Leuke dingen doen en dingen leuk doen!

Maandagmorgen zou een zware dag worden. Op maandag werk ik namelijk met Florence, de Child Counsellor van St. Mark en aangezien het "sex-schandaal" van vorige week nog niet was aangepakt, stond dat voor vandaag op de planning (alsof zo'n probleem in 1 dag even opgelost kan worden...).
Het was de bedoeling dat we alle kinderen individueel zouden spreken en dan zouden we wel zien hoever we zouden komen. Helaas kwam het voor mij niet eens tot een eerste gesprek want ik werd gebeld door de projectleider van Pandipieri. Hij had via via te horen gekregen van "mijn plannen" en hier wilde hij graag over praten.

Tsjaa, mijn plannen...
Zoals jullie hebben kunnen lezen, hebben de kinderen uit groep 7 van basisschool "De Houthoeffe" geld ingezameld en dit geld is aangevuld op mijn afscheidsfeestje door vrienden en familie. Echt super leuk en goed van iedereen, maar als je hier als "eindverantwoordelijke" in Kenia over moet gaan beslissen, is het toch een stuk lastiger.
Sinds we hier in Kenia zijn, ben ik namelijk wel echt anders gaan kijken naar ontwikkelingshulp en vrijwilligerswerk. Het is een heel mooi en nobel streven, maar zolang de gevers en de ontvangers niet (kunnen, willen) overleggen over doelen of bestemmingen voor het geld, vind ik het letterlijk en figuurlijk weggegooid geld.
Ik heb namelijk al heel wat leerlingen met nieuwe schoolspullen zien gooien, boeken zijn hier hun kaft niet waardig en blijkbaar zijn de achterkantjes van potloden ook erg voedzaam...
Met andere woorden, het materiaal wat hier geschonken wordt, heeft hier een hele andere waarde en daar wil ik wel rekening mee houden. In Nederland zijn wij ontzettend zuinig op schoolspullen; als iets kapot is, moet je zelf zorgen voor nieuwe spullen. Boeken staan netjes in de kast, schoolspullen worden bewaard in kastjes of laatjes en als iemand erge honger heeft, krijgen ze een boterham, geen potloden!
Ik wil, zeker als eindverantwoordelijke van een hoop geld waar veel moeite voor is gedaan, niet dat na mijn vertrek blijkt dat hier eigenlijk helemaal geen behoefte aan was.
Ik heb inmiddels een heleboel gezien en zien gebeuren in en rond de school. Ook heb ik gezien waar veel behoefte aan is maar helaas kan ik met het geld, hoewel het ontzettend veel geld is, niet de hele school helpen met bijvoorbeeld meer meubilair. Waar ik/wij wel mee kan/kunnen helpen, is het Child Counsellings Project. Florence, de Child Counsellor, heeft namelijk geen eigen ruimte om met de kinderen te kunnen praten. Vaak zit ze in een leeg klaslokaal, in de gang of buiten onder een boom waar ze serieuze gesprekken met de kinderen voert. Uiteraard komen alle kinderen in de pauze of langs rennen of erbij staan om te luisteren waar de kinderen over praten. Niet echt een ideale situatie dus. Gelukkig is dit probleem heel simpel op te lossen; een kleine ruimte creëren.
Dit zou al mogelijk zijn door het plaatsen van 2 muren, dan zou een klein kantoor al klaar zijn. Voor ik dit idee met Florence besproken heb, heb ik eerst de juf van groep 7 gebeld om toestemming te vragen aan de kinderen. Tenslotte is het een idee van deze kinderen en hebben zij een grote inspraak over waar het geld heen zou moeten gaan. De juf was meteen erg enthousiast en zij meteen; "DOEN"!
Daarna heb ik er met Florence over gesproken en zij kreeg bijna tranen in haar ogen! Dat zou ze fijn vinden! Een ruimte waar ze rustig met de leerlingen zou kunnen praten, zonder steeds gestoord te worden door leerkrachten, leerlingen, de conciërge of verdwaalde ouders!
Top! Dat is mooi!
Maar ja, dan pas gaat het balletje rollen en moeten er echte afspraken gemaakt worden. Ik mocht eerst op gesprek komen bij de projectleider en daarna op gesprek met de projectleider van Pandi en de projectleider van Child Counseling. Ik snap het wel hoor, het is voor onze eigen bestwil, er moeten dan gewoon duidelijke afspraken gemaakt worden met Pandi en met St. Mark. Maar goed, Florence heeft groen licht gegeven, Cosmas (projectleider van Child Counseling) heeft groen licht gegeven en ook Chris (projectleider Pandi) heeft nu groen licht gegeven. Nu moeten we alleen de directeur nog overtuigen en dat staat volgende week op het programma. Maar als alles goed gaat, ga ik volgende week al beginnen met het bouwen/creëren van een Child Counselling Office!

