florence gaf aan dat dit vandaag geen zin meer had; ze waren al gestraft zonder uitleg waarom en nu zouden we dus geen tekst en uitleg meer uit de kinderen kunnen krijgen. Toch stond de leerkracht er wel op, er moest met deze leerlingen gesproken worden. Dat hebben we dan ook maar gedaan, allemaal tegelijk. Het gesprek bleef nu oppervlakkig, want inderdaad, niemand van de kinderen had nu de moed om open en eerlijk te vertellen over wat er nu echt gebeurd was.

Dinsdagmorgen zijn Sarah en Bente weer terug gegaan naar Nederland. Ze zijn hier 6 maanden geweest en vooral met Maaike hadden deze meiden een leuke klik en ze zullen zeker gemist worden!
Omdat er vandaag op school een ouder bijeenkomst was, had de directeur/headteacher gevraagd of ik dan ook iets wilde zeggen...
Ja, natuurlijk wil ik wel iets zeggen, maar waar moet het over gaan?
Dat kon ik wel met een van de leerkrachten overleggen. Uiteindelijk zat ik dinsdagmorgen dus in mijn eigen klaslokaal alleen dit keer zat het stampvol met ouders! Ojee...dacht ik toen ik binnenkwam. Dat zijn wel veel ouders!
Het bleek opeens dat de bijeenkomst van meerdere klassen tegelijk was...en aangezien er in allebei de klassen zo'n 80 leerlingen zitten, had ik ruim 100 tot 120 ouders voor m'n neus zitten!
Eerst gaven de headteacher, de deputy en de leerkrachten een speech. Mooi, dacht ik. Dan weet ik gelijk waar het over gaat en kan ik een beetje inspringen...
O nee! Alles in het Kiswahili!
Ik heb eerst anderhalf uur moeten luisteren naar verhalen in een taal waar ik letterlijk geen zin van kan verstaan! Op het punt dat ik wilde vertrekken, hield een leerkracht mij tegen en vroeg mij of ik klaar was voor mijn speech. Ik vroeg haar wat voor zin dat had; ik had geen idee waar alles over ging, ik wist niet welke vragen de ouders stelden en ik wist ook niet of mijn speech nu nog wel gepast was! Nee, dat gaf niks want de ouders zijn allemaal voor jouw speech gekomen...!!
O...
Nou oke, mijn speech dan maar...
Uiteraard had ik me wel netjes voorbereid en ik heb heel keurig een stukje pabo-tekstboek uitgelegd over het verschil tussen "Nature and Nurture". Het kwam er dan vooral op neer dat kinderen veel slecht gedrag niet als "slecht gedrag" zien, maar gewoon kopiëren wat ze ergens anders gezien of gehoord hadden. Als jonge kinderen zich met sex bezig houden, dan hebben ze dat van iemand of iets gezien of gehoord.
De speech sloeg volgens de schoolleiding goed aan, wat betekent dat iedereen je voor 20 minuten schaapachtig aan zit te kijken, geen vragen stelt en geen commentaar geeft...Toppie!
Ik snapte wat meer waarom ze mij gevraagd hadden toen ik hoorde dat de deputy mijn speech ging vertalen. Toen hoorde ik opeens allemaal dingen terug die ik helemaal niet genoemd had en later zou ik te horen krijgen dat ze van blanke mensen wat meer aannemen en dat de schoolleiding dat nu mooi kon gebruiken om wat meer te vertellen...
Hier en daar wordt wat weggelaten of wat toegevoegd...Oke, prima!
Het was wel een hele ervaring en het was leuk om te doen!