Maandag is er van gesprekken met kinderen voeren niet veel meer terecht gekomen. 's Middags zat ik voor niks op Florence te wachten, na 2 uur belde ze dat ze het niet meer zou gaan redden om naar school te komen....Joh, echt?!
Maar goed, ook daar ben ik inmiddels aan gewend, het is niet voor niks dat ik hier altijd met m'n rugzak vol leesvoer en puzzelboekjes rondloop!
Toen ik naar huis ging, trof ik Bart, Maaike en Sarah in de keuken aan. Of ik even wilde luisteren naar hun plannen...
Ojee...!
Ze hadden bedacht dat het misschien wel heel leuk zou zijn om woensdag naar Hell's Gate te vertrekken! Hell's Gate is een nationaal park in Naivasha waar je wilde dieren kunt bekijken en de natuur in kunt gaan....maar dan wel te paard of op de fiets! Dat zou natuurlijk wel heel gaaf zijn!
Helaas lukte het niet helemaal om een auto te regelen, Bart wilde graag zelf rijden omdat je anders de chauffeur ook 2 dagen bezig moet houden. We wilden met 6 mensen gaan, dus moesten we een net iets grotere auto hebben. Maandag regelen is niet gelukt, maar dinsdag hadden we nieuwe kansen!

Mijn dag begon nu dus met bellen. Bart belde eerst, het lukte niet om een auto te krijgen, misschien moesten we het anders maar opgeven... Nee, zo makkelijk gaat dat niet! We zijn in Afrika, jongens! Een auto regelen moet toch niet zo moeilijk zijn?
Ik vroeg aan Bart of hij niet wat Afrikaanse vrienden wist die misschien wel weer iemand anders kenden met een grote auto of een verhuurbedrijf. Bart ging daarmee aan de slag, ik ging de Lonely Planet uitpluizen en daarna vroeg ik aan John (broer van de familie) de Gouden Gids van Kenia. Het grappige was dat ik na het bellen van alle 30 nummers, daadwerkelijk 2 of 3 bruikbare nummers te pakken had die ook echt auto's verhuurden! Vaak kreeg ik zomaar mensen aan de telefoon, hele andere bedrijven of nummers die gewoon niet in gebruik waren. Helaas konden deze 3 bedrijven ons ook niet helpen; de grote auto's werden echt alleen verhuurd MET chauffeur...
Gelukkig had Bart meer succes. Op aanwijzing van John, had Bart James gebeld, een broer van John. James wist wel iemand en dezelfde dag zat er al iemand bij ons aan tafel om met Bart te praten over de auto. Al snel waren ze het eens over de voorwaarden en de prijs en ja hoor! De volgende dag konden we vertrekken naar Hell's Gate!
's Avonds konden we dit uitgebreid vieren met een heerlijke barbecue bij Sarah, Margriet en Bart thuis. De studenten Tamara, Rozemarijn en Carola hadden ons uitgenodigd om gezellig te komen barbecueën en het was tot in de puntjes verzorgd! Helemaal Maaike en ik hebben ons vol zitten eten! Zoveel lekker vlees, verse salades en origineel gemaakte drankjes hadden wij in tijden niet op! We hebben echt genoten! De barbecue werd helemaal in stijl afgesloten met marshmallows!

Woensdagmorgen was het zover; ROADTRIP!
Bart was onze chauffeur en verder gingen John, Maaike, Evelien, Sarah en ik mee naar Hell's Gate. Voor Maaike, Evelien en Sarah waren 3 paarden gehuurd zodat zij te paard het park konden bezoeken. Bart, John en ik zouden dit op een mountainbike gaan doen. Het was een lange maar gezellige reis en rond 14.00 hadden we Hell's Gate bereikt en konden we het park in. De dames te paard moesten nog wel even wennen, het zijn toch ook weer andere paarden dan in Nederland. Ik heb er niet veel verstand van, maar ze waren zeker veeeel kleiner!
Nadat alles geregeld was (dat duurt ook altijd even hier...), konden we gaan. Het was onwijs gaaf om zo tussen de dieren door te kunnen fietsen. Er zaten hier geen leeuwen of olifanten maar voornamelijk struisvogels, buffels, zebra's, wilde zwijnen en heel veel vogels. We hebben tijdens het fietsen en het paardrijden ontzettend veel lol gehad want uiteraard ging ook hier niet alles van een leien dakje! De dames hebben nogal eens van paard geruild (blijkbaar kan dat helpen...) en ook de jongens moesten af en toe hun fiets afstaan. Na een paar uur fietsen, kletsen, wisselen van vervoersmiddel en het ge-oooh en ge-aaah naar de dieren, kwamen we aan bij de "Gorge" (kloof). Als ik het goed heb begrepen van de niet-al-te-best-Engels-sprekende-gids, is dit ontstaan door het grote meer wat vroeg hier in Kenia lag. Alle losse meren waren toen met elkaar verbonden en hebben deze mooie natuurverschijnselen gecreëerd. Het was te vergelijken met de Rocky Mountains, alleen dan veel kleiner. Het was een hele gave tocht die wij met z'n 3en (Maaike, Evelien en ik) hebben gemaakt. De rest had 'm al eens gelopen. Het was een echte klim- en klautertocht maar het was echt supergaaf om te doen! Na ongeveer anderhalf uur zijn we begonnen aan de terugweg en helaas hebben we toen de officiële start van het regenseizoen in Kenia meegekregen. Nat tot op onze onderbroeken kwamen we aan bij de fietsen, de paarden en de rest van ons gezelschap. Maar ja, toen moesten we nog terug fietsen/paardrijden...
We kwamen moe, verkleumd, zeiknat en mopperig aan bij de uitgang, maar wat waren we trots op onszelf! Echt avonturiers!
Na een half uurtje met de auto rijden, kwamen we aan op onze slaapplaats; Fisherman's Camp. Bart en Sarah hadden samen een tentje gehuurd, wij waren nu wel heel erg blij met ons gehuurde huisje, met douche en wc!
Niet te vergeten dat het nog steeds aan het regenen was...
Na een (helaas koude) douche, waren we allemaal klaar voor het avondeten en konden we helemaal bij komen met wat alcohol en thee!
Na de maaltijd zijn we toch snel naar bed gegaan; we waren kapot! Ik ben met al m'n kleren aan in bed gaan liggen en viel al snel in slaap. De meiden hadden helaas wat last van beestjes en/of viezigheid in bed waardoor John na veel gegil weer z'n bed uit moest komen om de arme wezentjes naar buiten te gooien... BEDANKT JOHN!
Na de afspraak dat de dames niet meer mochten gillen, maar op verzoek van John gewoon moesten zeggen; "John, could you please remove this creature out of my bed?" konden we allemaal gaan slapen...

's Morgens werd ik redelijk vroeg wakker. Ik besloot niet langer te draaien en iedereen wakker te maken en eruit te gaan. Gelukkig had ik al m'n kleren al aan, dus hoefde ik niemand te storen.
Nu pas zag ik dat het kamp waar we sliepen aan een meer lag! Na het bekende bezoek aan het toilet bij het hoofdgebouw, ben ik er op uit gegaan met m'n camera. Helaas lagen ook alle dieren nog te slapen en toen Maaike en Evelien ook wakker waren, zijn we eerst maar een kopje thee gaan drinken onder het genot van een spelletje "Mens-erger-je-niet". Toen we terug kwamen, waren de apen ook eindelijk wakker. Nee, niet John, Sarah en Bart, maar de echte apen!...
Ontzettend veel kleine, brutale aapjes hadden zich rond onze tenten en huisje verzameld. Ze lieten zich goed voeren waardoor er veel mooie foto's geschoten konden worden, mede dankzij de goede camera van Evelien! Na het geknuffel met de aapjes, hebben we onze spullen gepakt en gingen we ontbijten. Tijdens het ontbijt moesten we ook nog even verzinnen wat we eventueel vandaag nog zouden kunnen gaan doen. Aangezien we door ons relaxte ontbijt en bijzondere ontmoeting met alle aapjes redelijk laat waren, hebben we besloten op ons gemak terug te rijden naar Kisumu en onderweg nog even te stoppen bij Lake Elementaita, waar Flamingo's zouden moeten zitten...Na meerdere lange discussies houden we het er maar op dat we verschillende vogels hebben gezien...
Ook op de terugweg naar Kisumu hebben we weer veel gezien. Ook zijn we langs een post-election camp gereden. Hier wonen nog steeds vluchtelingen in armoedige tenten, wachtend op hulp. Weer na een lange maar gezellige reis, kwamen we rond 7 uur weer aan in Kisumu. Moe, vol verhalen en voldaan, gingen we naar bed!