Woensdag mocht ik weer hetzelfde doen, alleen nu voor een andere groep. Nu ging het nog veel beter! 's Middags zijn we met John, broer uit het gastgezin, vertrokken naar Ligega om donderdag de verjaardag van Kizito, de vader van het gezin, te vieren. Kizito was erg blij met onze komst, het was dan ook een warm onthaal! Hij woont ongeveer 2 uur van Kisumu vandaan en het is echt een hele mooie plek met een groot huis en een stuk grond eromheen.
Donderdag was het dan zijn verjaardag. 's Morgens aan het ontbijt hebben we natuurlijk eerst (in het Nederlands) voor hem gezongen! We hadden kaas en wijn als cadeau voor hem meegenomen en hij was er erg blij mee!
's Middags hebben we de moeder van mama Mary opgezocht en in het dorpje woont nog veel meer familie. Het was leuk om iedereen te leren kennen en om te zien hoe zij daar wonen. Eenmaal terug in Ligega zijn Maaike en ik nog even naar de rivier gegaan om wat gekke foto's te maken!
's Avonds kwamen er nog wat gasten en in de eerste instantie waren we wat terughoudend omdat er een man was die erg direct vroeg naar onze afkomst, geloof en uiteraard de mogelijkheid om in Nederland open te kunnen zijn over homoseksualiteit...
Ik was heel eerlijk en duidelijk tegen hem en achteraf werd het toch nog een heel leuk gesprek. Hij zei later dat hij mijn open- en eerlijkheid zeer waardeerde en dat hij het een prettig gesprek had gevonden!
We hebben veel gesproken over de verschillen en overeenkomsten van Nederland en Kenia en verrassend genoeg was het vaak Kizito die zei dat de wereld zich moest aanpassen omdat de tijden aan het veranderen zijn...

Vrijdag zijn we weer terug gegaan naar Kisumu want we hadden afgesproken om vandaag Sarah, Margriet, Bart en de studenten te helpen bij het klussen in Nyalenda. De studenten zijn aan een project begonnen om de gebouwen die behoren tot het straat-project van Pandi, helemaal op te knappen! Er moest dus nog geschilderd, geklust en schoongemaakt worden. Dan zijn wij natuurlijk niet te beroerd om ook de handjes uit de mouwen te steken!
Het was een erg gezellige middag en we hebben echt een hoop kunnen doen!

Ook zaterdag was weer een klusdag!
Het is grappig om te zien hoe de Kenianen klussen! Er gebeuren dan zoveel dingen waar vooral ik zo anders over denk! Ik heb vooral een hoop geleerd van mijn vader en het verbaasd me hoe onlogisch sommige mensen hier dan te werk gaan. De ladder waar de "professionele" schilders op staan, is gemaakt van twee lange palen met ertussen halve boomstammetjes! Echt niet te geloven!
's Avonds zijn we nog even wat gaan drinken in de Rooftop om bij te kletsen en bij te komen van de hele dag!

Zondag zaten we precies op de helft!
Dat hebben we 's avonds gevierd door heerlijk "luxe" uit eten te gaan bij Kiboko Bay. Evelien was er ook gezellig bij en we hebben de hele middag en avond heerlijk op een terras gezeten en gezellig zitten kletsen!

Vooral voor mij was het een rare en heftige week en is er veel gebeurd. We zijn allebei naar Afrika gekomen met andere leerdoelen en andere instellingen, gewoon omdat we ook hele andere personen zijn. Maaike is ontzettend sociaal en vooral met de Nederlandse studenten en vrijwilligers die in Kenia zitten, heeft ze snel een klik. Ik vind dit hartstikke leuk voor haar en vind het ook prima dat ze leuke dingen met ze doet. Ik weet heel goed dat ik, wat dat betreft, heel anders ben. In Nederland vind ik het ook wel eens moeilijk en ben ik soms onzeker of bezig met het feit of mensen mij wel aardig vinden, maar ik had nooit verwacht dat dit in Kenia zo zwaar naar boven zou komen. Ik vond het dan ook steeds moeilijker om te zien dat vooral deze mensen vaak alleen Maaike benaderen of opzoeken. Je gaat dan ook aan alles twijfelen en op een gegeven moment merk je dat je jezelf een beetje kwijtraakt omdat je alleen nog maar bezig bent door iedereen aardig gevonden te worden. Gelukkig hebben we hier samen goed over kunnen praten en ik ga nu echt proberen het naast me neer te leggen. Of je hebt een klik of je hebt dit niet, maar ik ga me niet meer aan iedereen dusdanig aanpassen dat ik mezelf kwijtraak.
Ik hoop dat ik nu de zwaarste periode dan wel een beetje gehad heb, want ik had nooit verwacht zoiets onbenulligs mee te moeten maken in Afrika! Maar ja, je kan je eigen leerdoelen wel uitkiezen, dat wil niet zeggen dat je die dan ook voor je kiezen krijgt!

Ik wil iedereen nog even bedanken voor de lieve smsjes, mailtjes en andere privéberichten! Het heeft me echt geholpen om er nuchter tegenaan te kijken en het probleem aan te pakken in plaats van het te ontwijken!

Liefs, Jessica.