Vrijdag gingen we weer klussen in Nyalenda. Vandaag zouden er ook een heleboel stafleden van Pandipieri komen helpen met klussen. Dat hebben we geweten! Vele handen maken licht werk, zeggen ze, maar waarschijnlijk is dat geen echt gezegde in Kenia. Jeetjemina, wat een werk! Je bent meer bezig met controleren, aanwijzingen geven, corrigeren, nalopen, helpen, regelen en taken geven dan dat je aan je eigen klusjes toe komt! En nog moeten we hier en daar wat "werk-wat-gedaan-zou-zijn" opnieuw doen, aanpassen of opruimen. Maar goed, het toont welwillendheid en voor het team van Pandi was het goed te zien dat ze zo betrokken zijn met het project van de studenten om Nyalenda op te knappen!
Omdat ook de douches gedaan zijn, waren de dames (en Bart) zo lief geweest om ons uit te nodigen voor een heerlijk warme douche en een gezellige maaltijd van de Green Garden (in Kenia kan eten ook bezorgd worden!). Helaas snapte de chauffeur niet dat eten dan ook snel bezorgd moet worden, dus was het eten koud en moesten wet het zelf opwarmen. Maar zelfs toen vond ik het nog een feestmaal!
Toen we 's avonds laat thuiskwamen, werden we aangenaam verrast! Maar dan moet ik misschien eerst even vertellen dat het de ruimte onder ons o-zo-geliefde-gat-in-de-grond de afgelopen weken steeds voller ging zitten. Zo vol, dat we erg bang waren dat het boven het randje uit zou komen en dat zou deze week zeker gaan gebeuren! We hebben het nog net niet gezien, maar echt smerig was het wel! En gelukkig, toen we 's avonds thuis kwamen, bleek het gat geleegd!
Ook dat wordt weer gedaan op een heel bijzondere manier...Voor het gebouw waar ik slaap, is een soort grasveldje. In dit grasveldje hebben mannen een kuil van ongeveer 2 meter diep gegraven. Vervolgens hebben ze met emmertjes de ruimte onder het gat geleegd en de kuil in het grasveld gevuld...
We waren blij dat wij hier niet bij aanwezig waren...

Zaterdag ben ik weer gaan klussen, Maaike niet. Vandaag kwamen namelijk "ons mam, ons Wim en ons Jaap" aan in Kisumu! De reis was gelukkig goed gegaan en op wat vertraging na, geen reden tot klagen... Nou ja, op de regen ook na! Want in het regenseizoen laat de zon zich toch wel wat minder zien...
Het regent vaak 's morgens en aan het eind van de middag begint het ook met regenen, vaak tot diep in de nacht. Dat vinden we niet erg, dat klinkt wel gezellig in bed! Als het overdag maar wat zonnig is, maar dat is het wel steeds vaker!
Vandaag hebben ze de douches en de w.c.'s geschilderd waardoor ik nu ook ergens anders m'n behoeftes moet doen! Dat is wel echt minder!
Gelukkig mocht ik 's avonds weer met de dames (en Bart) mee om te douchen en daarna hebben we gezellig pannenkoeken (MET KAAS) gegeten. Ook Sarah, Margriet en Bart hadden vandaag visite, 2 vriendinnen uit Nairobi, de Nederlandse Rita en de Italiaanse Anna. Het was erg gezellig, ook toen we besloten nog even een drankje te drinken op de Rooftop, waar Maaike met haar familie verblijft.
Toen ik 's avonds naar huis ging, was het wel even gek, voor ons allebei. Maaike bleef daar en ik ging alleen naar Nyalenda, dat was even wennen!
En uiteraard, als je alleen naar huis gaat, doet de watchman (beveiliger, maar eigenlijk meer slaapman met waardeloze waakhonden) het hek niet open! Samen met de TukTuk-chauffeur; Sammy, heb ik staan roepen, fluiten en staan rammelen aan het hek, maar het wilde niet baten. Toen besloot ik maar over het veld te lopen (jaja, dat zelfde veld waar ons o-zo-geliefde-gat-in-de-grond-vulling in was gestopt) om vervolgens tussen het prikkeldraad door te klimmen om eindelijk in de compound te staan! "Thanks Sammy, I'm inside! Goodnight!"

Veilig idee he?! Niet alleen dat het hek niet voor je wordt open gedaan, maar ook dat zomaar iedereen dus binnen kan komen!

Niet te lang over nadenken en lekker gaan slapen...MET de deur op slot!

Veel liefs, Jes.